Η εξομολόγηση μίας γυναίκας, συζύγου και μητέρας που νιώθει ότι ο γάμος της και η σχέση της με τον σύζυγό της μέρα με τη μέρα διαλύονται. Η ζωή της έχει μπει σε μία ρούτινα, που σίγουρα οι περισσότερες γυναίκες έχουμε βιώσει, και δεν ξέρει πως να απομακρυνθεί από αυτήν, πως να αλλάξει τη γκρίνια που επικρατεί μέσα στο σπίτι της.
Έχω νεύρα, πολλά νεύρα που δεν ξέρω αν φταίω εγώ γι’αυτό ή μου τα δμηιουργούν άλλοι. Δεν ξέρω τι φταίει, αν κάτι πάει γενικότερα στραβά στη σχέση μου με τον σύντροφό μου ή αν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά και άσχετα μεταξύ τους.
Τι φταίει άραγε που αυτή τη στιγμή νιώθω ότι θα εκραγώ; Φταίνε τα νεύρα του άντρα μου; Οι φωνές, οι γκρίνιες που έχουμε κάθε τόσο μέσα στο σπίτι και που εγώ λόγω των παιδιών και της υπομονής που έχω δεν ξεσπάω πουθενά;
Ή φταίω εγώ; Μήπως εγώ έχω κουραστεί και κάνω λάθη μέσα στο σπίτι; Μήπως εγώ δεν έχω άλλη υπομονή να ανέχομαι πράγματα, έστω και μικρά καθημερινά, και τώρα όλα μου φαίνονται μεγάλα; Τόσο μεγάλα που θα πέσουν πάνω μου και θα με πλακώσουν.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι φταίει…ίσως και οι δύο, ίσως κανείς… Αλλά ξέρω ότι έχω κάνει πολύ υπομονή, και είτε έχω το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης είτε όχι, εγώ νιώθω την ψυχή μου βαριά, νιώθω ότι δεν χαμογελάω όπως πρώτα, ότι το προσπαθώ για να βγάλω τη θετική μου πλευρά.
Δεν ξέρω αν φταίει η ρουτίνα. Αγαπιόμαστε πολύ και το δείχνουμε συνέχεια ο ένας στον άλλον. Αλλά είναι αυτή η γκρίνια που μας τρώει… σαν ένα αόρατο αλλά παράλληλα τεράστιο κτήνος που λίγο λίγο αθόρυβα και ύπουλα κάνει ζημιά στη σχέση μας.
Και δεν θέλω να χαλάσει η σχέση μας! Να φτιάξει θέλω… Να γίνουμε το ίδιο ανέμελοι και χαρούμενοι όπως τότε. Να χαμογελάω πιο συχνά θέλω, και όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί δεν μπορώ αλλιώς! Να ξαπλώνουμε στο κρεβάτι και να ηρεμεί η ψυχή μου, όχι να σκέφτομαι όλα τα αρνητικά της ημέρας και να θέλω να βάλω αθόρυβα τα κλάμματα.
Τον αγαπάω τον άντρα μου. Αλλά δεν ξέρω πια αν αγαπάω αυτόν που γνώρισα πριν από κάποια χρόνια ή είναι ο ίδιος και έχω αλλάξει εγώ. Αυτό φοβάμαι πιο πολύ…Μην έχω αλλάξει εγώ!
Και γράφοντας τόση ώρα, μπορεί να κυλάνε δάκρυα, αλλά νιώθω πιο ήρεμη, πιο ανάλαφρη. Ίσως επειδή τα είπα κάπου. Ίσως επειδή τα έβγαλα από μέσα μου…Ποιος ξέρει…
Ελπίζω μόνο μία μέρα να διώξουμε μακριά αυτό που μας τρώει…πριν να είναι πολύ αργά! Γιατί πραγματικά δεν θέλω να τον χάσω. Αλλά πρώτα απ’όλα δεν μπορώ να χάσω τον εαυτό μου!
