Γεννήθηκα στην Βουλγαρία και όταν ήμουν 4 χρονών οι γονείς μου αποφάσισαν να έρθουν στην Ελλάδα. Από την πρώτη στιγμή σε αυτή την χώρα, συνάντησαν τον ρατσισμό. Γνώρισαν όμως και πολύ καλούς φίλους. Πήγα σε ελληνικό σχολείο και οι γονείς μου δούλευαν όλη τους τη ζωή!
Έδωσα Πανελλήνιες και κατάφερα να περάσω στην Σχολή Καλών Τεχνών στη Θεσσαλονίκη! Εκεί, γνώρισα τον σύζυγό μου. Ένας άνθρωπος ευαίσθητος, με έντονη καλλιτεχνική φύση. Είχε όραμα για το μέλλον του και αυτό ήταν που με έκανε και τον ερwτευτω.
Η σπίθα στα μάτια του, με έκανε να νιώθω και ‘γω τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια αισιοδοξία γι’ αυτά που θα έρθουν. Γρήγορα γίναμε ζευγάρι και αποφασίσαμε να μείνω μόνιμα στη Θεσσαλονίκη για εκείνον. Οι γονείς μου τον αγάπησαν από την πρώτη στιγμή.
Δε θα έλεγα ότι ίσχυε το ίδιο και για τους δικούς του γονείς. Ο πατέρας του, ήταν πάντα ευγενικός μαζί μου και φαινόταν ότι αν δεν ήταν η πεθερά μου, ίσως να είχαμε και καλύτερες σχέσεις. Η πεθερά μου όμως, φαίνεται πως ποτέ δεν με συμπάθησε και ποτέ δε θα με συμπαθήσει!
Μάλιστα, πάνω σε έναν καυγά είχε πει στον σύζυγό μου, ότι το πρόβλημα ήταν ότι ήμουν από την Βουλγαρία. Μάλιστα, του είπε ότι είχε τόσο ταλέντο στη ζωγραφική και ήταν τόσο εκλεπτυσμένο άτομο, και πήγε και έμπλεξε με μένα την…Βουλγάρα. Το ότι και ‘γω ήμουν ζωγράφος ή ότι είμαι και ‘γω αρκετά καλλιεργημένο άτομο, δεν το πρόσεξε ποτέ μάλλον.
Προσπάθησα να μη δίνω σημασία στα κακότροπα σχόλιά της. Μερικές φορές όμως δεν μου ήταν εύκολο. Σε κάθε οικογενειακό τραπέζι, πετούσε συνέχεια σπόντες και υπονοούμενα. Έθιγε συνέχεια τον πολιτισμό της δικής μου χώρας συγκρίνοντας τον με τον ελληνικό.
Για μένα και οι δυο πολιτισμοί είναι αγαπημένοι. Έχω δυο πατρίδες και δεν ήθελα ποτέ να τις συγκρίνω! Η μια χώρα με γέννησε και η άλλη με μεγάλωσε. Θα ήταν άδικο να μειώσω κάποια από τις δυο. Άλλες φορές, έκρινε την εξωτερική μου εμφάνιση.
Μερικές φορές μου έλεγε υποτιμητικά ότι έχω παχύνει και άλλες φορές ότι έχω αδυνατίσει τόσο πολύ που το πρόσωπό μου έχει παραμορφωθεί. Πάντα με αυτή την ειρωνεία στο πρόσωπό της. Το σώμα μου, πάντα ήταν κανονικό. Ούτε πολύ αδύνατο, ούτε πολύ παχουλό. Ποτέ μου δεν ένιωσα κόμπλεξ γι’ αυτό και όμως στις αρχές μου είχε μεταφέρει όλα τα αρνητικά συναισθήματα.
Μέχρι και την…τιμιότητα μου σαν γυναίκα έθιγε πολύ συχνά. Έλεγε ψέματα στον σύζυγό μου ότι με έβλεπε με άλλους άντρες και μάλιστα πολλές φορές είχε σταθεί η αιτία τσακωμού μαζί του. Βλέπετε στις αρχές, δεν ήξερε κι αυτός τι να πιστέψει.
Είμαστε 6 χρόνια μαζί και ακόμη δεν έχω αποκτήσει τα δικά μου παιδιά. Θα θέλαμε πολύ και ήδη κάνουμε προσπάθειες, όμως ο Θεός δεν μας έχει δώσει ακόμη ένα παιδάκι. Η ίδια όμως λέει ότι δεν θέλει εγγόνι το οποίο έχει ρίζες από άλλη χώρα. Δεν το λέει τόσο κομψά…όμως δεν μπορώ να μιλήσω ελεύθερα!
Πολλές φορές έχω προσπαθήσει να μην επηρεαστώ. Ξέρω ποια είμαι, ξέρω τι αξίζω και ο σύζυγός μου μ’ αγαπάει. Παρόλα αυτά, δεν είναι τόσο εύκολο. Πολλές φορές κλαίω, νιώθω ανασφάλειες με μένα και για το μέλλον της σχέσης μου. Φοβάμαι ότι κάποια στιγμή αυτή η γυναίκα θα σταθεί η αιτία που θα χωρίσω και δεν το θέλω αυτό. Τι να κάνω;
Photo via: psychologynow.gr
© Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την γραπτή άδεια του εκδότη
