Τα παλιά χρόνια δεν ήταν πιο αθώα απλά ο κόσμος δεν μιλούσε

Έλενα Τριανταφύλλου

Τα παλιά τα χρόνια δεν ήταν πιο αθώα να το ξέρετε, απλά ο κόσμος δεν μιλούσε. Πολλές φορές έχουμε ακούσει τις γιαγιάδες και τους παππούδες, να λένε ότι παλιότερα μπορούσαν να κοιμηθούν με τις πόρτες ξεκλείδωτες. Ότι δεν φοβόντουσαν τα Καλοκαίρια να κοιμηθούν ακόμη και έξω στα μπαλκόνια τους.

Ακούμε τις γιαγιάδες και τους παππούδες να λένε, ότι δεν φοβόντουσαν να περπατήσουν στο κέντρο φορώντας ακριβά χρυσαφικά. Ότι δεν φοβόντουσαν να εμπιστευθούν το παιδί τους στον γείτονα. Ότι δεν υπήρχαν β@αστές. Δεν υπήρχαν παιδερ@στες.

Δείτε ακόμα Εμείς που ζήσαμε στις γενιές του 50, 60, 70 και 80

Δεν υπήρχε η διαφθορά στην Εκκλησία, στην αστυνομία ή σε άλλους κρατικούς και μη μηχανισμούς. Οι γιαγιάδες και οι παππούδες, περιγράφουν το παρελθόν τους, σαν να έζησαν τις πιο ασφαλείς μέρες στη χώρα μας. Σαν να ήταν οι τελευταίοι που μπόρεσαν να ζήσουν ανέμελοι και χωρίς τον κίνδυνο να καραδοκεί.

Αυτό όμως εμάς, ποτέ δεν μας “κόλλησε”. Πως γίνεται να μην υπήρχαν κλέφτες, αφού και τότε υπήρχε η κοινωνική ανισότητα; Πως γίνεται να μην υπήρχαν βι@στές, αφού τότε οι άνδρες ήταν ακόμη πιο μισογύνηδες και αντιμετώπιζαν τις γυναίκες σαν κτήματα, που δεν είχαν δικαίωμα να πάρουν διαζύγιο ή να φύγουν από τις κουζίνες τους;

Πως γίνεται να μην υπήρχαν παιδερ@στες, αφού δυστυχώς σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες παιδ@φιλος γεννιέσαι;

Πως γίνεται λοιπόν με μία τόσο μικρή επιστημονική ανάπτυξη, σε μία ελληνική κοινωνία γεμάτη ταμπού, προκαταλήψεις και φτώχεια, οι γιαγιάδες και οι παππούδες που τότε ήταν νέοι, να ζούσαν μέσα στην ασφάλεια;

Μήπως και τότε συνέβαιναν τα ίδια πράγματα που συμβαίνουν και σήμερα, απλά τότε ο κόσμος δεν μιλούσε; Έχω ακούσει ιστορίες για παιδερ@στές σε γειτονιά, που μαθεύτηκε το ποιόν τους, μετά τον θάνατό τους, διότι τα θύματα, φοβόντουσαν να μιλήσουν.

Έχω ακούσει ιστορίες από την μητέρα μου για επιδειξίες, που ποτέ δεν έμαθαν την ταυτότητά τους, διότι τα θύματα φοβόντουσαν να μιλήσουν. Και φυσικά οι β@ασμοί από άνδρες που πίστευαν ότι “αφού σε παντρεύτηκα έχω το δικαίωμα να κάνω σ3ξ μαζί σου, όποτε μου καπνίσει, χωρίς να σε ρωτήσω” πιστεύω δε θα έλειπαν.

Απλά τα θύματα φοβόντουσαν να μιλήσουν.

Απλά τα θύματα πιθανώς δεν ήξεραν τα δικαιώματά τους. Ήξεραν ότι κάτι πάει λάθος, αλλά δεν ήξεραν ακριβώς τι. Εκείνα τα χρόνια, ακόμη και οι ψυχολόγοι, ήταν “τρελογιατροί” για πολλούς. Πως γίνεται λοιπόν μία κοινωνία που φοβάται να έρθει αντιμέτωπη με το πραγματικό της πρόσωπο, να είναι υγιής;

Δεν γίνεται. Τώρα θα μου πείτε, “πως σου ήρθαν όλα αυτά και τα γράφεις;” . Η αλήθεια είναι ότι τα σκεφτόμουν χρόνια τώρα. Γενικά όποτε ακούω ανθρώπους να μου λένε πως τα δικά τους χρόνια ήταν τα καλύτερα και να μου τα περιγράφουν όλα ιδανικά, ψάχνω να βρω το λάθος.

Γιατί κανείς από εμάς δεν γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μία ιδανική κοινωνία.

Απλά σήμερα οι άνθρωποι δεν φοβούνται να μιλήσουν. Δεν φοβούνται να καταδώσουν τον παπά της Ενορίας που ασέλγησε σ@ξουαλικά σε ανήλικα.

Δεν φοβούνται να χωρίσουν και να καταγγείλουν τον άντρα που τους β@ασε. Και οι άσχημες ειδήσεις μέσω της τηλεόρασης και του internet διαδίδονται εύκολα και γρήγορα. Και είναι πολλές. Πάντα ήταν πολλές. Απλά τώρα τις μαθαίνουμε όλες. Και μας κάνουν να αναρωτιόμαστε “σε τι κόσμο θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας;”

“Πως χάλασε έτσι ο κόσμος;” . Ο κόσμος πάντα χαλασμένος ήταν.

Ο κόσμος πάντα είχε τους καλούς και τους κακούς. Τους διαταραγμένους και τους μη διαταραγμένους. Απλά τότε δεν τα έλεγαν. Τότε δεν τα ήξεραν. Ακόμη και σήμερα δηλαδή συμβαίνει αυτό.

Πόσες φορές δεν ακούσατε μία είδηση στην τηλεόραση, για άνδρες που σκότωσαν όλη τους την οικογένεια, επειδή η γυναίκα τους, αποφάσισε να τους παρατήσει και όλη η γειτονιά ομόφωνη λέει στα κανάλια “ήταν πολύ καλό παιδί. Δεν είχε δώσει ποτέ δικαιώματα” .

Δείτε ακόμη Από θαύμα ζούμε: Δείτε 26 φωτογραφίες από γονείς την δεκαετία του 80 και του 90

Τόσες πολλές φορές που πλέον έγινε τραγελαφική ατάκα. Σίγουρα οι παλαιότεροι, έχουν ανάγκη να δείξουν στους νεότερους ότι τα πράγματα τότε ήταν καλύτερα. Μην ξεχνάτε, ότι η κάθε γενιά κουβαλάει στις πλάτες της και μία ιστορία.

Δενόμαστε με αυτή την ιστορία. Τα νιάτα μας, οι εμπειρίες μας, οι πράξεις μας, είναι η ιστορία μας. Ιστορία μας είναι τα ανέμελα χρόνια της νιότης. Κι όσο μεγαλώνουμε νιώθουμε πως έχουμε την ηθική υποχρέωση να παινέψουμε αυτή την ιστορία.

Να δείξουμε σε όλο τον κόσμο πόσο ευτυχισμένα χρόνια ζήσαμε.

Πως καταφέραμε να επιβιώσουμε μέσα από τις δυσκολίες. Είμαι 23 και είμαι σίγουρη πως αν φτάσω 73, θα λέω στα εγγόνια μου, ότι το 2021, κατάφερα να αντέξω μία πανδημία και μία καραντίνα πολύ δύσκολη.

Κατάφερα να ανταπεξέλθω στην ανεργία και στην φτώχεια. Δεν το έβαλα κάτω. Κατάφερα μέσα από τις δυσκολίες να βγω κερδισμένη και να μην αφήσω στιγμή να πάει χαμένη. Και ίσως κάπου εκεί μου ξεφύγει και μένα ένα “άλλα χρόνια τότε, πιο αθώα, μπορεί να είχαμε καραντίνα και κορονοϊό όμως δεν είχε χαθεί η ανθρωπιά” .

Ή μπορεί να μου ξεφύγει και καμία ατάκα του τύπου “Ενώ εσείς, με την παραμικρή δυσκολία το βάζετε κάτω” . Αν και στο πρώτο σκέλος της μελλοντικής μου φράσης τώρα δεν συμφωνώ και στο δεύτερο σκέλος σίγουρα θα γίνω η εκνευριστική γιαγιά που συναντάω σήμερα, είμαι σίγουρη ότι θα το κάνω. Γιατί έτσι κάνουν οι άνθρωποι.

Το μόνο σίγουρο είναι, ότι ποτέ τα χρόνια μας δεν ήταν αθώα. Ανέκαθεν υπήρχαν άνθρωποι που έκαναν κακό σε άλλους ανθρώπους. Απλά τότε οι άνθρωποι δεν μιλούσαν. Κι αυτό προσπαθούμε να σταματήσουμε σήμερα.

Αυτό να το θυμάστε κάθε φορά που λέτε “γιατί μίλησε τώρα;” “τι φορούσε όταν έγινε;” “μήπως λέει ψέματα για την φήμη;” . Να το θυμάστε, γιατί αν αυτοί οι άνθρωποι δεν μιλούσαν ποτέ, θα ήμασταν άλλη μία γενιά μεγαλωμένοι σε αυταπάτες, να πλέκουμε τα εγκώμια σε τέρατα.

Διαβάστε όλες τις ιστορίες στο Daddy-Cool.gr

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την γραπτή άδεια από τον εκδότη. 

• απόψεις
• ιστορίες