Κλείνω τα 23 μου σε...καραντίνα και θα ήθελα να μοιραστώ κάτι μαζί σας!

3 Μαΐου 2020 | 08:53

Η έξαρση του κορονοϊού, ήρθε να αλλάξει τη καθημερινότητα μας ριζικά. Οι άνθρωποι κλείστηκαν σπίτι τους, τα σχολεία και οι επιχειρήσεις έχουν κλείσει και τα σύνορα πολλών χωρών παραμένουν κι εκείνα κλειστά. Ο φόβος του αόρατου εχθρού, πλανάται πάνω από τις ελληνικές πόλεις και ο κόσμος, προσπαθεί να διατηρήσει την ψυχραιμία του.

Τα κρούσματα και οι νεκρoι ανά τον κόσμο είναι πολλοί. Κάτι τέτοιες στιγμές, καταλαβαίνεις τι θα ήταν η ανθρωπότητα χωρίς τα εμβόλια. Μιλάμε για έναν ιό, ο οποίος δεν έχει θεραπεία και φυσικά ακόμη το εμβόλιο δεν έχει δημιουργηθεί και ίσως αποτελεί μια υπενθύμιση, για τους ανθρώπους που θεωρούν ότι είναι άτρωτοι.

Εκτός από τις καθημερινές δυσκολίες που μπορεί να περνά κάποιος σε μια καραντίνα, υπάρχουν και αυτά τα μικρά προβλήματα τα οποία για κάποιους είναι μικρά όμως για κάποιους άλλους μεγάλα. Ένα από αυτά είναι και το να κάνεις τα γενέθλιά σου σε καραντίνα, στην ηλικία των 23.

Είμαι από τους ανθρώπους που τα γενέθλια μου τα γιορτάζω. Το γεγονός δε, ότι πέφτουν Απρίλιο μήνα με έκαναν να νιώθω τυχερή, που τα γενέθλια μου γίνονταν μέσα στη καρδιά της Άνοιξης. Ο καιρός, δύσκολα θα σου χαλάσει τα σχεδία και σίγουρα θα βρεις κάτι να κάνεις, έτσι ώστε να περάσεις δημιουργικά την ιδιαίτερη εκείνη μέρα.

Αυτή τη χρονιά όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Κλείνω τα 23 μου χρόνια σε ένα σπίτι με μόνη μου συντροφιά…την γάτα μου κι αυτό σίγουρα, δεν συγκρίνεται με τα προβλήματα των γιατρών, των νοσηλευτών, των καθαριστών που δουλεύουν σε νοσοκομεία, των κούριερ, των ντελίβερι και όλων αυτών που συνεχίζουν να δουλεύουν ακόμη κι έτσι.

Είναι όμως πρόβλημα. Και όσοι βρίσκονται στην ίδια ηλικία με εμένα ή έχουν περάσει από αυτή την ηλικία, καταλαβαίνουν ότι στα 23 σου, θες να ζεις την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία. Είναι η κατάλληλη ηλικιακή φάση να μαζέψεις εμπειρίες και να μοιραστείς συναισθήματα και χαμόγελα με τους δικούς σου ανθρώπους.

Πιο αδιάφορα γενέθλια φίλες και φίλοι δεν έχω περάσει. Δεν έσβησα ούτε…κεράκι πάνω σε σοκολατάκι. Οι φίλοι μου, μου ευχήθηκαν με κλήση Skype και οι γονείς μου τηλεφωνικώς. Είναι λίγο μίζερο. Δεν είναι; Το μόνο που με παρηγορεί είναι η σκέψη ότι όλα αυτά κάποτε θα τελειώσουν.

Άλλωστε εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά έχουν ανάγκη από την φροντίδα και την αλληλεγγύη του κοινωνικού συνόλου και αποφάσισα να επικεντρώσω όλη μου την δύναμη σε αυτούς. Τα γενέθλια άλλωστε…έρχονται κάθε χρόνο.

Θα ήθελα λοιπόν με αφορμή την σημερινή ημέρα – όσο μίζερη κι αν είναι – να σας κάνω να καταλάβετε ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που αυτή τη στιγμή όντως θέτουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο ή παλεύουν για την ζωή τους.

Άνθρωποι οι οποίοι δεν φοβούνται να έρθουν αντιμέτωποι με έναν νέο ιό, ο οποίος αν προσβάλλει κάποιον τα αποτελέσματα μπορεί να είναι μοιραία. Εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε, είναι να περάσουμε λίγο χρόνο μέσα στο σπίτι.

Το μόνο που έχουμε να κάνουμε, είναι να δούμε Netflix, να μιλήσουμε με τους δικούς μας ανθρώπους μεσώ internet και να…φάμε πολύ. Δεν πειράζει αν δεν ψήσουμε αρνί. Δεν πειράζει αν δεν σβήσουμε κεράκια κι αν δεν ξενυχτίσουμε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες σε κάποιο μαγαζί.

Δεν πειράζει αν δεν είναι η καλύτερη Άνοιξη, αυτή του 2020. Αρκεί που έχουμε την υγεία μας και μπορούμε να παρακολουθούμε τις εξελίξεις μέσα από την ασφάλεια του σπιτιού μας.

Οπότε, χρόνια μου πολλά και χρόνια πολλά σε κάθε άνθρωπο εκεί έξω! Ελπίζω του χρόνου τέτοια εποχή να βρισκόμαστε όλοι έξω χωρίς μηνύματα και υπεύθυνες δηλώσεις και να γιορτάζουμε το Πάσχα και τις ανοιξιάτικες διακοπές μας, ακριβώς όπως θα θέλαμε!

Όπως και να ‘χει…φάτε ένα γλυκό και για μένα σήμερα!

Photo via: onedio.com