Είναι γνωστό ότι στην ελληνική κοινωνία μέχρι και πριν κάποια χρόνια, οι μπαμπάδες δεν είχαν πρωταρχικό ρόλο στην ανατροφή των παιδιών τους. Οι μητέρες είναι αυτές που αναλάμβαναν την ανατροφή των παιδιών και οι μπαμπάδες, έφερναν τα λεφτά στο σπίτι!
Τα τελευταία χρόνια αυτό έχει αλλάξει,αλλά πάντα η μητέρα έχει το πάνω χέρι σε ότι άφορα τα παιδιά.
Παρόλα αυτά, έχετε σκεφτεί ποτέ ότι οι μπαμπάδες δεν αναλαμβάνουν τόσες ευθύνες όσων αφορά την ανατροφή του παιδιού τους, επειδή οι μητέρες δεν τους αφήνουν; Οι γυναίκες, έχουν συχνά την πεποίθηση ότι οι άντρες μερικά πράγματα “δεν τα ξέρουν” ή “δεν μπορούν” .
Βρήκαμε λοιπόν ένα πολύ σωστό κείμενο στο newsitamea.gr που μας άρεσε πολύ και θέλαμε να το μοιραστούμε μαζί σας. Είναι σίγουρα τροφή για σκέψη. Αν είσαι μητέρα σκέψου ότι μερικές φορές, μπορεί να μην αφήνεις τον μπαμπά να κάνει αυτά που θα μπορούσε να κάνει για να σε ξεκουράσει κι εσένα.
Διαβάστε περισσότερα παρακάτω:
Για κάθε μία σελίδα/ site/ περιοδικό για μπαμπάδες, ίσως υπάρχουν 30 για μαμάδες. Για κάθε μία ατάκα αφιερωμένη στην πατρική αγάπη, υπάρχουν τουλάχιστον πεντακόσιες ατάκες για την αγάπη της μάνας. Το κουράγιο, την υπομονή και τη θαυμαστή αυταπάρνησή της.
Διαβάστε ακόμα “Για σένα πατέρα του ογκολογικού, για όλα αυτά που έκανες δίπλα στο παιδί σου”
Δεν είναι ότι οι μπαμπάδες είναι αόρατοι, αλλά μήπως τους έχουμε λίγο ξεχασμένους, παρασυρόμενες απ’ τους δικούς μας καθημερινούς άθλους;
Δεν χρειάζεται να είσαι μαμά για να το έχεις προσέξει. Η κυρίαρχη αίσθηση/ γνώμη/ παράπονο είναι ότι η μητέρα δίνει το 100% του εαυτού της καθημερινά. Ξεπερνώντας τα όριά της και γεννώντας αγάπη και λύσεις διαρκώς. Ο μπαμπάς όμως είναι απών ή αδέξιος ή επιφανειακός και αδιάφορος.
Γιατί στις τάξεις των μαμάδων είναι τόσο κοινό και δεδομένο ότι οι μπαμπάδες είναι δευτεραγωνιστές στο έργο «οικογένεια»; Γιατί η μέση μαμά είναι γεμάτη παράπονο ή/και θυμό για τον απόντα σύντροφό της;
Μήπως οι μητέρες δεν αφήνουν τους μπαμπάδες να έχουν πρωταρχικό ρόλο;
Ίσως γιατί οι ίδιες στήνουμε το σκηνικό όπως το θέλουμε και μόνες μας αποκλείουμε απ’ αυτό τους μπαμπάδες, γιατί «δεν ξέρουν», «δεν μπορούν», «αν δεν το κάνω εγώ, δεν μπορώ να μείνω ήσυχη».
Ίσως γιατί, σε πολλές περιπτώσεις, οι μπαμπάδες είναι πράγματι ενοχλητικά και ανησυχητικά απόντες θεωρώντας την ανατροφή ενός παιδιού υπόθεση γυναικεία και αυτοπεριορίζοντας τις δικές τους αρμοδιότητες στο επίπεδο του «κουβαλητή» ή αυτού που πετάει το παιδί ψηλά για να γελάσει μια-δυο φορές τη μέρα.
Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. Οι απανταχού μαμάδες παραπονιούνται και θυμώνουν γιατί, προφανώς, οι απανταχού μπαμπάδες δεν παίρνουν τον ρόλο τους τόσο ζεστά όσο θα όφειλαν (ναι, θα όφειλαν, γιατί το παιδί το κάνουν και το μεγαλώνουν δύο).
Διαβάστε ακόμα “Χάνεις στιγμές με την κoρη μας επειδή είσαι με ένα κινητό στο χέρι” – Ένα γράμμα που ΠΡΈΠΕΙ να διαβάσουμε
Ωστόσο, η τάση στα αληθινά αλλά και τα διαδικτυακά πηγαδάκια σε κάνει να αναρωτιέσαι: δηλαδή, δεν υπάρχουν μπαμπάδες που αγαπούν, φροντίζουν και ανησυχούν για το παιδί τους σαν να ήταν μαμάδες;
Φυσικά και υπάρχουν και, αν μας ρωτάτε, θα λέγαμε πως είναι αρκετοί και πως τους αδικούμε ξεχνώντας τους ή περνώντας «στα ψιλά γράμματα» την προσφορά τους.
Υπάρχουν μπαμπάδες που ξέρουν να αλλάζουν, να ταΐζουν και να νανουρίζουν το παιδί
Η νέα γενιά μπαμπάδων, όχι, δεν απαρτίζεται μόνο από εργασιομανείς καριερίστες, αδιάφορους «καναπεδάκηδες» και αδαείς κι αδιάφορους πατέρες-χομπίστες.
Υπάρχουν μπαμπάδες που ξυπνούν κι αυτοί όταν το μωρό κλαίει τη νύχτα. Ξέρουν να αλλάζουν, να ταΐζουν και να νανουρίζουν όπως και η μαμά και, ακόμη κι αν κάνουν κάποιο λάθος, δεν το βάζουν κάτω.
Υπάρχουν μπαμπάδες που ξέρουν να φτιάχνουν πλεξούδες, να συζητούν για το σeξ και το κάπνισμα, να αγοράζουν σερβιέτες για την κόρη τους και να διηγούνται παραμύθια πριν τον ύπνο.
Υπάρχουν μπαμπάδες που είναι παρόντες στους τοκετούς και στα υπερηχογραφήματα. Ξέρουν να δίνουν κουράγιο, να προτείνουν λύσεις, αγχώνονται κι ανησυχούν για την ανάπτυξη, την υγεία, τη μόρφωση και την ισορροπία των παιδιών τους.
Διαβάστε ακόμα Δεν βοηθάς την γυναίκα σου για να σου πει “ευχαριστώ” . Την βοηθάς επειδή ΠΡΕΠΕΙ!
Για σκεφτείτε το: θα τα καταφέρνατε χωρίς αυτούς;
Υπάρχουν μπαμπάδες που αγοράζουν όμορφα παιδικά βιβλία, πηγαίνουν στις κούνιες. Βάζουν τα μικρά τους στους ώμους για να δουν τη σκηνή. Αναλαμβάνουν να τα κοιμίσουν οι ίδιοι όταν η μαμά είναι εξαντλημένη.
Ναι, δεν έχουν κουβαλήσει το μωρό στην κοιλιά τους για εννιά μήνες, ούτε έχουν ιδέα τι σημαίνει πόνος τοκετού. Μπορεί, ακόμα, να κάνουν ότι δεν ακούν το μωρό που κλαίει το βράδυ ή να επιμένουν συστηματικά να μη βάζουν το παιδί νωρίς για ύπνο.
Μπορεί –πότε πότε- να δίνουν την εντύπωση ότι νοιάζονται λιγότερο για την ασφάλειά των μικρών σας σε σχέση με εσάς. Κατά πάσα πιθανότητα, είστε πιο υπεύθυνες, πιο αποτελεσματικές, πιο ώριμες από εκείνους.
Όμως, για σκεφτείτε το: θα τα καταφέρνατε χωρίς αυτούς;
Cover photo via: Pinterest
