Πλέον, οι περισσότεροι άνθρωποι υποστηρίζουν ότι παντρεύονται από αγάπη και όχι επειδή η κοινωνία προστάζει, πως αυτό είναι το σωστό. Παρόλα αυτά πολλές φορές έχω αντιληφθεί μέσα από συζητήσεις μου με ανθρώπους, ότι μπορεί να υποστηρίζουν ότι παντρεύτηκαν εξαιτίας των συναισθημάτων τους, αλλά στη πραγματικότητα κάτι άλλο συνέβη.
Οι άνθρωποι παντρεύονται πολύ συχνά και μερικές φορές παίρνουν αυτή την απόφαση από πολύ νεαρή ηλικία. Μερικές φορές το κάνουν επειδή είναι πραγματικά ερωτευμενoι. Άλλες φορές, επειδή θέλουν να κάνουν οικογένεια και πιστεύουν ότι ο μόνος τρόπος για να το πετύχουν είναι το…στεφάνι.
Πολλοί αναρωτιούνται για ποιο λόγο τα διαζύγια έχουν εκτοξευθεί τα τελευταία χρόνια. Κατά τη γνώμη μου, τα ζευγάρια δεν παίρνουν διαζύγιο επειδή δεν προσπαθούν αρκετά για να κρατήσουν τον γάμο τους. Παίρνουν διαζύγιο γιατί παντρεύτηκαν υπό λάθος συνθήκες.
Τώρα οι πιο παλιές θα μου πείτε…”γιατί εμείς το σκεφτόμασταν πολύ για να παντρευτούμε;” . Φυσικά και όχι. Αξίζει όμως να θυμάστε, ότι τότε τα κοινωνικά πρότυπα ήταν άλλα. Οι άνθρωποι δεν παντρευόντουσαν ως επί το πλείστον απο ερwτα αλλά από την ανάγκη τους να κάνουν οικογένεια.
Η κοινωνία, θεωρούσε ότι ο σκοπός του ανθρώπου ήταν ο γάμος ενώ τα διαζύγια ήταν κατακριτέα. Πλέον, οι άνθρωποι έχουν αυξήσει τα στάνταρ στο μυαλό τους. Δεν ψάχνουν απλά κάποιον ή κάποια να παντρευτούν. Ψάχνουν έναν άνθρωπο να τους καταλαβαίνει, να τους νοιάζεται, να είναι εκεί γι’ αυτούς.
Μπορεί λοιπόν να έχουν αυτά τα στάνταρ, αλλά συνεχίζουν να βιάζονται να προχωρήσουν στο επόμενο βήμα. Η γενιά μου, έρχεται αντιμέτωπη με δυο τελείως αντίθετες θεωρίες. Από τη μια παλεύει να βρει τον ιδανικό και από την άλλη βιάζεται να παντρευτεί, γιατί έτσι έμαθε από τους γονείς και τους παππούδες.
Δεν μπορείς όμως να κρατήσεις τον γάμο σου για πολλά χρόνια, όταν το κάνεις υπό την πίεση άλλων ή την βιασύνη σου να φορέσεις το νυφικό. Γιατί όταν το κάνεις, αργά ή γρήγορα θα έρθεις σε επαφή με το αίσθημα του “εγώ αλλιώς ονειρευόμουν τη ζωή μου” και τότε τα αποτελέσματα θα είναι γνωστά.
Φυσικά και τα διαζύγια, είναι μέσα στη ζωή. Δεν τα ποινικοποιούμε. Όμως θεωρώ ότι η τόση βιασύνη δεν χρειάζεται. Δεν είναι ανάγκη να παντρευτείς στο 2020 από τα 22 σου χρόνια, όταν καλά – καλά δεν έχεις κλείσει 2 χρόνια σχέσης με τον άλλον. Όταν δεν έχεις συζήσει.
Μην ξεχνάτε, ότι όσο τέλειος κι αν φαντάζει ο σύντροφος μας, ποτέ δεν τον γνωρίζουμε πραγματικά εκτός αν συζήσουμε μαζί του. Έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου. Να κάνεις πράγματα, να μάθεις τη ζωή, να μάθεις τις παγίδες της.
Μπορεί η μαμά σου, η γιαγιά σου, η θεία σου, να παντρεύτηκε σε πιο νεαρή ηλικία από εσένα. Έχεις κάτσει όμως ποτέ, να συζητήσεις μαζί τους γι’ αυτό; Εμένα η μητέρα μου παντρεύτηκε στα 19 και ακόμη και σήμερα παραπονιέται για πράγματα που δεν έζησε και για καταστάσεις που ανέχτηκε γιατί δεν είχε επιλογή.
Εμείς, έχουμε την επιλογή. Ο γάμος δεν είναι ο προορισμός του ανθρώπου. Ο γάμος είναι ένας τρόπος να δείξεις στον άλλον ότι θες να περάσεις όλη σου τη ζωή μαζί του. Και για να το καταφέρεις αυτό, χρειάζεται αγάπη, ειλικρίνεια, κατανόηση και εμπειρία.
Φυσικά, αν αποφασίσεις να το κάνεις, δεν είμαι σε θέση ούτε εγώ ούτε κανένας να σε κρίνουμε γι’ αυτό. Κι ελπίζω μέσα από την καρδιά μου να έχεις βρει το άλλο σου μισό πιο νωρίς από ότι εγώ ή οι άλλες συνομήλικες φίλες μου. Ελπίζω μέσα από την καρδιά μου να πετύχει.
Πρέπει όμως να θυμόμαστε, ότι ο γάμος είναι μια περίπλοκη κατάσταση που πρέπει να σκεφτούμε δυο φορές πριν μπούμε στη διαδικασία να την επιχειρήσουμε. Έχουμε την επιλογή να το σκεφτούμε δυο φορές. Οι μαμάδες μας και οι γιαγιάδες μας, όχι.
© Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την γραπτή άδεια του εκδότη
