6 πράγματα που δεν πρέπει να πεις σε έναν άνθρωπο που θρηνεί

daddy cool team

Ένα απ’ τα χειρότερα πράγματα που μας κληροδοτεί το πέρασμα του χρόνου είναι το γεγονός ότι ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη θνητότητα –με το «μη είναι». Μεγαλώνοντας, χάνουμε ανθρώπους απ’ τη ζωή μας -ανθρώπους απ’ αυτούς για τους οποίους λέγαμε «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα».

Αν έχετε χάσει κάποιον δικό σας άνθρωπο, ξέρετε πολύ καλά ότι η παρηγοριά των φίλων ίσως λειτουργήσει επικουρικά, αλλά σίγουρα δεν θα είναι θεραπευτική. Αν και κλισέ, θα το πούμε, πολύ απλά γιατί έτσι είναι: ο θεράπων ιατρός είναι ο χρόνος και μόνο αυτός. Ωστόσο, όλοι κάποτε χρειάζεται να στηρίξουμε έναν δικό μας άνθρωπο που παλεύει με τη συνειδητοποίηση της απώλειας κάποιου αγαπημένου του κι αργότερα με την καινούρια ζωή –αυτήν που δεν τον περιλαμβάνει και μοιάζει ξένη κι άδεια κι άδικη.

Δείτε ακόμα: ΔΕΝ είσαι τρελή… Θρηνείς και είσαι ψυχικά τραυματισμένη

Κι όσο συναισθηματικός, τρυφερός, δοτικός και πλήρης ενσυναίσθησης κι αν είσαι, μπροστά στο αναπόφευκτο και το τελεσίδικο του θανάτου, θα σταθείς αμήχανος σαν παιδί σε καινούριο σχολείο και κάθε ευγλωττία θα πάει περίπατο. Κανείς δεν μπορεί να υποδείξει τι ακριβώς πρέπει να πεις σε έναν άνθρωπο που πενθεί.

Αυτό που μπορούμε όμως να πούμε, είναι ότι τις παρακάτω φράσεις καλό είναι να τις καταπιείς, γιατί δεν βοηθούν καθόλου.

Δείτε ακόμα: «Προς κάθε γυναίκα που κλαίει μόνη της στο μπάνιο»

«Σκέψου θετικά»

Ακόμα κι αν ο άνθρωπος που έφυγε ήταν μεγάλος και ταλαιπωρημένος από κάποια ασθένεια, οι θετικές σκέψεις δεν χωρούν εύκολα στο μυαλό του ανθρώπου που μένει πίσω –τουλάχιστον όχι στην αρχή. Τι θετικό να βρεις μπροστά στην απώλεια του γονιού σου; Κι ακόμα κι αν μπορέσεις τελικά να φωτίσεις τα όποια θετικά σημεία του τέλους του –όπως, για παράδειγμα, ότι σταμάτησε να υποφέρει, αν πονούσε- θα το κάνεις αφού πρώτα «αγκαλιάσεις» τον πόνο, κλάψεις, θρηνήσεις και ξεσπάσεις.

Διαβάστε περισσότερα στο apithano.gr