Κάποιοι λένε ότι για κάθε άνθρωπο υπάρχει το άλλο του μισό, κάπου.
Επίσης λένε ότι όλοι, είμαστε μικρές κουκίδες μέσα σε ένα μεγάλο κύκλο και πως το άλλο μας μισό μπορεί να βρίσκεται ακριβώς δίπλα μας κι όμως να υπάρχουν τόσες πολλές κουκίδες ανάμεσα και να μη μπορέσουμε ποτέ να αναγνωρίσουμε τη μοναδικότητά του.
-Υπάρχει!
Είναι λοιπόν εκείνος ο άνθρωπος, ο οποίος θα σου κάνει το γνωστό «κλικ» και η επόμενη σου φράση θα είναι «μωρέ λες;».
Ε, αυτό ήταν! Και θα πεις και θα κάνεις πολλά, πάρα πολλά!
Εδώ αγαπημένη ή αγαπημένε, αρχίζει το μαρτύριο.
Γιατί, μαρτύριο είναι ο έρωτας, ο βαθύς, ο παθιασμένος έρωτας.
Ο έρωτας που δεν μπορείς να πάρεις απλά μια γεύση από αυτόν, αλλά θέλεις να ρουφήξεις κάθε σταγόνα του, να βουτηχτείς με μανία στα νερά του κι ας φτάσεις στον πάτο εξαιτίας του.
Δεν μιλάω για συνηθισμένους έρωτες, τους βολεμένους μέσα στο πέπλο των πολλών χρόνων «σχέσης» και παράλληλα εγκλωβισμένους από αυτό -καλοί κι αυτοί, δε λέω, αλλά όταν έχεις δοκιμάσει τη σοκολατίνα πώς να γυρίσεις μετά στο ριζόγαλο;
Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη γλυκιά ζέστη που δίνει η φλόγα ενός βολεμένου «έρωτα» και στο παρανάλωμα του πυρός, που θα σου προκαλέσει το «άλλο μισό», είναι πολύ λεπτή, δεν φαίνεται.
Εκεί είναι μάλλον και το σημείο όπου ο αληθινός έρωτας γεννιέται και πεθαίνει στο ίδιο ακριβώς μέρος: στις λεπτομέρειες.
Το «άλλο μισό», θα είναι μάλλον ένας άνθρωπος που δεν θα τον έχεις επιλέξει, τουλάχιστον όχι συνειδητά, θα μπουκάρει σχεδόν βίαια στην ζωή σου, θα σου αφυπνίσει πολύ έντονα συναισθήματα, θα σου μάθει τα βήματα και θα χορέψει μαζί σου σ’ όλους τους ρυθμούς του έρωτα.
Θα σου δείξει πώς είναι να πονάς από έρωτα, όχι επειδή είσαι θλιμμένος, ακριβώς το αντίθετο, επειδή νιώθεις να τα έχεις όλα, κι είναι βαρύ συναίσθημα κι αυτό.
Μπορείς να θεωρήσεις τον άνθρωπο αυτό σαν…ένα μαγικό πλάσμα. Γιατί όταν ακουστεί ο τελευταίος κτύπος του ρολογιού και σημάνει δώδεκα, θα εξαφανιστεί όπως το ξόρκι της νεράιδας.
Οι έρωτες αυτοί, που μοιάζουν βγαλμένοι από ταινία, πολύ σπάνια γίνονται πολιτισμένες σχέσεις κι αν τύχει και γίνουν, τότε το τέλος τους δεν θα ναι ποτέ πραγματικό τέλος, πάντα θα προμηνύει μια καινούρια αρχή.
Αφιερωμένο…
Σε όλα τα λάθη που τα βαφτίζουμε εξάρτηση και τα επαναλαμβάνουμε χωρίς ενοχές και με περισσότερη θέληση.
Σε όλες τις φορές που το μέσα μου ούρλιαζε «σήκω φύγε, να σωθείς» κι όχι απλά δεν έκανα βήμα από τη θέση μου, αλλά το επόμενο λεπτό Επεσα με μανία σε δυο χέρια τυλιγμένα σε συρματόπλεγμα,
