Close

Γηροκομείο : Όταν η Μοναξιά των Χριστουγέννων παίρνει σάρκα και οστά

Γηροκομείο-η-μοναξιά-των-Χριστουγέννων-

Τέτοιες Γιορτινές Μέρες όσοι βρίσκονται στο γηροκομείο, γνωρίζουν από πρώτο χέρι τί σημαίνει μοναξιά.

Από μικρή δεν είχα καλή άποψη για τα γηροκομεία. Σίγουρα καταλαβαίνω ότι υπάρχουν ηλικιωμένοι άνθρωποι που χρειάζονται 24ωρη φροντίδα και δεν έχω τίποτα προσωπικό με τις συγκεκριμένες δομές. Αντιλαμβάνομαι ότι οι εργαζόμενοι εκεί, κάνουν ό,τι μπορούν για να περάσουν όμορφες στιγμές οι ηλικιωμένοι.

Επίσης δεν είναι λίγοι εκείνοι που μέσα από το γηροκομείο, κάνουν παρέες και φιλίες και έχουν πάντα μία συντροφιά. Αλλά σκέφτομαι ότι αν καταφέρω να γεράσω, δεν θα ήθελα να καταλήξω εκεί. Και κάθε χρόνο, όταν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα το σκέφτομαι πιο έντονα. Διαβάστε παρακάτω: 

Οι άνθρωποι που φορούν τη μάσκα της αγάπης όταν τους βολεύει…

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που καταλήγουν στα γηροκομεία. Μερικές φορές αυτό συμβαίνει επειδή χρειάζονται 24ωρη παρακολούθηση και οι συγγενείς, θεωρούν ότι εκεί θα την βρουν στο έπακρο. Άλλες φορές, επειδή είναι μόνοι τους στη ζωή.

Γηροκομείο-η-μοναξιά-των-Χριστουγέννων-

Photo via: ethnos.gr

Όμως, σε κάθε περίπτωση πόσο δύσκολο είναι, να γερνάς και να νιώθεις ότι ξαφνικά είσαι βάρος; Ότι χρειάζεται να μπεις σε κάποιου είδους “ίδρυμα” για να σε προσέχουν αφού οι δικοί σου άνθρωποι δεν είναι σε θέση να το κάνουν;

Όταν ένας άνθρωπος μεγαλώνει, ξεκινά σιγά σιγά να νιώθει βάρος για την κοινωνία. Γνωρίζει ότι πλέον δεν είναι σε θέση να προσφέρει αυτά που πρόσφερε και η σκέψη ότι η ζωή μπορεί να πλησιάζει στο τέλος της είναι ακόμη πιο θλιβερή και δυσάρεστη.

Η ημέρα του χρόνου που χωρίζουν τα περισσότερα ζευγάρια λίγο πριν τα Χριστούγεννα πλησιάζει

Έχω γονείς οι οποίοι έχουν πατήσει τα 70 και βλέπω την αγωνία στα μάτια τους κάθε φορά που μαθαίνουν ότι κάποιος παλιός φίλος ή συγγενής πέθανε. Βλέπω πως επαναλαμβάνουν συνεχώς τις ίδιες και τις ίδιες ιστορίες, όχι επειδή δεν θυμούνται ότι τις έχουν ξαναπεί, αλλά γιατί μέσα από αυτές τις ιστορίες αναβιώνουν τα νιάτα τους.

Διότι θέλουν να σιγουρευτούν ότι δεν θα τις ξεχάσουν. Κι αν οι δικοί μου οι γονείς, που το σπίτι όλη μέρα γεμίζει με παιδιά και εγγόνια και πολλές φορές ψάχνουν να βρουν χρόνο να μείνουν μόνοι τους και δεν βρίσκουν, νιώθουν αυτή τη μελαγχολία, πώς μπορεί να νιώθουν εκείνοι που είναι κλεισμένοι σε γηροκομεία ή σε κάποιο κρεβάτι νοσοκομείου;

Γηροκομείο-η-μοναξιά-των-Χριστουγέννων-

Photo via: ethnos.gr

Όμως στο νοσοκομείο, καταλήγεις επειδή αρρώστησες. Και αν γίνεις καλά, θα γυρίσεις πάλι στην καθημερινότητά σου. Στο γηροκομείο φτάνεις επειδή κανένας δεν μπορεί να σε προσέξει. Η σκέψη και μόνο ότι ξαφνικά χρειάζεσαι την προσοχή κάποιου και δεν είσαι σε θέση να εξυπηρετήσεις εσύ τον εαυτό σου, είναι θλιβερή.

Οι φίλοι είναι η οικογένεια που επιλέγουμε: Χωρίς αυτούς δεν έχουν νόημα όσα ζούμε

Πόσο μάλλον, όταν βρίσκεσαι ξαφνικά σε ένα μέρος που δεν είναι το σπίτι σου, μαθαίνεις να συμβιώνεις με άλλους, άγνωστους προς τα εσένα ανθρώπους, σε μία ηλικιακή φάση που έχεις τις παραξενιές σου και σου αρέσει η ρουτίνα σου και πλησιάζουν τα Χριστούγεννα…

Μία Γιορτή οικογενειακή. Μία Γιορτή που πρεσβεύει την Χαρά, την Αγάπη, την Αλληλεγγύη. Κι αν δεν έχεις καταφέρει να κάνεις οικογένεια, ίσως να σε παρηγορεί το γεγονός ότι το έβλεπες να έρχεται. Μπορεί να πήρες και μόνος ή μόνη την πρωτοβουλία να μπεις εκεί, για να μπορείς να έχεις τις ανέσεις σου και μία συντροφιά, να πίνεις έναν καφέ.

Όταν όμως έκανες οικογένεια; Μεγάλωσες τα παιδιά σου, ήσουν πάντα εκεί γι’ αυτά και ξαφνικά νιώθεις ότι στα πίσω πίσω, εκείνα δεν μπορούν να διαθέσουν τον ίδιο χρόνο για σένα. Κάτι που ίσως να μην είναι υποχρέωσή τους. Αν κι εγώ νιώθω ότι είναι.

«Scrooging» : Όλα όσα πρέπει να γνωρίζεις για να περάσεις όμορφα Χριστούγεννα φέτος

Κι αφού για τους δικούς τους λόγους κάπως βρέθηκαν εκεί, τουλάχιστον τέτοιες μέρες μην τους ξεχνάτε. Μία επίσκεψη, μία εκδρομή, μία βόλτα, ένα δώρο, ένα φαγητό όλοι μαζί. Ακόμη και εθελοντική εργασία στα γηροκομεία.

Γηροκομείο-η-μοναξιά-των-Χριστουγέννων-

Photo via: kathimerini.gr

Και όχι μόνο τα Χριστούγεννα, αλλά όλο τον χρόνο. Γιατί οι ηλικιωμένοι άνθρωποι, δεν είναι βάρος της κοινωνίας. Είναι άνθρωποι που κάποτε υπήρξαν νέοι, πρόσφεραν, έκαναν οικογένειες ή και όχι, αλλά σίγουρα στα 20 τους, δεν φανταζόντουσαν πως η ζωή τους θα τελείωνε κάπως έτσι.

Και όταν από μόνος ή μόνη σου νιώθεις ότι το σώμα σου αλλάζει, γίνεται πιο αδύναμο, πως τα κουράγια σου δεν είναι τα ίδια και πως η ζωή σου σιγά σιγά ίσως και να φτάνει στο τέλος της, είναι το λιγότερο άδικο και απάνθρωπο να στο επιβεβαιώνει αυτό η ίδια η κοινωνία.

Κάποτε θα βρούμε το ιδανικό μας άλλο μισό αυτό που μας χωρά και το χωράμε

Η ίδια σου η οικογένεια. Να τους αγαπάτε και να τους φροντίζετε τους ανθρώπους σας. Τους γονείς σας και τους παππούδες σας. Όχι άνευ όρων. Η αγάπη έχει όρια και βασίζεται στο “δίνω και παίρνω”.

Όμως αν μεγαλώσατε με γονείς που έσκυβαν πάνω από τα προβλήματά σας, που στερήθηκαν για να μη στερηθείτε εσείς, που ανησυχούσαν κάθε φορά που αρρωσταίνατε, που χαιρόντουσαν με την χαρά σας και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να απαλύνουν την θλίψη σας, μην τους ξεχνάτε.

Γιατί ο κύκλος της ζωής, θέλει στην αρχή να μεγαλώνουν οι γονείς τα παιδιά και προς το τέλος τα παιδιά… να μεγαλώνουν τους γονείς. Κι αυτό, δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Διαβάστε όλα τα άρθρα για τις σχέσεις στο Daddy-Cool.gr 

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την γραπτή άδεια από τον εκδότη.