Μπήκαμε στα άδυτα της σχέσης μάνας γιου!

Η ψυχολογία του δεσμού που αναπτύσσεται ανάμεσα στη μητέρα και το γιο της έχει αποτελέσει θέμα έρευνας και ανάλυσης περίπου από το 440 π.Χ. Τότε, ο Σοφοκλής, ο ένας από τους τρεις μεγαλύτερους τραγικούς ποιητές της κλασικής εποχής (οι άλλοι δύο ήταν ο Αισχύλος και ο Ευριπίδης), έγραψε την τραγωδία «Οιδίπους Τύραννος», στην οποία ο βασιλιάς Οιδίποδας σκότωσε τον πατέρα του ενώ ήταν ερωτευμένος με τη μητέρα του. Και, βέβαια, κανείς άλλος από τους σύγχρονους ψυχαναλυτές δεν έδειξε τόσο ενδιαφέρον γι’ αυτό το «σενάριο» όσο ο Σίγκμουντ Φρόυντ, ο οποίος ανέπτυξε τη θεωρία του Οιδιπόδειου Συμπλέγματος. Σύμφωνα με αυτό, τα αγόρια ηλικίας μεταξύ 3 και 5 ετών αισθάνονται λατρεία για τις μαμάδες τους και υποσυνείδητα θέλουν να απομονώσουν τους μπαμπάδες τους από αυτό το «δεσμό» τους, προκειμένου να πάρουν το ρόλο τους. Υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που έχει αποδοκιμάσει αυτή τη Φροϋδική θεωρία υποστηρίζοντας ότι δεν έχει καμία ρεαλιστική αξία, ωστόσο πολλές είναι οι συνιστώσες που μαρτυρούν αυτή την ιδιαίτερη σχέση μεταξύ μάνας και γιου…

Πρόσφατη έρευνα που πραγματοποιήθηκε από τους επιστήμονες στο University of Reading στη Μαλαισία υποστηρίζει ότι όλα τα παιδιά, και ιδιαίτερα τα αγόρια, τα οποία δεν έχουν έντονο δέσιμο με τη μαμά τους παρουσιάζουν περισσότερα προβλήματα συμπεριφοράς. Η Κέιτ Στόουν Λομπάρντι, συγγραφέας του βιβλίου «The Mama’s Boy Myth: Why Keeping Our Sons Close Makes Them Stronger», τονίζει ότι τα αγόρια που δεν έχουν ουσιαστικό δεσμό με τη μητέρα τους από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους, μεγαλώνοντας γίνονται εχθρικά, επιθετικά και αυτοκαταστροφικά. Αντίθετα, εκείνα που έχουν στενό δεσμό με τη μαμά τους τείνουν να αποφεύγουν οποιαδήποτε εμπλοκή τους σε παραβατικές συμπεριφορές στο μέλλον.

Πρόκειται για μια νέα τάση διαπαιδαγώγησης, που στηρίζεται στο στενό δεσμό παιδιού και γονιών. Σύμφωνα με τα όσα προασπίζεται, μόνο έτσι τα παιδιά νιώθουν ότι οι γονείς τους τα στηρίζουν και τα προστατεύουν. Αντίθετα, τα παιδιά που εισπράττουν απόρριψη ή αποσπασματική φροντίδα από τους γονείς τους, τείνουν να εμφανίσουν συμπεριφοριστικές διαταραχές. Σχετική έρευνα από το δρ. Πάσκο Φίρον, καθηγητή στο «School of Psychology and Clinical Language Science» του University of Reading, που βασίστηκε σε επιστημονικά στοιχεία από 69 μελέτες, στις οποίες συμμετείχαν συνολικά περισσότερα από 6.000 παιδιά, επιβεβαιώνει περίτρανα την εγκυρότητα της θεωρίας της προσκόλλησης.

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η υπερβολική «μητρότητα» μεγαλώνει… μαμόθρεφτα αγόρια. Ο αμερικανός παρουσιαστής, ηθοποιός και συγγραφέας Τζέρι Σάινφιλντ είπε κάποια στιγμή σχετικά στο ομώνυμο τηλεοπτικό σόου του: «Όχι ότι υπάρχει κάτι κακό σε αυτό!». Ωστόσο, εκείνο που πραγματικά εννοούσε ήταν ότι «Ναι, είναι πολλοί εκείνοι που θεωρούν ότι αυτό δεν είναι καθόλου καλό». Η δρ. Πέγκι Ντρέξλερ, ερευνήτρια ψυχολόγος και συγγραφέας του βιβλίου «Raising Boys Without Men», καταλήγει σε σχετικό άρθρο της ότι η κοινωνία αντιδρά συγκαταβατικά σε ένα κορίτσι που είναι το «παιδί του μπαμπά», αλλά δεν έχει καθόλου την ίδια αντίδραση όταν πρόκειται για ένα αγόρι που είναι το «παιδί της μαμάς». Ωστόσο, η ιδέα τού να μεγαλώνει μια στοργική μητέρα ένα ευαίσθητο αγόρι δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας μύθος. Αυτό που η ειδικός προτείνει είναι ότι η μητέρα πρέπει να αποτελεί «ασφαλές καταφύγιο» για το αγόρι της, αλλά παράλληλα οφείλει να ενισχύει την ανεξαρτησία του. Πάνω από όλα, όμως, τονίζει ότι η μητρική αγάπη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν!

Όπως υποστηρίζει η Λομπάρντι στο βιβλίο της, «οι μαμάδες που έχουν στενό δεσμό με τους γιους τους τείνουν να μεγαλώνουν αγόρια που έχουν ανεπτυγμένη ικανότητα να επικοινωνούν τα συναισθήματά τους και να αντιμετωπίζουν άφοβα τα ενδεχόμενα προβλήματα». Όταν φτάσει η στιγμή της ενηλικίωσης, ο γιος που έχει βιώσει μια τρυφερή, γεμάτη σεβασμό σχέση με τη μητέρα του, έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο στη μελλοντική του σύντροφο, προσθέτει. Κι αυτό αποτελεί το πιο γερό θεμέλιο για μια επιτυχημένη ερωτική σχέση στη ζωή του!

Πηγή: https://www.imommy.gr