Πολλές φορές οι άνθρωποι, επηρεασμένοι από τις ταινίες του κινηματογράφου, θεωρούμε ότι η αγάπη έρχεται αβίαστα. Πιστεύουμε, ότι η αληθινή αγάπη, σημαίνει όσο το δυνατόν λιγότερα δάκρυα και σχεδόν καθόλου βάσανα.
Η πραγματικότητα όμως είναι, ότι οι δυσκολίες είναι αυτές που δένουν τους ανθρώπους είτε μεταξύ τους, είτε με μια κατάσταση. Μπορεί μερικές φορές η αγάπη της ζωής μας να μας κάνει τη ζωή…δύσκολη, όμως όσο επιμένουμε να μένουμε δίπλα του με πείσμα, δημιουργούμε όλο και πιο σταθερές σχέσεις αγάπης.
Η αλήθεια είναι ότι η αγάπη δεν είναι εύκολο συναίσθημα. Η ζωή δε θα είναι στρωμένη με ροδοπέταλα άπαξ και αγαπήσεις κάποιον. Σίγουρα, δεν πρόκειται η αγάπη του να είναι εύκολη και για εσένα, δεν θα είναι εύκολο τόσο να τον αγαπήσεις όσο και να τον κρατήσεις στη ζωή σου. Αυτό είναι όμως, που κάνει την αγάπη τόσο γοητευτικό συναίσθημα.
Η αγάπη είναι δύσκολο συναίσθημα, αλλά και το πιο όμορφο συναίσθημα του κόσμου!
Η σελίδα στο Facebook Ψυχικές Καταδύσεις έγραψε ένα πολύ συγκινητικό και αληθινό κείμενο, που μας άρεσε πολύ. Αποφασίσαμε λοιπόν να το μοιραστούμε μαζί σας, για να σας θυμίσουμε, ότι η αγάπη είναι δύσκολο πράγμα και η υπομονή μερικές φορές είναι ο καλύτερος μας φίλος. Διαβάστε παρακάτω:
Μα τι πήγε τόσο λάθος και θεωρήσαμε πως η αγάπη έρχεται εύκολα; Πόσο διαστρεβλωμένη είδαμε την πραγματικότητα που νομίσαμε πως η αγάπη απλώς θα έρθει να μας βρει μια μέρα, και δε θα χρειαστεί να την χτίσουμε εμείς σιγά σιγά…
Θα πάρω ως παράδειγμα, αυτό της μάνας με το παιδί, η του πατέρα η ενός ανθρώπου που έχει υιοθετήσει ένα σκυλάκι… Λένε πως η πρώτη είναι η μεγαλύτερη αγάπη που θα υπάρξει ποτέ..όσο για τη σχέση με τα σκυλιά λένε πως είναι η πιο αποδοτική σχέση. Ότι δώσεις θα το πάρεις στα πολλαπλάσια.
Μη φεύγεις από μια δύσκολη κατάσταση…
Πώς λοιπόν εμείς ξεχάσαμε εκείνο το κομμάτι του έργου, στις προσωπικές σχέσεις, που λέει πως χρειάζεται να αφιερώσεις χρόνο, προσοχή, να ξεπεράσεις τα όρια σου; Και μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, η επιλογή του να μένεις παρόλη την ταλαιπωρία, το ζόρι, το τέντωμα… Σε κάνει να αγαπάς…
Ως μητέρα καθημερινά ανακαλύπτω τις αντοχές που νόμιζα πως δεν είχα. Εκεί που κούτουλαω από τη νύστα αλλά η μικρή με χρειάζεται και σηκώνομαι να την κάνω βόλτες πάνω κάτω.
Εκεί που πάω να σιδερώσω ότι προλάβω και εκείνη ξυπνάει και όλες οι δουλειές πάνε πίσω. εκεί που συνειδητοποιώ πως πρέπει να κάνω μπάνιο και αν δεν είναι κάποιος άλλος στο σπίτι, την έχω και αυτή μέσα μαζί μου γιατί αλλιώς θα την ακούσει όλο το τετράγωνο.
Εκεί που θηλάζω και αποκοιμιέμαι επάνω της. Εκεί που ενώ έχω μάθει απέξω και ανακατωτα το πρόγραμμα ενός άλλου πλάσματος, έχω ξεχάσει τι μέρα και ώρα έχουμε.
Είναι εκείνες οι στιγμές που ότι ζόρια και να δημιουργούνται…μου χαμογελάει και ζητάω άλλα τόσα. Εκείνες οι στιγμές που δεν έχεις αλλη επιλογή από το να τα καταφέρεις. Και τα κατάφερνεις 🙂
Μέσα από όλα αυτά… Την αφιέρωση, το δοσιμο σε ένα άλλο πλάσμα…
Η αγάπη δεν είναι εύκολο πράγμα
Γεννάται σιγά σιγά η αγάπη .
Εκεί που θέλεις να κλάψεις, να ουρλιάξεις, να κοιμηθείς για μήνες… Εκεί που επιλέγεις αντί να σηκωθείς να ανοίξεις την πόρτα και να φύγεις… Να μείνεις με όλη σου την ψυχή. Κάπου εκεί ανάμεσα βρίσκει ανοιχτό παράθυρο και δημιουργείται η υπέρτατη όλων. Η αγάπη.
Γιατί λοιπόν θεωρούμε ότι μια τέτοια υπέρτατη κατάσταση θα δημιουργηθεί επειδή ο άλλος ξαφνικά θα μας δοθεί; Γιατί θεωρούμε πως δε θα χρειαστεί να ξεβολευτουμε για να δημιουργηθεί πραγματική σύνδεση;
Ίσως στις προσωπικές σχέσεις, δε χρειαστεί να φτάσουμε στα άκρα που φτάνουμε με ένα βρέφος η ένα κουτάβι… Αλλά είναι σημαντικό να θυμόμαστε να μην αλλάζουμε τους συντρόφους όπως τα πουκάμισα.
Το ότι μια κατάσταση φαίνεται να μας ξεβολεύει η να μας οδηγεί στο να ξεπεράσουμε τα όρια μας… Δεν είναι απαραίτητα “κακή” κατάσταση… Αλλά μια μεταμορφωτική διαδικασία μέσα από την οποία θα φτάσουμε στον δικό μας “παράδεισο”… Εκείνον τον εαυτό που ξέρει να αγαπάει και να αγαπιέται. ♥
Photo via: melodia.gr
© Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την γραπτή άδεια του εκδότη
