Όλοι οι γονείς θέλουν να δουν τα παιδιά τους να προκόβουν. Τι γίνεται όμως όταν παρόλο που πιστεύεις ότι έχεις δώσει τα σωστά ερεθίσματα στο παιδί σου, εκείνο ακολουθεί τελείως διαφορετικό δρόμο από σένα;
Μια αναγνώστρια, ανησυχεί ότι ο γιος της είναι τεμπέλης και ζητά την συμβουλή μας. Διαβάστε την ιστορία της και πείτε μας τη γνώμη σας πάνω στο θέμα. Πως να τον διαχειριστεί και τι την προτρέπετε να κάνει;
Διαβάστε παρακάτω:
Εγώ με τον σύζυγό μου, αποκτήσαμε έναν γιο πριν από 26 χρόνια. Ήταν ο καρπός της αγάπης μας και όσο ήταν μικρός προσπαθούσαμε να του τα παρέχουμε όλα. Δεν είχε λείψει ποτέ από σχολική εκδρομή – εκτός αν το ήθελε ο ίδιος – , δεν έχασε διακοπές με φίλους και φυσικά όταν πέρασε σε κάποια σχολή, εμείς κάναμε ο,τι μπορούσαμε για να τον στηρίξουμε.
Δεν είμαστε οικογένεια πλουσίων. Ο σύζυγός μου, διαθέτει μικρή επιχείρηση με παπούτσια κι εγώ δουλεύω σε εργοστάσιο. Δεν νιώσαμε ποτέ ότι θα πεινάσουμε, αλλά δεν ανήκαμε και ποτέ σε αυτές τις οικογένειες που δεν ήξεραν που να βάλουν τα χρήματά τους.
Και οι δυο, προσπαθήσαμε από μικρή ηλικία να σταθούμε στα πόδια μας και αυτά τα μηνύματα προσπαθήσαμε να περάσουμε και στο παιδί μας. Δεν μας είχε δει ποτέ, να ζητάμε χρήματα από τους γονείς μας.
Εγώ μπορεί να δούλευα όλη την εβδομάδα στο εργοστάσιο και πολλές φορές να είμαι κάθε μέρα, βραδινή βάρδια, αλλά ποτέ δε θα ζητούσα από τους γονείς μου, εφόσον αποφάσισα να ανοίξω δικό μου σπίτι. Ο σύζυγός μου από την άλλη, δεν σκέφτηκε ποτέ να προσλάβει κάποιον άλλον στην επιχείρηση κι εκείνος να γίνει εισοδηματίας.
Δεν βγαίναμε οικονομικά για κάτι τέτοιο, άλλα και ο ίδιος είναι τόσο δραστήριος που δεν θα μπορούσε απλά να κάθεται σε ένα σπίτι και να βγαίνει που και που για τα γραφειοκρατικά. Η δουλειά μας, είναι τρόπος ζωής για εμάς. Μας αρέσουν οι διακοπές, όμως δεν μπορούμε και για μεγάλο χρονικό διάστημα μακριά από αυτή.
“Ο γιος μου είναι τεμπέλης”
Ο γιος μας όμως, φαίνεται πως έχει τελείως διαφορετική εικόνα για τον κόσμο και σίγουρα, κάτι κάναμε λάθος εμείς. Δεν καταλαβαίνω όμως τι ακριβώς! Εντάξει, όσο ήταν μικρός του τα παρείχαμε όλα. Όμως κάθε γονιός, αυτό δεν κάνει για το παιδί του;
Ποιες οικογένειες προτιμούν να στείλουν το παιδί τους από τα 13 του χρόνια στην δουλειά; Αυτές είναι παλιομοδίτικες απόψεις.
Ποιος γονιός όταν έχει, δεν δίνει στο παιδί του; Σας ζήτησε ποτέ το δικό σας παιδί να αγοράσει ένα παιχνίδι, κάποια παπούτσια ή να πάει κάποια εκδρομή κι εσείς το αρνηθήκατε; Τώρα θα με ρωτήσετε, πως έχω βγάλει ένα τέτοιο άσχημο συμπέρασμα για τον γιο μου. Λοιπόν θα σας πω.
“Προτιμάει να περνά με 20 ευρώ από το να δουλεύει”
Όταν πέρασε στη σχολή, εμείς του είχαμε πει από την αρχή ότι θα τον βοηθήσουμε όσο μπορούσαμε. Παρόλα αυτά, δεν θα μπορούσε μόνο από εμάς να ζήσει μια πλουσιοπάροχη ζωή. Οπότε, αν ήθελε να βγάλει κάποια εξτρά χρήματα, καλό θα ήταν να ξεκινήσει να ψάχνει για κάποια δουλειά.
Όλοι οι συμφοιτητές και οι παλιοί του συμμαθητές είχαν βρει και από κάτι να ασχολούνται στις πόλεις που έμεναν. Ο γιος μου, θεωρούσε ότι εφόσον είναι φοιτητής, δεν χρειαζόταν αναγκαστικά να δουλέψει, αφού τα 200 ευρώ που του στέλναμε να περάσει τον μήνα, του αρκούσαν.
Εμείς είχαμε αναλάβει το νοίκι και τους λογαριασμούς και στέλναμε επιπλέον 200 ευρώ στο παιδί, για τα ατομικά του έξοδα. Προτιμούσε λοιπόν να περνάει μια εβδομάδα με 20 ευρώ, από το να μοιράσει φυλλάδια 3 φορές την εβδομάδα.
Στην αρχή, δεν μας κακοφάνηκε. Θεωρήσαμε ότι το παιδί είναι μικρο και ότι τώρα ξεκινάει να μαθαίνει τη ζωή. Του δώσαμε λοιπόν χρόνο. Θεωρήσαμε, ότι όταν δει τους φίλους του να πηγαίνουν ταξίδια και να αγοράζουν ρούχα κι εκείνος δε θα μπορούσε, θα ταρακουνηθεί. Μάταια όμως.
Τα χρόνια περάσαν και ο γιος μου συνέχιζε αυτό το τροπάρι. Δεν δίναμε αρκετή σημασία, διότι θεωρούσαμε ότι τουλάχιστον δίνει περισσότερη βάση στη σχολή του. Και όντως έτσι ήταν. Περνούσε τα μαθήματα, ήταν συνεπής με τα εργαστήρια και κατάφερε να βγάλει την σχολή γρήγορα.
“Έκατσε στη δουλειά για 2 βδομάδες”
Όταν γύρισε λοιπόν πίσω δεν υπήρχε δικαιολογία. Έπρεπε να βρει μια δουλειά. Δεν γινόταν να ζει με 200 ευρώ, ούτε να ζητάει κάθε τρεις και λίγο από εμάς για να βγει για καφέ ή να κεράσει τα φλερτ και τους φίλους του. Όταν ξεκινήσαμε να του κάνουμε συζητήσεις για την δουλειά, εκείνος εξαγριωνόταν.
Μας έλεγε ότι ακόμη δεν γύρισε από τις σπουδές και θέλει να ζήσει λίγο την ζωή του. Του λέγαμε ότι τα χρόνια που ήταν για σπουδές, δεν έκανε τίποτα άλλο από το να ζει τη ζωή του. Με τα πολλά και ύστερα από πολλούς καυγάδες, τον πείσαμε να ξεκινήσει να μοιράζει βιογραφικά στο αντικείμενό του ή και μη.
Στάθηκε τυχερός και τον πήραν τηλέφωνο σχεδόν αμέσως από ένα μαγαζί με ψιλικά είδη. Δεν είχε καμία σχέση με το αντικείμενό του, όμως έδινε έναν βασικό μισθό και ασφάλεια. Εφόσον δεν έψαχνε με μεγάλο ζήλο για κάτι στο αντικείμενό του και ο ίδιος μας έλεγε ότι δεν είναι σίγουρος αν θέλει να το ακολουθήσει, τότε εμείς θεωρήσαμε ότι είναι μια πολύ καλή ευκαιρία.
Στην δουλειά με τα ψιλικά είδη άντεξε μόνο δυο εβδομάδες. Ξεκίνησε να μας λέει ότι το περιβάλλον είναι κάλο, όμως αγχώνεται που δεν μπορεί να βλέπει τους φίλους του. Μας έλεγε ότι δεν μπορεί να κάθεται ολόκληρη την μέρα σε μια καρέκλα και να μην κάνει τίποτα, ενώ του δινόταν η ευκαιρία να βλέπει τηλεόραση ή να χαζεύει στο internet.
Ποιο παιδί της ηλικίας του, θα είχε την ευκαιρία να είναι σε μια δουλειά στην οποία κάθεται, να βλέπει τηλεόραση ή να χαζεύει στο internet και να πληρώνεται με βασικό και έχοντας ασφάλεια; Εγώ από τα 23 μου, είμαι όρθια και κάνω βαριές δουλειές στο εργοστάσιο και ποτέ δεν παραπονέθηκα. Θα έδινα τα πάντα στην δική του ηλικία να είχα μια τόσο άνετη δουλειά.
Ο πατέρας του, τον έχει κακομάθει. Αντί να του τρίξει τα δόντια εκείνο το διάστημα, γύρισε και του είπε ότι είναι νωρίς ακόμη και ότι δεν είναι όλες οι δουλειές για όλους. Θεωρούσε ότι το παιδί έχει ανάγκη από μια πιο ενεργητική δουλειά. Εμένα όλα αυτά μου φαινόντουσαν χαζομάρες όμως κάθε φορά που πήγαινα να του βάλω κατσάδα πεταγόταν ο πατέρας του και έχανα την μπάλα.
“Μεσολάβησα να δουλέψει μαζί μου και με εξέθεσε”
Αποφάσισα λοιπόν, να μιλήσω στους ανωτέρους μου για να τον πάρουν με σύμβαση στο εργοστάσιο που εργάζομαι. Είμαι πολλά χρόνια εκεί, οπότε μου έχουν εμπιστοσύνη. Τον πήραν λοιπόν με 4μηνη σύμβαση στο πόστο με τις παλέτες.
Για όσους δεν ξέρουν, αυτό το πόστο, απαιτεί από μερικούς ανθρώπους να τοποθετούν τα κιβώτια στις παλέτες και να τα οργανώνουν έτσι στον χώρο, έτσι ώστε να τα παίρνουν οι υπεύθυνοι και να στέλνουν τις παραγγελίες. Βάρια δουλειά κατά κάποιο τρόπο, άλλα ένα παιδί 26 χρόνων μπορεί να την αντέξει.
Του είπα από την αρχή ότι δεν πρέπει να με εκθέσει. Ότι η 4μηνη σύμβαση σημαίνει ότι βρέξει χιονίσει για 4 μήνες θα πρέπει να είσαι εκεί. Ότι εδώ και πόσα χρόνια έχω ένα όνομα στο εργοστάσιο που δουλεύω και δεν έχω δώσει δικαίωμα ποτέ και για τίποτα. Μου είπε ότι δε θα με εκθέσει.
Και με εξέθεσε. Από τις πρώτες κιόλας μέρες ξεκίνησε να παραπονιέται στους προϊσταμένους μου, ότι τον βρήκαν καινούριο και τον εκμεταλλεύονται. Ότι τους παλιούς τους έχουν και κάθονται κι εκείνον τον χώνουν συνέχεια στις βαριές δουλειές.
Δεν ήξερα που να βάλω το κεφάλι μου! Έγινε μεγάλος καυγάς εκείνη την μέρα στο σπίτι. Του είπα ότι είναι λογικό σαν καινούριος να σε χώνουν λίγο παραπάνω, διότι περιμένουν να δουν την προθυμία σου. Του είπα ότι τόσα χρόνια δεν έχω δώσει δικαίωμα για το παραμικρό κι εκείνος ξεκίνησε ήδη να βγάζει γλωσσά στους ανώτερους για πράγματα που έχει άδικο!
Θα προτιμούσα να ερχόταν και να μοιραζόταν τα προβλήματα του μαζί μου. Να του εξηγούσα εγώ πως έχουν τα πράγματα πάρα να γίνει αυτό το πράγμα. Ο γιος μου, συνεχίζει μέχρι και σήμερα να δουλεύει στο εργοστάσιο, όμως με τα χίλια ζόρια πάει. Σε μισό μήνα λήγει η σύμβαση του και δεν τον βλέπω ιδιαίτερα πρόθυμο να βρει κάτι άλλο.
Εγώ στην θέση του, θα είχα ξεκινήσει ήδη να μοιράζω βιογραφικά για κάπου αλλού, ή θα προσπαθούσα να μπω μόνιμος. Αυτός τίποτα. Τσακώνεται συνέχεια, την λέει σε όλους, πολλές φορές δεν είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του και φυσικά οι προϊστάμενοι μου ξεκίνησαν να με κοιτάζουν και μένα με μισό μάτι.
Όσα χρόνια κι αν με ξέρουν, όσο κυρία κι αν ήμουν στην δουλειά μου, ο γιος μου αυτή τη στιγμή αντιπροσωπεύει εμένα και την οικογένειά μου. Και όσο σκέφτομαι ότι πιάνει την θέση από ένα άλλο παιδί εκεί έξω, που έχει όρεξη για δουλειά με πιάνει τρέλα! Εγώ ήθελα απλά να τον βοηθήσω. Δεν περίμενα να γίνει κάτι τέτοιο!
“Τι προτείνετε να κάνω”
Θεωρείτε ότι είμαι υπερβολική; Πιστεύετε ότι απλά δεν του ταιριάζει ούτε το εργοστάσιο και απλά πρέπει να τον αφήσουμε να ανοίξει μόνος τα φτερά του; Ή μήπως πρέπει να αποδεχτώ ότι ο γιος μου είναι τεμπέλης και να λάβω δραστικά μέτρα;
Photo via: newsbomb.gr
© Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την γραπτή άδεια του εκδότη
