Πολλές φορές οι άνθρωποι τείνουμε να θεωρούμε τους άλλους ανθρώπους δεδομένους. Έτσι, παραμελούμε να τους δείξουμε ή να τους πούμε το πόσο πολύ τους αγαπάμε. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολλές φορές, να χάνουμε σημαντικές στιγμές μαζί τους. Μια αναγνώστρια αποφάσισε να μοιραστεί μαζί μας ένα κείμενο που περιγράφει ακριβώς αυτό.
Πρόσφατα μερικοί καλοί της φίλοι, ήρθαν αντιμέτωποι με το πένθος και αυτό φυσικά άγγιξε και αυτή. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να προβληματιστεί σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις και το κατά πόσο οι άνθρωποι φοβόμαστε να εκδηλώσουμε τα συναισθήματά μας λες και ντρεπόμαστε.
Παρακάτω θα διαβάσετε την ιστορία μιας ανώνυμης αναγνώστριας που μας άγγιξε πολύ και είμαστε σίγουροι ότι θα κάνει το ίδιο και σε εσάς. Άλλωστε, αυτά που θα έγραψε, είναι πράγματα που όλοι μας έχουμε σκεφτεί λίγο ή πολύ στη ζωή μας. Καιρός να ξεκινήσουμε να τα κάνουμε και πράξη. Διαβάστε παρακάτω:
Πριν λίγες μέρες ήρθα αντιμέτωπη με ένα θλιβερό γεγονός. Ο κολλητός δυο πολύ αγαπημένων μου ανθρώπων έφυγε από τη ζωή σκορπώντας τη θλίψη στους δικούς του ανθρώπους. Από την πρώτη στιγμή προσπάθησα να σταθώ αντάξια των περιστάσεων και να τους στηρίξω όσο περισσότερο μπορώ.
Ήταν μόνο 28 χρονών και η ζωή του ήταν γεμάτη δυσκολίες. Το πως έφυγε από τη ζωή, δεν είναι κάτι που αξίζει να αναφερθεί σε αυτό το άρθρο. Παρόλα αυτά η θλίψη και ο πόνος που αντίκρισα στα μάτια των δικών του ανθρώπων, με έκανε να σκεφτώ ότι τον συμπαθούσα πολύ σαν άνθρωπο αλλά ποτέ δεν προσπάθησα να τον γνωρίσω λίγο καλύτερα.
Βλέπετε, μέναμε σε δυο διαφορετικές πόλεις και οι κολλητοί μου τον γνώρισαν διότι μετακόμισαν για σπουδές στη δική του. Δεν έτυχε ποτέ να βρεθούμε σε κοινή παρέα, αλλά είχα ακούσει πολλά γι’ αυτόν από τους φίλους μου. Θεωρούσα ότι είναι ένα πολύ αξιόλογο άτομο. Ήταν ένα πολύ αξιόλογο άτομο.
Έφυγε από αυτή τη ζωή άδικα και άφησε πίσω συγγενείς και φίλους με ένα παράπονο για τα πράγματα που δεν είχαν προλάβει να του πουν. Οι άνθρωποι έχουν το κακό να αφήνουν μερικά πράγματα για αύριο. Λόγια, αγγίγματα, συζητήσεις…όλα για αύριο. Φοβούνται να έρθουν αντιμέτωποι με την απόρριψη ή την ένταση και αφήνουν πράγματα για αύριο.
Άλλες φορές πάλι, θεωρούν δεδομένο ότι οι άνθρωποι που αγαπούν θα μείνουν για πάντα στη ζωή τους. Ήταν μόλις 28 ετών. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά. Σωστά; Πολλά πράγματα μπορούν να πάνε στραβά ανεξάρτητα από την ηλικία σου. Εμείς οι άνθρωποι πρέπει σιγά σιγά να σταματήσουμε να αφήνουμε πράγματα για αύριο.
Κι εγώ άφησα για αύριο το να τον πλησιάσω λίγο περισσότερο ακόμη κι αν για χρόνια πίστευα ότι θα είχα πολλά να του πω. Τον θαύμαζα γι’ αυτά που είχε καταφέρει στη ζωή του, τον συμπαθούσα γι’ αυτά που έβλεπα να κάνει για τους φίλους μου. Κι ενώ μια εβδομάδα πριν είχαμε μιλήσει και είχε προσπαθήσει και πάλι να με πλησιάσει, εγώ ήμουν απασχολημένη και το άφησα για αύριο.
Και μια εβδομάδα μετά, ένα πρωί, έμεινα να χαζεύω το κινητό χωρίς να καταλαβαίνω αν αυτό που βλέπω είναι πραγματικότητα ή αλήθεια. Εγώ είμαι το άτομο που θα έπρεπε να υπολογίζετε περισσότερο, σε αυτό το άρθρο. Υπάρχει μια οικογένεια, μια μικρή αδερφή, μερικοί φίλοι, μερικοί συγγενείς που πραγματικά πονάνε.
Και ξέρω ότι τουλάχιστον οι δικοί μου οι φίλοι δεν θα είχαν αφήσει τίποτα για αύριο. Θα του τα είχαν πει όλα. Παρόλα αυτά, θα ήθελα περισσότερο μέσα από αυτό το κείμενο να συμβουλεύσω εσάς. Μην αφήνετε τίποτα για αύριο. Το αύριο μπορεί να μην έρθει ποτέ. Πείτε στον άλλον πόσο τον αγαπάτε. Δείξτε του, πόση σημασία έχει στη ζωή σας.
Μη φοβηθείτε να πείτε ένα κομπλιμέντο σε έναν άνθρωπο. Ακόμη κι αν είναι άγνωστος πρόκειται απλά για ένα αθώο κομπλιμέντο που μπορεί πραγματικά να φτιάξει τη μέρα σε κάποιον. Αν μια καλή κουβέντα έχει τόσο μεγάλη επίδραση σε έναν άνθρωπο που δεν σας ξέρει και που πιθανότατα δεν θα σας ξανά δει, φανταστείτε πόσο μεγάλη επίδραση θα έχει για έναν άνθρωπο που υπολογίζει την γνώμη σας.
Το να αγαπάς τον άλλον και να το δείχνεις δεν είναι αδυναμία. Είναι η μεγαλύτερη δύναμη και η πολυτιμότερη αρετή. Σε έναν κόσμο που έχει μάθει να παραμερίζει τα συναισθήματα του για να καλύψει άλλες..ψεύτικες ανάγκες, η αγάπη είναι το μόνο που θα έπρεπε να βροντοφωνάζουμε χωρίς καμιά τύψη.
ΣΗΜΕΡΑ λοιπόν, πλησιάστε φίλους από τα παλιά που έχετε χαθεί. Άλλωστε το σκεφτόσασταν μέρες απλά το αφήνατε για αύριο. Πάρτε ένα τηλέφωνο τη μητέρα, τον πάτερα ή τα αδέρφια σας και πείτε τους πόσο τους αγαπάτε. Δείξτε στους κολλητούς σας την ευγνωμοσύνη σας, που τόσο καιρό ήταν δίπλα σας και δεν σας πρόδωσαν ποτέ.
ΣΗΜΕΡΑ. Όχι αύριο. Το αύριο μπορεί να μην έρθει ποτέ….
Καλό ταξίδι φίλε μου.
© Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την γραπτή άδεια του εκδότη
