Να αποδέχεσαι το παιδί σου γι’ αυτο που είναι. Όχι γι’ αυτό που θα ήθελες να είναι!

Έλενα Τριανταφύλλου

Ζούμε σε μια εποχή όπου όλοι μας φαινομενικά, προσπαθούμε να αγκαλιάσουμε τη διαφορετικότητα. Κάθε φορά που κάποιος μαθαίνει για παιδιά, τα οποία πέφτουν θύματα εκφοβισμού, δείχνει να αγανακτεί διαδικτυακά, λέγοντας ότι αυτή η κοινωνία πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.

Ξεχνάμε όμως, ότι τα παιδιά παραδειγματίζονται από τους μεγάλους. Κανένα παιδί δε γεννιέται με μίσoς προς το διαφορετικό. Όλα τα παιδιά, ακολουθούν τα χνάρια των γονιών τους μέχρι τουλάχιστον μια συγκεκριμένη ηλικία.

Έτσι, όταν ένα παιδί μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον, όπου έχει πάρει πολύ αγάπη από γονείς, που το αποδέχτηκαν ακριβώς γι’ αυτό που ήταν, μαθαίνει με τη σειρά του να αντιμετωπίζει έτσι και τους υπόλοιπους ανθρώπους.

Τα τελευταία χρόνια λοιπόν, η κοινωνία μας προσπαθεί να αντιμετωπίσει τον σχολικό εκφοβισμό αλλά και κάθε μορφή ρατσισμού. Θεωρητικά. Σειρές και ταινίες προσθέτουν πάντα στους χαρακτήρες τους, ανθρώπους που ανήκουν σε οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα η οποία δεν είναι αρεστή από το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού.

Με αυτόν τον τρόπο, προσπαθεί να εξοικειώσει τον θεατή με αυτούς τους ανθρώπους, προσπαθώντας να καταλάβει ότι δεν έχουν και τόσα πολλά που τους χωρίζουν. Στην Ελλάδα λοιπόν, φαίνεται πως προσπαθούμε κι εμείς να δεχτούμε τη διαφορετικότητα. Θεωρητικά.

Αναφέρω ξανά και ξανά την λέξη “θεωρητικά” , διότι δεν γίνεται από την μια, να προσπαθούμε να αποδεχτούμε τα άλλα, διαφορετικά παιδιά, και από την άλλη, να μην είμαστε σε θέση να αποδεχτούμε τη διαφορετικότητα του δικού μας παιδιού.

Όταν σκoτωθηκε ο Βαγγέλης Γιακουμάκης, πολύ βγήκαν και είπαν ότι όσοι θρηνούν στην μνήμη του, δεν θα έκαναν παρέα μαζί του όσο ζούσε, ακριβώς επειδή ήταν διαφορετικός. Και αυτό φίλοι μου αναγνώστες, είναι μια σκληρή αλήθεια.

Δυστυχώς ζούμε σε μια κοινωνία που κάνει τα πάντα για το θεαθήναι. Προσπαθούμε να αποδεχτούμε τη διαφορετικότητα, λέμε πως δεν έχουμε τίποτα προσωπικό με καμιά κοινωνική ομάδα η οποία δεν είναι στα δικά μας πρότυπα, παρόλα αυτά, δεν μπορούμε να διανοηθούμε το παιδί μας, να ανήκει σε οποιαδήποτε τέτοια κοινωνική ομάδα.

Πως ακριβώς αποδεχόμαστε την διαφορετικότητα τότε; Πως μπορούμε να παλέψουμε ενάντια στον σχολικό εκφοβισμό, όταν οι ίδιοι εκφοβίζουμε κατά κάποιο τρόπο το παιδί μας, αφού γνωρίζοντας τις απόψεις μας, φοβάται να μας μιλήσει γι’ αυτό που πραγματικά είναι;

Στη τελική, πως γίνεται να παλέψουμε για τα δικαιώματα άλλων παιδιών, όταν παραμελούμε τα δικαιώματα του δικού μας; Όταν ήμουν μικρότερη, είχα διαβάσει κάπου την εξής φράση “Αν δεν κάνεις προσωπική επανάσταση, καμιά άλλη επανάσταση δεν πρόκειται να έρθει” . Δεν ήταν ακριβώς έτσι διατυπωμένο, όμως το νόημα ήταν το ίδιο.

Δεν γίνεται να αλλάξουμε τον κόσμο προς το καλύτερο, αν δεν ξεκινήσουμε να αλλάζουμε τους εαυτούς μας. Κανένα παιδί δε θα μάθει να αγαπά την διαφορετικότητα των άλλων, αν δεν μάθει πρώτα από όλα να αγαπά την δική του διαφορετικότητα. Οι νταήδες, δεν γεννιούνται. Γίνονται.

Την επόμενη φορά που θα σκίσουμε τα ιμάτιά μας, μπροστά σε κάποιο τραγικό γεγονός που έλαβε μέρος ανάμεσα σε παιδιά, ας αναρωτηθούμε ποια είναι τα λάθη μας σαν γονείς. Πόσο χρόνο αφιερώσαμε στο να τα μάθουμε να είναι καλοί άνθρωποι. Πόσο χρόνο αφιερώσαμε στο να τα μάθουμε να αποδέχονται το διαφορετικό.

Πόσο πολύ ασχοληθήκαμε, με το να τα πείσουμε ότι όλοι μας είμαστε διαφορετικοί όμως στην ουσία είμαστε όλοι τόσο ίδιοι; Όλοι μας, ενδιαφερόμαστε να τα μάθουμε για τα μαθηματικά και την γραμματική όμως κανένας από εμάς δεν έκατσε να σπαταλήσει τόσες ώρες, σε “μαθήματα” συμπεριφοράς.

Ο άνθρωπος είναι ακόμη ένα ζώο που αν το αφήσεις μπορεί να γίνει χειρότερο κτήνος και από το πιο άγριο ζώο της ζούγκλας. Παρόλα αυτά, με το πέρασμα των χρόνων έχουμε καταφέρει να αναπτύξουμε συναισθήματα όπως η αγάπη και η αλληλεγγύη.

Αυτά τα συναισθήματα, αναπτύχθηκαν δύσκολα και ξεχνιούνται εύκολα. Ξεχνιούνται κάθε φορά που μας τρομάζει, κάτι που δεν είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε. Ξεχνιούνται κάθε φορά που τα οικονομικά μας προβλήματα και τα θέματα μας με την δουλειά, μας κάνουν να αγανακτούμε τόσο πολύ, που μας φταίνε όλοι και όλα.

Φυσικά, δεν μπορείς να τα βάλεις με το αφεντικό σου διότι έχεις ανάγκη την δουλειά, οπότε ξεσπάς στο παιδί. Και το παιδί στη συνέχεια, ξεσπάει σε άλλο παιδί. Φυσικά δεν μπορείς να καταλάβεις τι φταίει, και νιώθεις διαρκώς άγχος και ανασφάλεια. Και τα βάζεις με αυτούς που είναι διαφορετικοί, οπότε μάλλον και οι φταίχτες.

Και το παιδί μαθαίνει να τα βάζει και αυτό με τους διαφορετικούς. Που μάλλον είναι και οι φταίχτες. Όλα αυτά, είναι ένας φαύλος κύκλος που οδηγεί σε απάνθρωπες συμπεριφορές. Απάνθρωπες συμπεριφορές που δεν έχουν ηλικία.

Προτού κλείσω το κείμενο, θέλω να αναφερθώ λίγο και στα μακελειά που παίρνουν μέρος στην Αμερική πολύ συχνά. Οπλισμeνα παιδιά μπαίνουν σε σχολικά συγκροτήματα και σκoτώνουν συμμαθητές και καθηγητές. Όλοι τα βάζουμε με αυτά τα παιδιά. Ίσως και με τις κυβερνήσεις, που έχουν την οπλoκατοχή νόμιμη χωρίς πολλά δικαιολογητικά.

Ποτέ κανείς όμως, δεν αναφέρθηκε στις αιτίες που ένα παιδί, σε μια τόσο τρυφερή ηλικία ανέπτυξε εχθρικά συναισθήματα προς τους άλλους αλλά φυσικά και προς τον εαυτό του. Έτσι και αλλιώς, στις περισσότερες των περιπτώσεων, ο “θύτης” δίνει τέλος στη ζωή του. Όχι επειδή είναι δειλός, αλλά επειδή από την αρχή το είχε σχεδιάσει έτσι.

Κανένα παιδί δε θα έπρεπε να νιώθει τόσο αρνητικά συναισθήματα, από τόσο μικρή ηλικία. Κι αν τα νιώθει, τότε φταίμε εμείς. Που δεν μάθαμε στα παιδιά μας να μην παραγκωνίζουν το διαφορετικό. Γιατί κάθε φορά που ένας άνθρωπος αποξενώνεται γίνεται κτήνος. Δυστυχώς.

Αγαπήστε το διαφορετικό στην πράξη. Όχι μόνο στα λόγια. Αν το παιδί σας δεν ξέρει καλά μαθηματικά ή γραμματική δεν είναι μεγάλο πρόβλημα. Αν το παιδί σας, μάθει μια ζωή να απορρίπτει τον εαυτό του αλλά και τους υπόλοιπους ανθρώπους, τότε αυτό είναι πρόβλημα. Και μάλιστα σοβαρό.

Photo via: Pinterest

© Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την γραπτή άδεια του εκδότη

• αγκαλιάζουμε την διαφορετικότητα
• διαπαιδαγωγηση
• παιδι