Δύσκολα ξεπερνάς τον χωρισμό των γονιών σου…

daddy cool team

Της Χριστίνας Νικολοπούλου

Μεγάλο πακέτο. Αν μη τι άλλο, δεν ξέρω ποιος το περνάει χειρότερα. Οι γονείς ή τα παιδιά; Ποτέ μου δεν κατάλαβα κι η αλήθεια είναι ότι ποτέ δε θα μπορέσω. Μερικά πράγματα αν δεν τα περάσεις, δε θα μπορέσεις να έχεις μια αντικειμενική άποψη, που θα μπορεί να εξηγεί τα πάντα χωρίς να πει πολλά. Ναι, λοιπόν, είναι βαρύ.

Σε ένα διαζύγιο κανείς δεν περνάει καλά. Άλλωστε ποιος παντρεύεται για να χωρίσει; Κανείς δε θέλει να χωρίσει. Όλοι έχουμε το όνειρο της ευτυχισμένης οικογένειας μέσα μας. Όχι εκείνης της «τέλειας» οικογένειας που βλέπεις όλα τα μέλη της να ποζάρουν στις φωτογραφίες με ψεύτικα χαμόγελα, της δήθεν χαράς, να κοσμούν το σαλόνι και τα δωμάτια. Θέλουμε την οικογένεια που είναι δεμένη, που θα περάσει από σαράντα κύματα και δε θα τα παρατήσει.
Δυστυχώς όμως αυτό είναι ένα όνειρο που δε θα το πραγματοποιήσουν όλοι. Όχι επειδή δεν το αξίζουν, απλώς τυχαίνει. Και γι’ αυτό θυμώνω. Γιατί όλοι αξίζουμε μια οικογένεια που την περιτριγυρίζει η αγάπη, με τα καλά της και τα στραβά της. Με τους τσακωμούς και τις όμορφες στιγμές. Αλλά τι να κάνεις; Αυτό πλέον είναι ένα προνόμιο που δεν το χαίρονται πολλοί.

Το διαζύγιο ποτέ δεν είναι ευχάριστο για κανένα μέλος της οικογένειας κι ούτε ξυπνάς μια μέρα συμφιλιωμένος με την ιδέα του. Κανείς δε θέλει να δει την οικογένειά του διαλυμένη ούτε όμως να παλεύει για κάτι που ουσιαστικά είναι τελειωμένο. Σε αυτό ναι, δίνω ένα δίκιο. Αν μη τι άλλο, θέλεις το καλύτερο για τα παιδιά σου, οπότε αν αυτό είναι όντως για το καλό τους, θα το κάνεις.

Αυτό όμως είναι κάτι που τα παιδιά δεν το καταλαβαίνουν γρήγορα και μερικές φορές δεν το καταλαβαίνουν και ποτέ. Όταν είσαι παιδί χωρισμένων γονιών σε τρώει το «γιατί». Γιατί οι γονείς μου δεν προσπάθησαν παραπάνω; Γιατί τα παράτησαν και χώρισαν; Γιατί να το αξίζω όλο αυτό; Γιατί και γιατί και γιατί. Αμέτρητες ερωτήσεις κι ένα ασταμάτητο κυνήγι για απαντήσεις που μπορεί να μην έρθουν και ποτέ. Και το αστείο είναι ότι άμα έρθουν είναι πολύ πιθανό να τις απορρίψεις.

Το θέμα είναι ότι σε όποια ηλικία κι αν είσαι, ό, τι φάση κι αν περνάς το διαζύγιο των γονιών σου δύσκολα το αντιμετωπίζεις κι αν με ρωτήσεις, δεν υπάρχει κατάλληλη ηλικία χωρισμού γιατί όσο χρονών κι αν το περάσεις το ίδιο δύσκολο είναι. Όταν είσαι μικρός δεν το καταλαβαίνεις εύκολα, δεν μπορείς να ρωτήσεις και πολλά εξάλλου. Απλώς βλέπεις τη μετακόμιση, την παρουσία του ενός γονέα να μειώνεται και πλέον συνηθίζεις στο να ζεις με τον έναν απ’ τους δύο. Άλλωστε σε μικρή ηλικία δε σε νοιάζει τίποτα περισσότερο απ’ τα παιχνίδια και τους φίλους σου στο σχολείο.

Καθώς όμως μεγαλώνεις το συνειδητοποιείς και περισσότερο. Και σε χτυπάει ακόμα περισσότερο κι είναι ένας πόνος που δύσκολα φεύγει, αν φεύγει ποτέ. Και ποιον να κατηγορήσεις; Τους γονείς σου; Θα το κάνεις, αλλά εύκολα θα καταλάβεις πως δε θα καταλήξεις πουθενά. Εσένα; Εσύ τι φταις; Παιδί ήσουν τότε. Ακόμα και στο τριπάκι να μπεις για να δεις ποιος έφταιξε στο τέλος θα καταλάβεις πως δεν έχει νόημα.

Απλά στο τέλος μένεις με το παράπονο και το όνειρο της οικογένειας που δεν εκπληρώθηκε ποτέ. Στεναχωριέσαι στις γιορτές των Χριστουγέννων και του Πάσχα που δε θα μαζευτεί όλη η οικογένεια. Στεναχωριέσαι που δε βλέπεις δύο φιγούρες στο σπίτι να τριγυρνούν χωρίς κανένα λόγο. Ζηλεύεις τους άλλους που έχουν αυτό που θέλουν κι εσύ δεν το κατάφερες ποτέ. Όπως και να το κάνεις πονάει απ’ όλες τις απόψεις είτε είσαι πέντε χρονών είτε δεκαπέντε.

Δεν ξέρω ποτέ συμφιλιώνεσαι με κάτι τέτοιο, γιατί ποτέ δε σταματάς να το σκέφτεσαι. Όσος καιρός και να περάσει πάντα θα κρύβεις λίγο θυμό μέσα σου και λίγη στεναχώρια, απλά με το πέρασμα του χρόνου το συνηθίζεις. Ξεκινάς να καταλαβαίνεις ως ενήλικας, αλλά το παιδί μέσα σου πάντα θα σου θυμίζει το παράπονο. Το παράπονο της ανεκπλήρωτης οικογένειας.

Και ναι, σου τη δίνει κι έχεις κάθε δικαίωμα να σου τη δίνει. Απλώς μαθαίνεις να ζεις με αυτό, είτε το θέλεις είτε όχι. Επιλογές πολλές δεν έχεις. Πάντα όμως θα σε πειράζει, πάντα θα σε στεναχωρεί, πάντα θα ρίχνεις άσκοπες κατηγορίες. Απλώς συνυπάρχεις με αυτό γιατί δε θα φύγει ποτέ απ’ το προσκήνιο όσο κι αν το παλέψεις. Ακόμα κι αν νομίζεις πως το έχεις ξεπεράσει, κάποια στιγμή θα εμφανιστεί ξανά κι άντε πάλι να ζεις σε έναν φαύλο κύκλο.

Εκτιμάς τους γονείς σου που ακόμα και μετά το χωρισμό έμειναν κοντά σου, δεν έλειψαν ποτέ όταν τους είχες ανάγκη και τους αγαπάς που προσπάθησαν να γίνουν καλύτεροι. Δε σταματάς να τους αγαπάς. Ξέρεις ότι σε λατρεύουν και θέλουν το καλύτερο για εσένα. Ο ένας όμως, που δεν τον έζησες όσο ήθελες πάντα θα σου λείπει και δυστυχώς είναι ένα κενό που δε θα καλυφθεί ποτέ.

Μεγαλώνεις όμως με το όνειρο του να κάνεις τη δική σου οικογένεια, που δε θα χωρίσει ποτέ και θα είναι ευτυχισμένη. Μεγαλώνεις με τη θέληση να είσαι ευτυχισμένος εσύ για να είναι και τα παιδιά σου.

Συντάκτης: Χριστίνα Νικολοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

Πηγή: pillowfights.gr