Αγαπώ την ακαταστασία σπίτι μου… γιατί οφείλεται στα παιδιά μου!

daddy cool team

Οι περισσότερες από μας αγχωνόμαστε όταν έχουμε παιδιά για την ακαταστασία και το χάος που συχνά μπορεί να επικρατεί στο σπίτι. Το σπίτι έχει παντού πεταμένα πράγματα, ο νεροχύτης μονίμως με άπλυτα πιάτα και παιχνίδια σε κάθε άκρη του σπιτιού. Ακόμη και σε κάθε έξοδο που θα έχουμε με τα παιδιά, το αθλητικό στυλ είναι αυτό που επικρατεί, με μαλλί απεριποίητο.

Βρήκαμε όμως, ένα υπέροχο κείμενο που όπως εμείς, έτσι και εσείς θα αλλάξετε οπτική με την οποία αντιλαμβάνεστε την ακαταστασία.. Ένα κείμενο με την εξομολόγηση μιας μανούλας που έμαθε να εκτιμάει την “ακαταστασία” στη ζωή της και μας δείχνει μία διαφορετική άποψη για το θέμα.

Δείτε επίσης Δίνει αναφορά για τα πάντα στη μαμά του!

Ξέρετε εκείνες τις μαμάδες που φαίνεται οτι είναι άψογες; Που είναι πανέμορφες και ντυμένες ταιριαστά κάθε φορά, που τα παιδιά τους συμπεριφέρονται καλά και τα σπίτι τους είναι πεντακάθαρα και τακτοποιημένα και μυρίζουν σπιτικά μπισκότα;

Ήθελα πολύ να είμαι μια από αυτές τις μαμάδες αλλά ο Θεός είχε άλλα σχέδια για εμένα.
Όταν αγαπάμε τους ανθρώπους, δεχόμαστε και το χάος τους στη ζωή μας. Το χάος είναι ενοχλητικό. χρειάζεται χρόνο, ενέργεια, και μερικές φορές χρήματα για να το διορθώσουμε. Παρά τις προσπάθειές μας, το χάος δεν μπορεί πάντα να περιοριστεί πλήρως. Διαλύει και αγγίζει τους ανθρώπους που τολμούν να αντισταθούν.

Ας δώσω μερικά παραδείγματα από τη δική μου ζωή. Ζήσαμε στο Κολοράντο για έξι χρόνια πριν μετακομίσουμε στο Αϊντάχο. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών υπέφερα από μια αυτοάνοση διαταραχή. Είχα πολλά ιατρικά ραντεβού, πήρα φάρμακα που με έκαναν να νιώθω τρελή, γέννησα δύο μωρά, νοσηλεύτηκα με θρόμβο αίματος, έσπασε ένας δίσκος (απαιτώντας χειρουργική επέμβαση) κατά τη γέννηση της κόρης μου, χρειάστηκα ξανά χειρουργείο (με επιπλοκές) και τόσα πολλά ακόμη. Όλα αυτά συνέβησαν ενώ ο σύζυγός μου προσαρμοζόταν στην πρώτη θέση του ως πανεπιστημιακός καθηγητής.

Η ζωή μου ήταν ακατάστατη.

Η διαταραχή μου τελικά έπεσε σε ύφεση και μετακομίσαμε στο Αϊντάχο. Κανείς εδώ δεν με ήξερε ως η γυναίκα που «ήταν πάντα άρρωστη» ή «χρειαζόταν πολύ βοήθεια». Μου άρεσε πολύ. Ήμουν ελεύθερη από εκείνη την παλιά ζωή και είχα μια σπάνια ευκαιρία να ξεκινήσω από την αρχή. Η ζωή μας ήταν καλύτερη από πολλές απόψεις – είχαμε ένα νέο σπίτι, νέα εκκλησία, νέους φίλους. Μου άρεσε το σπίτι μου και ήθελα να ξεκινήσω μια νέα ζωή. Είχα δύο θρόμβους λόγω της διαταραχής του αίματός μου – ο ένας πολύ σοβαρός – αλλά το ξεπεράσαμε.

Καθώς μεγάλωναν όμως τα παιδιά μας, αλλάζαμε.

Γίναμε γεμάτοι απαιτήσεις. Δεν μπορούσαμε να το διαχειριστούμε μόνοι μας. Αν κάποιος μου πρόσφερε βοήθεια, θα απαντούσα πάντα «Ναι». Δεν είμαι η φίλη που ήμουν πια. Σπάνια φιλοξενούσαμε καλεσμένους για δείπνο, σπάνια έτρωγα ένα γεύμα με κάποιον που είχε αποκτήσει μωρό, το σπίτι μου δεν είναι πλέον καθαρό, τα παιδιά μου δεν είναι συμπεριφέρονταν πάντα καλά. Εν ολίγοις, η ζωή μου είναι ακατάστατη.

Ο Θεός ξέρει τι χρειαζόμαστε. Ξέρει τι μπορούμε να διαχειριστούμε και τι δεν μπορούμε. Το καλύτερο από όλα; Δεν μας αφήνει ποτέ.

Θα ήθελα πολύ μια τακτοποιημένη ζωή…

Νιώθω τόσο όμορφα όταν όλα είναι τακτοποιημένα. Θέλω να γίνω η γυναίκα που έχει ένα πρόγραμμα, η γυναίκα που φτιάχνει muffins 1 μέρα μετά τον τοκετό της. Θέλω τα παιδιά μου να έχουν καλοσχηματισμένες κοτσίδες και να φοράνε πανέμορφα φορέματα που δε θα τα λερώνουν. Θέλω να είναι ευγενικά και να ξέρουν πώς πρέπει να φέρονται. Αλλά ο Θεός είχε άλλα σχέδια για εμένα.

Ναι, δέχομαι όλα όσα μου έδωσε ο Θεός. Εκείνος μόνο ξέρει τι αντέχουμε και τι όχι.

Μερικές φορές μου λείπει η ζωή που είχα παλιότερα…

Μπορεί η ζωή μου να μην είναι τέλεια – αλλά ευχαριστώ το Θεό καθημερινά που την έχω!

Δείτε επίσης «Αυτή είναι η μαμά μου. Μέχρι που μια μέρα, ξαφνικά, άλλαξε»

Επιμέλεια κειμένου για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή

• μαμα