Όταν είμαι μαζί σας: Ένας μπαμπάς απολογείται στα παιδιά του

Όταν είμαι μαζί σας νιώθω ενοχές και ντρέπομαι. Σας ζητώ συγγνώμη για τα λάθη που έκανα και που οδήγησαν στο να είστε παιδιά χωρισμένων γονιών. Σας ζητώ συγγνώμη που σας έβαλα στη διαδικασία να μπερδεύεστε ανάμεσα σε δύο σπίτια. Σας ζητώ συγγνώμη που όσες φορές κι αν σας έχω εξηγήσει ότι δεν φταίτε εσείς, μέσα σας νιώθετε υπεύθυνα. Εξαιτίας μου.

Κι ύστερα έρχονται οι αμφιβολίες. Άραγε να έκανα πραγματικά ό, τι περνούσε από το χέρι μου για να κάνω μια ευτυχισμένη οικογένεια? Ήταν απαραίτητο να κάνω σχέση με έναν άνθρωπο που από την αρχή έβλεπα ότι δεν οδηγούσε πουθενά? Είμαι εγωϊστής και ανάξιος της αγάπης σας.

Όταν είμαι μαζί σας, θέλω να μπορέσω να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να τα κάνω όλα απ ‘την αρχή. Να σας κάνω να ζείτε σε ένα ευτυχισμένο σπίτι με χαρούμενους και αγαπημένους γονείς. Να μην χρειάζεται να περνάτε τις γιορτές μόνο με τον έναν. Να μην χρειάζεται να βλέπετε βλέμματα ή εκφράσεις αποδοκιμασίας από τον έναν ή τον άλλον, να μην νιώθετε και να μην είστε στη μέση κάθε φορά που διαφωνούμε με τη μητέρα σας. Να μην μετακομίζετε συνέχεια από το ένα σπίτι στο άλλο, ζώντας σαν νομάδες, μέσα στην ίδια σας την οικογένεια.

Όταν είμαι μαζί σας, φοβάμαι και αγχώνομαι για το πώς θα είστε εσείς με τους συντρόφους σας και τα παιδιά σας. Ανησυχώ μήπως χωρίσετε κι εσείς, μήπως κάνετε κι εσείς τα ίδια λάθη, μήπως και τα δικά σας παιδιά πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι ή ακόμη χειρότερα, μήπως ζήσετε συμβατικά με τις γυναίκες σας κάτω από την ίδια στέγη, προσπαθώντας έτσι να κρατήσετε ενωμένη την οικογένεια που δεν καταφέρατε όταν ήσασταν παιδιά. Μήπως επιλέξετε να μην κάνετε καθόλου οικογένεια από φόβο ότι θα χωρίσετε, όπως χώρισα εγώ με τη μητέρα σας. Για όλες σας τις αποφάσεις, τις αντιδράσεις και τα θέλω, μόνος υπεύθυνος είμαι εγώ.

Όταν όμως δεν είμαι μαζί σας, είμαι με φίλους. Φίλους με παράλληλες σχέσεις, φίλους που για να μην χωρίσουν από φόβο ότι θα πληγώσουν τα παιδιά τους, έχουν συμφωνήσει μυστικά με τον άλλο γονιό να ζουν μαζί και χωριστά κάτω από την ίδια στέγη. Φίλους που μαλώνουν μπροστά στα παιδιά τους με τα παιδιά να κλαίνε και να τρέμουν από φόβο. Φίλους που δεν πληρώνουν διατροφή, φίλους που πληρώνουν διατροφή αλλά για τον άλλον δεν είναι ποτέ αρκετή, φίλους που δεν βλέπουν τα παιδιά τους επειδή ο άλλος τους εμποδίζει, φίλους που δεν δίνουν δεκάρα για τα παιδιά τους και έχουν να τα δούν και να τα ακούσουν χρόνια. Φίλους οι οποίοι κακοποιούν και κακοποιούνται μπροστά σε έναν, δύο ή περισσότερους καρπούς ενός έρωτα που αρνούνται να δούν πως δεν υπάρχει πια.Κι εγώ αγόρια μου δεν ήθελα να σας δώσω μια τέτοια ζωή.

Δεν ήθελα να έχω μυστικά από εσάς, δεν ήθελα να ζω συμβατικά και να σας μεγαλώνω σε ένα περιβάλλον με δυο παγωμένους, σχεδόν απόμακρους γονείς. Δεν ήθελα να είμαι μαζί σας και να σκέφτομαι πόσο καλύτερα θα ήμασταν όλοι αν εγώ και η μητέρα σας είχαμε χωρίσει. Κι όταν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα σε ένα σπίτι χωρίς αγάπη και σε δύο σπίτια γεμάτα αγάπη, επέλεξα το δεύτερο. Αυτό που νόμιζα πως ήταν το καλύτερο για εσάς.

Χριστόφορος

πηγη : singleparent