Δεν ειμαι μαμα και μπαμπας μαζι!Ειμαι μια μαμα που μεγαλώνει μονη το παιδι της!

Και ειλικρινά επιτέλους μερικές γυναίκες που τα έχουν όλα ας σταματήσουν να μιρλιαζουν δεν αντέχω άλλο να ακούω ότι είναι κουρασμένες …Ποια είναι η κούραση σου μαντάμ?

Που εσύ ξυπνάς έντεκα το πρωί και έχεις τον άντρα σου και τρέχει παντού?

Που κάθε βράδυ είσαι έξω με τον άντρα σου,τα παιδιά τα μεγαλώνει ο παππούς και η γιαγιά και συ είσαι κουρασμένη γιατί στα φέρανε στις έντεκα και ήθελες να κοιμηθείς λίγο ακόμη?

Τι νομίζετε μερικές και μερικοί ότι τα παιδιά μεγαλώνουν μόνα τους?

Ας μη κάνατε παιδιά τότε!!!

Μπορεί να είμαι σκληρός άλλα είναι η αλήθεια!

Διαβάστε την ιστορια και τα συμπερασματα δικά σας!!!

Πάλι τα ίδια…..Ακόμα μια φορά που αισθάνομαι τόση απελπισία….Σε έχω στην αγκαλιά μου στο πάρκο και προσπαθώ να σε παρηγορήσω για την απαίσια γρατζουνιά που έκανες στο γόνατο την ώρα που έπαιζες μπάλα…Και προσπαθώ να σου εξηγήσω ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό να πέφτεις και να χτυπάς στο ποδόσφαιρο,συμβαίνει και στους καλύτερους παίχτες, αλλά δεν βρίσκω τα κατάλληλα λόγια….Βλέπεις αγάπη μου εγώ σαν παιδί έπαιζα με κούκλες…Δεν ήξερα οτι θα κλιθώ να αναλυώ στα 35 μου χρόνια τι εστί πέναλτι και γιατί σου έβαλαν γκολ την ώρα που εσύ έκλαιγες γιατί είχες ματώσει τα γόνατα σου…

Δεν ήξερα όταν έκανα κοτσιδάκια στις μπαρμπι μου,οτι θα πρέπει μια μέρα να γίνω εξπέρ στα πατίνια και οτι την θέση του ρούζ στα μάγουλα μου θα πάρουν τα λάδια μέχρι να μάθω να βάζω την αλυσίδα του ποδηλάτου σου στην θέση της….

Ούτε που μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι θα βρεθώ να κουβαλάω 10 τσάντες απο το supermarket στο ένα χέρι και εσένα στο αλλο αγκαλιά γιατί κουράστηκες και πείσμωσες και μουλάρωσες στα μισά του δρόμου και δεν έκανες βήμα παραπάνω….

Ή οτι γυρνώντας από την βόλτα μας παραμονές Χριστουγέννων θα ανέβαζες 39 πυρετό μέσα στο τρένο και θα έπρεπε να σε πάρω κοιμισμένο στα χέρια μου και να περπατήσω έτσι για 1 χιλιόμετρο μέχρι το σπίτι και μετά στις 3 τα ξημερώματα να τρέχω να βρώ ταξί για το  Παίδων με εσένα στην αγκαλιά μου,με μια ακόμα κρίση αναπνευστικού,να προσπαθώ να ισορροπήσω την τσάντα στον ωμό μου και παράλληλα να κρατάω την μάσκα οξυγόνου στην μυτούλα σου,έξω στο προαύλιο για να είσαι στον αέρα και να παίρνεις ανάσες.Και εκεί που τα πόδια μου δεν με κρατάνε άλλο και λέω θα καταρρεύσω να τρέχουν τα δάκρυα στην εικόνα ενός ζευγαριού που μαζί ηρεμούν το παιδάκι τους και αγωνιούν μέχρι να πέσει ο πυρετός…

Με τίποτα δεν περίμενα όταν κοίταγα διπλά μου και λυπόμουν τις μανούλες που έτρεχαν μόνες τους με τα παιδιά τους,μην έχοντας κανέναν να τις βοηθήσει,πως μια μέρα θα βρισκόμουν και εγώ στην θέση τους….

Και τα δάκρυα συνεχίζουν να τρέχουν σε κάθε γιορτή του σχολείου και σε κάθε αγώνα όταν στέκομαι μόνη μου και σε καμαρώνω και εσύ ρωτάς”μαμά εμένα γιατί ποτέ δεν έρχεται ο μπαμπάς μου?”

Πως να σου εξηγήσω ψυχή μου οτι ο μπαμπάς σου επέλεξε να απέχει από την δράση και προτιμά να μιλάτε που και που από το τηλέφωνο αποποιόμενος κάθε ευθύνη?

Πως να σου εξηγήσω ότι όταν όλοι οι άλλοι μπαμπάδες μαθαίνουν στα παιδιά τους κολύμπι και οι μανούλες έξω στην αμμουδιά καμαρώνουν, εγώ πρέπει να τα κάνω και τα δύο ταυτόχρονα?Και να σε μάθω να κουνάς χέρια πόδια για να μην βουλιάξεις και να ξεκλέβω δευτερόλεπτα για να σε καμαρώσω?

Τι να σου πω?Ότι πρέπει εγώ να ρίξω τα μούτρα μου και να πάρω στα κρυφά τηλέφωνο και μετά να σου φωνάξω με ενθουσιασμό ”έλα αγάπη μου ο μπαμπάς σε ζητάει στο τηλέφωνο…”

Οτι στα πάρτι γενεθλίων σου πρέπει να σου πάρω δώρο και να το μοιραστώ?Να πω δηλαδή ότι μαζί με τον μπαμπά στο πήραμε?Και δαγκώνομαι γιατί ΕΓΩ έτρεξα και πέρασα ατέλειωτες ώρες στα ράφια του παιχνιδάδικου για να βρω αυτό που θα σε  ενθουσιάσει,και μετά το κουβάλησα μέχρι το σπίτι,το έκρυψα σε 40 μεριές μέχρι να καταλήξω στην κατάλληλη κρυψώνα,έβγαλα απο την μύγα ξύγκι για να αντεπεξέλθω οικονομικά και την ημέρα των γενεθλίων σου ως δια μαγείας σε πήρε ο μπαμπάς τηλέφωνο και σε ρώτησε ”σου άρεσε το δώρο μου?”

Να κάτσω να σου μιλήσω για τις ατέλειωτες φορές που είδα να κοιτάς με λαχτάρα τα ξαδέρφια σου στην αγκαλιά του πατέρα τους και κλείστηκα στο μπάνιο για να μην ακούσεις τους λυγμούς μου?

Ξέρεις πόσο θυμώνω όταν μου λένε ”πρέπει να είσαι και μαμα και μπαμπάς τωρα…”

Μπα?Σοβαρά?Τι μου λέτε?

Για εξηγήστε μου πως στο καλό θα το κάνω αυτό?Πως θα αντικαταστήσω τον πατέρα?Και γιατί να το κάνω παρακαλώ?

Γιατί ένας εξυπνάκιας βολεύτηκε και θέλει να πιστεύει πως μια επιταγή αραιά και που και ένα τηλέφωνο το μήνα είναι αρκετά για να μεγαλώσει το παιδί του?

Και όταν ξεστομίζετε αυτό το Θείκο ”Είναι μπαμπάς του και πρέπει να έχει γνώμη”…..

Ε εκεί γίνομαι έξαλλη…

Ξενύχτησε αυτός ποτέ πάνω από το κεφαλάκι του παιδιού του τραγουδώντας ψιθυριστά για να διώξει τους εφιάλτες?

Φίλησε ποτέ ματωμένα μέσα στην λάσπη γόνατα προσπαθώντας να το πείσει ότι έχει μαγικές δυνάμεις και θα πάρει μακριά τον πόνο?

Εχασε την γη κάτω απο τα πόδια του όταν ο πυρετός δεν έπεφτε και δεν ήξερε τι συμβαίνει και έκλαιγε ασταμάτητα έξω απο τον παιδίατρο?

Τακτοποίησε για εκατομμυριοστή φορά 100 μικροσκοπικά παιχνίδια μέσα στα κουτιά τους προσέχοντας μην χάσει κανένα κομματάκι γιατί μετά ποιος ακούει τις τσιριδες του μικρού?

Εξήγησε για πάνω απο 200 φορές οτι το ”ω” μπαίνει στο τέλος των ρημάτων και όχι στην μέση των λέξεων…Και τότε ήρθε αντιμέτωπος με την ατάκα ”τότε γιατί ο ωκεανός ξεκινάει με ω”????

Άκουσε ποτέ ξανά και ξανά για τις super ιδιότητες του spiderman προσπαθώντας να το κατεβάσει απο το δέντρο και να του εξηγήσει οτι ”δεν έχεις ιστό κρυμμένο στα χέρια αντράκι μου κατέβα σε παρακαλώ πριν πάθω εγκεφαλικό”?

Άκουσε ποτέ να του λέει το παιδί του ”μαμά εσύ φταις που δεν είναι εδώ ο μπαμπάς…σε μισώ” γιατι απλά δεν είχε το θάρρος να εξηγήσει στο παιδι γιατι το έχει γραμμένο?

Όχι δεν λέω πως θα κατηγορήσω ποτέ στο παιδί μου τον πατέρα του…Αλλά όταν έρθει η μέρα που θα τον ρωτήσει ”μπαμπά πού ήσουν όλα αυτά τα χρόνια?γιατί θέλεις να λέγεσαι πατέρας?” να μην τολμήσει ”ο κύριος μπαμπάς”να μου ζητήσει εξηγήσεις…

Γιατί εγώ  ΗΜΟΥΝ ΕΚΕΙ…..Ημουν εκεί όταν έκανε για πρώτη φορά ποδήλατο χωρίς βοηθητικές .ΕΓΩ του έδωσα ώθηση και έτρεχα από πίσω με τα χέρια απλωμένα μην και χάσει την ισορροπία του και πέσει…

Ήμουν εκεί όταν ειπε για πρώτη φορά ποιημα στο σχολείο.Του ψιθύριζα τα λόγια που ξέχασε πάνω στην ντροπή του και  ας έτρεμαν τα χείλια μου από συγκίνηση.

Ήμουν εκεί στον πρώτο του αγώνα ποδοσφαίρου…Φώναζα δυνατα ”δεν πειράζει” όταν έφαγε γκολ και οι συμπαίχτες του τον αγριοκοιτούσαν.

Ήμουν εκεί όταν ράγισε τον αστράγαλο του.Εγώ τον παρηγόρησα και τον κουβάλαγα αγκαλιά παντού για 1 μήνα.Εγώ ζωγράφισα πάνω στον γύψο φατσούλες και αυτοκινητάκια για να τον κάνω να ξεχάσει την φαγούρα και τον πόνο και να γελάσει.

Ήμουν εκεί όταν μετακομίσαμε και έχασε όλους του τους φίλους.Στεκόμουν σε κάθε διάλειμμα έξω απο τα κάγκελα του σχολείου γιατί φοβόταν και αισθανόταν μόνος του.Μέχρι που έκανε νέους φίλους και μου είπε ”μαμά τώρα δεν φοβάμαι..έχω πολλούς φίλους”.

Ήμουν εκεί όταν ερωτεύτηκε για πρώτη φορά.Εγώ του αγόρασα το παγωτό που κέρασε το κοριτσάκι του και όλο καμάρι το έφαγαν μαζί στο παγκάκι…2 εξάχρονα μικρά ανθρωπάκια…

Και θα εξακολουθώ να είμαι εκεί για πάντα…

Γιατί εγώ σε αντίθεση με εσένα ζω και δημιουργώ  μαζί με το παιδί μου…Δεν φοβήθηκα…Δεν λάκισα…Δεν βαρέθηκα ούτε στιγμή…Δεν επαναπαυθηκα ποτε.Δεν την έκανα με την δικαιολογία οτι τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν με την μητέρα τους…

Και τελικά ξέρεις κάτι?

Δεν χρειάζεται να είμαι και μαμά και μπαμπάς μαζί….Το μόνο που χρειάζεται είναι να είμαι ο εαυτός μου…

Και πάνω απο όλα να είμαι εκεί………….

Τζένη Γεωργίου