Όταν ο μπαμπάς παντρεύεται τη δουλειά του

Όταν ο ένας από τους δυο γονιούς είναι συνέχεια απών, το ρόλο του καλείται να καλύψει ο άλλος γονιός. Αν ο πατέρας φεύγει το πρωί και επιστρέφει το βράδυ, τότε όλο το βάρος του νοικοκυριού πέφτει στη μητέρα. Εκείνη θα ετοιμάσει τα παιδιά το πρωί για το σχολείο, εκείνη θα τα πάει μέχρι την τάξη, εκείνη θα τα συνοδεύσει στο σπίτι το μεσημέρι, εκείνη θα ετοιμάσει το φαγητό, εκείνη θα τα βοηθήσει στο διάβασμα, εκείνη θα κάνει τις δουλειές του σπιτιού.

 Κι αν η μητέρα εργάζεται, είναι πολύ δύσκολο να φέρει σε πέρας όλα αυτά. Σίγουρα κάποια στιγμή θα κουραστεί, θα απογοητευτεί και θ’ αρχίσει να χάνει την ψυχραιμία της, θα θυμώνει, θ’ απελπίζεται. Τα παιδιά διαισθάνονται όταν κάτι δεν πάει καλά και θ’ αρχίσουν, άθελά τους τις περισσότερες φορές, ν’ απομακρύνονται κι απ’ αυτήν. Το αποτέλεσμα είναι τα παιδιά να νιώθουν μόνα, αποξενωμένα από τους γονείς, ο θεσμός της οικογένειας αρχίζει τα κλονίζεται κι όσο περνούν τα χρόνια, το χάσμα θα μεγαλώνει. Οι συνέπειες θ’ αρχίσουν να φαίνονται στην εφηβεία, την δύσκολη περίοδο της ζωής τους, όταν δεν θα έχουν κάποιον να τους συμβουλεύει, να τους καθοδηγεί, να τους στηρίζει.

Αν ρωτήσεις

ένα παιδί τι προτιμάει περισσότερο: ένα καινούριο παιγνίδι, ή το παιγνίδι με τον μπαμπά του, σίγουρα θα απαντήσει το δεύτερο. Η αγάπη, η στοργή, η καθοδήγηση του πατέρα είναι πολύ σημαντικά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του παιδιού. Ο πατέρας του είναι το πρότυπό του, είναι ο ήρωάς του, είναι ο άνθρωπος στον οποίο θέλει να μοιάσει. Αν ο πατέρας είναι συνέχεια απών από τη ζωή του, το παιδί το εισπράττει ως αδιαφορία. «Ο μπαμπάς δεν μας αγαπάει, δεν θέλει να είναι μαζί μας. Αν μας αγαπούσε, δεν θα ήταν συνέχεια στη δουλειά».

Ακόμη και το ζευγάρι το ίδιο θα έχει προβλήματα, καθώς θ’ απομακρύνεται ο ένας από τον άλλο. Όποιο πρόβλημα προκύψει, η σύζυγος θα ρίχνει το φταίξιμο στον σύζυγο «εσύ φταις που δεν ήσουνα εδώ» και όποια δυσκολία παρουσιαστεί, δεν θα έχει το κουράγιο να την προσπεράσει «δεν μπορώ να τα κάνω όλα μόνη μου!». Ο σύζυγος θα νιώθει απογοητευμένος, αδικημένος που ενώ εκείνος «δουλεύει συνέχεια για να μη τους λείψει τίποτα, κανείς δεν το εκτιμά». Και θ’ αρχίσει κι ο ίδιος να απομονώνεται, θα νιώθει ξένος στο σπίτι του, θ’ αρχίσει να αγνοεί σημαντικά πράγματα για την οικογένειά του.

Αφού θα είναι ποτέ στο σπίτι, τα παιδιά του δεν θα έρθουν ποτέ να του ζητήσουν βοήθεια με τα μαθήματα, δεν θα μάθει ποτέ ότι ο γιος του είναι αδύνατος στα μαθηματικά, ή ότι η κόρη του γράφει καταπληκτικές εκθέσεις. Δε θα μάθει ποτέ τα ενδιαφέροντά τους, τα γούστα τους, τους φόβους, τις ανησυχίες τους. Θα είναι ο πατέρας τους, αλλά θα τους είναι ξένος. Κι όσο περνάει ο καιρός θα προτιμάει να περνάει ώρες στη δουλειά του, που θα γίνει το καταφύγιό του, γιατί εκεί νιώθει χρήσιμος, τον χρειάζονται, ανταμείβουν τις προσπάθειές του. Κι αν κάποτε καταλάβει πως τα χρόνια περνούν, μπορεί να είναι αργά.

Stay…tuned…Γραφτείτε στη σελίδα μας στο Facebook για να ενημερώνεστε για νέες δημοσιεύσεις γιατί δεν τελειωσαμε εδώ!

Πατηστε ΕΔΩ και ελατε στην πιο ομορφη παρεα με συνταγες και κατασκευες για παιδια