Όταν οι γονείς νιώθουν θυμωμένοι έχουν ανάγκη από φροντίδα και όχι τύψεις

Έλενα Τριανταφύλλου

Όταν οι γονείς νιώθουν θυμωμένοι έχουν ανάγκη από φροντίδα και όχι τύψεις. Ένα κείμενο για τις τύψεις που νιώθουν οι γονείς όταν έχουν νεύρα.

Οι γονείς δεν είναι υπεράνθρωποι. Πολλές φορές έχουν νεύρα εξαιτίας της καθημερινότητας, των προβλημάτων ή επειδή δεν ξύπνησαν καλά. Οι καλοί γονείς όταν έχουν νεύρα και ξεσπούν στα παιδιά τους, αμέσως μετά νιώθουν τύψεις, Ή τέλος πάντων αργότερα, μόλις ηρεμήσουν.

Παρόλα αυτά οι γονείς δεν πρέπει να νιώθουν τύψεις επειδή μερικές φορές χάνουν τον έλεγχο. Σίγουρα δεν υποστηρίζουμε ότι πρέπει να γίνει συνήθεια. Όμως δεν χρειάζεται να φορτώνεται τον εαυτό σας ενοχές για ανθρώπινες συμπεριφορές.

Δείτε ακόμα Αγχωνόμαστε να τα προλάβουμε όλα και ξεχνάμε να ζήσουμε

Η ψυχολόγος και γονεϊκή σύμβουλος Χριστίνα Σκλαβενίτη αποφάσισε να μοιραστεί μέσα από την προσωπική της σελίδα ένα κείμενο που εξηγεί για ποιον λόγο οι γονείς δεν πρέπει να νιώθουν τύψεις όταν έχουν νεύρα και γιατί είναι σημάδι ότι πρέπει να προσέξουν λίγο παραπάνω τον εαυτό τους. Διαβάστε παρακάτω:

Όταν οι γονείς νιώθουν θυμωμένοι έχουν ανάγκη από φροντίδα & όχι τύψεις

Καθημερινά συνομιλώ με γονείς οι οποίοι βιώνουν έντονα συναισθήματα, νιώθουν την καθημερινότητα τους να έχει γίνει απρόβλεπτη και εξαντλητική. Πολλά τα συναισθήματα που αναδύονται, όμως ένα έχει αποκτήσει ιδιαίτερη βαρύτητα για τους ίδιους.

Ο θυμός. Οι γονείς, περισσότερο από ποτέ αυτή την περίοδο, χάνουν την υπομονή τους, θυμώνουν, βάζουν τιμωρίες, φωνάζουν, νιώθουν ότι χάνουν τον έλεγχο…

Και ο θυμός, όπως συμβαίνει συνήθως στους πολύ τρυφερούς και φροντιστικούς γονείς, με αστραπιαίες κινήσεις, δίνει την θέση του στις τύψεις, στην ενοχή που αναδύεται με την σκέψη ότι αδικήσαμε τα παιδιά μας, ότι γίναμε (ξανά) κακοί γονείς.

Δείτε ακόμα Ενήλικας με παιδικά τραύματα: Ποιες συμπεριφορές εκδηλώνει;

Οι προσδοκίες μας, τα όνειρά μας, καταρρέουν το ένα μετά το άλλο και εμείς βρισκόμαστε μέσα σε ένα συνεχόμενο άγχος και σε μια ατέρμονη ματαίωση.

Πριν από πολλά χρόνια είχα διαβάσει μια ιστορία του Χόρχε Μπουκάι. Μου είχε δώσει κάποια σημαντικά πράγματα τότε, αλλά αυτή την στιγμή, σε αυτή την συγκυρία και σε αυτή την συγκεκριμένη φάση της ζωής μου, αυτή η ιστορία έχει πολύ διαφορετικά δώρα να μου δώσει.

Χθες το βράδυ θυμήθηκα ξανά αυτή την ιστορία. Και επειδή θεωρώ τις ιστορίες πολύτιμες, αποφάσισα να σας την χαρίσω με όλη μου την αγάπη και την κατανόηση για την θέση στην οποία βρίσκεστε. Από μια μαμά που νιώθει κι αυτή να εγκλωβίζεται στον θυμό της, περισσότερο από όσο αντέχει και από όσο συγχωρεί στον εαυτό της.

Δείτε ακόμα Τελικά φταίνε οι γονείς για το πως καταλήξαμε σαν ενήλικες;

«Σ’ ένα μαγεμένο βασίλειο, όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να φτάσουν, ή ίσως όπου οι άνθρωποι μεταφέρονται αδιάκοπα χωρίς να το καταλαβαίνουν…

Σ’ ένα βασίλειο μαγεμένο όπου τα αφηρημένα πράγματα γίνονται χειροπιαστά…
Ήταν μια φορά κι έναν καιρό… μια πανέμορφη λίμνη.

Ήταν μια λίμνη με νερά κρυστάλλινα και καθαρά όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων, κι όπου όλες οι αποχρώσεις του πράσινου λαμπύριζαν διαρκώς…

Δείτε ακόμα Ο δυστυχισμένος γάμος είναι το ίδιο ανθυγιεινός με το κάπνισμα

Ως εκείνη τη μαγική και διάφανη λίμνη έφτασαν η θλίψη και η οργή για να κάνουν μπάνιο παρέα. Και οι δύο έβγαλαν τα ρούχα τους και, γυμνές, μπήκαν στη λίμνη.

Η οργή, που βιαζόταν (όπως συμβαίνει πάντα στην οργή χωρίς να ξέρει γιατί), έκανε μπάνιο στα γρήγορα, κι ακόμα πιο γρήγορα βγήκε απ’ το νερό…

Αλλά η οργή είναι τυφλή — ή, τέλος πάντων, δεν βλέπει ξεκάθαρα την πραγματικότητα. Έτσι, γυμνή και καθαρή, φόρεσε βγαίνοντας απ’ το νερό το πρώτο ρούχο που βρήκε… Και συνέβη εκείνο το ρούχο να μην είναι το δικό της αλλά της θλίψης…

Δείτε ακόμα Πως τα κομπλιμέντα μπορούν να αλλάξουν την ζωή σας

Κι έτσι, ντυμένη θλίψη, η οργή έφυγε. Πολύ ήρεμη, πολύ γαλήνια, διατεθειμένη όπως πάντα να παραμείνει σε όποιο μέρος βρίσκεται, η θλίψη τελείωσε το μπάνιο της και —χωρίς καμία βιασύνη— ή, καλύτερα, χωρίς συναίσθηση του χρόνου που περνάει, τεμπέλικα και αργά, βγήκε από τη λίμνη.

Στην όχθη συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα της δεν ήταν πια εκεί. Όπως όλοι ξέρουμε, αν υπάρχει κάτι που δεν αρέσει καθόλου στη θλίψη, είναι να μένει γυμνή. Έτσι, φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε δίπλα στη λίμνη: το φόρεμα της οργής.

Λένε ότι από τότε, πολλές φορές συναντάμε την οργή τυφλή, σκληρή, τρομερή και θυμωμένη. Αλλά αν σταματήσουμε για λίγο και κοιτάξουμε καλύτερα, καταλαβαίνουμε ότι αυτή η οργή που βλέπουμε είναι μόνο μια μεταμφίεση, κι ότι πίσω από την όψη της οργής, στην πραγματικότητα, κρύβεται η θλίψη.»

Δείτε ακόμα 18 λόγοι για τους οποίους η κοινωνία δεν πρέπει να αμφισβητεί μια γυναίκα που αποφασίζει να μην κάνει παιδιά

Ας πάρουμε λίγο χρόνο να διαβάσουμε ξανά την ιστορία. Κάτω από την οργή μας, συνήθως κρύβεται η θλίψη μας. Μας είναι πιο εύκολο τώρα να χωρέσουμε τον θυμό μας, να δείξουμε κατανόηση σε αυτό μας το συναίσθημα;

Μας είναι πιο εύκολο να συγχωρήσουμε άραγε τον εαυτό μας; Μπορούμε να νιώσουμε ότι όταν είμαστε θυμωμένοι, χρειαζόμαστε και αξίζουμε την φροντίδα μας και όχι τις τιμωρητικές ενοχές μας;

⁂ Πρωτότυπο Κείμενο: Χόρχε Μπουκάι: Η Θλίψη και η Οργή, από το βιβλίο “Ιστορίες να σκεφτείς”
⁂ Photo credits: Η κόρη μου και εγώ
⁂ Ανάλυση Κειμένου: Healing Parenting – Χριστίνα Σκλαβενίτη Ψυχολόγος, Σύμβουλος Γονεϊκότητας

All photos via: Pinterest

Διαβάστε όλα τα άρθρα για την ψυχολογία στο Daddy-Cool.gr

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την γραπτή άδεια από τον εκδότη.

• αρνητικά συναισθήματα
• γονεις