Ο έφηβος γιος μου δεν μου ανοίγεται και ανησυχώ

6 Μαρτίου 2019 | 06:16

Ο έφηβος γιος μου δεν μου ανοίγεται και ανησυχώ
Ερώτημα αναγνώστριας

Συγχαρητήρια για το έργο που επιτελείτε! Είναι τόσο σημαντικό να μας προφέρετε τη βοήθειά σας. Είναι πολύτιμη!

Δείτε ακόμα: Δεν μπορώ να δεχτώ ότι ο γιος μου είναι ερωτευμένος με έναν άντρα!

Είμαι 47 χρόνων και μητέρα ενός έφηβου. Όταν αποφάσισα να γίνω μητέρα, το μόνο που ήθελα και δούλεψα πάνω σε αυτό ήταν να μην κάνω τα λάθη που έκανε η μητέρα μου σε μένα. Διάβασα πολλά βιβλία, παρακολουθούσα σεμινάρια για νέους γονείς και γενικά ενδιαφέρομαι πολύ για την εξέλιξη του παιδιού. Σκοπός μου ήταν είναι και θα είναι να μεγαλώσω έναν ολοκληρωμένο και πάνω από όλα ισορροπημένο άνθρωπο στην κοινωνία χωρίς συμπλέγματα. Πιστεύω ότι μόνο όταν έχεις ισορροπίες ως άνθρωπος μπορείς να κάνεις πιο σωστές επιλογές και λειτουργικές σχέσεις σε όλα τα επίπεδα.

Δείτε ακόμα: Ο γιός μου φοράει φορέματα και δεν με ενοχλεί…

Πάντα φροντίζω να βρίσκομαι δίπλα στο παιδί μου. Του έχω πει άπειρες φορές όλα αυτά που σας αναφέρω παραπάνω και το πιο σημαντικό ότι θα είμαι κοντά του σε οτιδήποτε θελήσει να μοιραστεί μαζί μου ακόμα κι αν αυτό είναι κάπνισμα, ναρκωτικά, ακόμα και η ομοφυλοφιλία. Είμαι ανοιχτή σε όλα τα θέματα και δεν λειτούργησα ποτέ με αυστηρότητα στο παιδί μου. Ήθελα περισσότερο να με βλέπει ως φίλη παρά μητέρα. Και προσπαθώ πολύ γι’ αυτό. Είμαι μοντέρνα, γυμνάζομαι, δουλεύω από 20 χρονών σε τράπεζα και γενικά προσπαθώ συνέχεια να βελτιώνω τον εαυτό μου και σε προσωπικό επίπεδο, όχι μόνο ως μητέρα. Είμαι γενικά μέσα στην τεχνολογία τόσο πολύ που πολλές φορές ο γιος μου με ρωτάει. Γενικά προσπαθώ να εξελίσσομαι και να παρακολουθώ τα πάντα.
Με απασχολεί πολύ ο χαρακτήρας του γιου μου ο οποίος είναι κλειστός. Δεν μοιράζεται σχεδόν τίποτα από την προσωπική του ζωή, με αποτέλεσμα να θέλω τόσο να του μιλήσω και να μοιραστώ τα δικά μου λάθη και τις εμπειρίες μου, αλλά δεν μου δίνει την ευκαιρία. Τον έχω παρακαλέσει πολλές φορές να μου μιλήσει για να μπορέσω να πατήσω σε γεγονότα και να πιαστώ από κάπου και να του μιλήσω, να τον συμβουλέψω για σοβαρά θέματα στη ζωή και κυρίως πάνω στις σχέσεις των ανθρώπων.

Όμως δεν μου ανοίγεται δυστυχώς. Είχε μια σχέση εδώ και έναν χρόνο με μια κοπέλα που την είχε φέρει και στο σπίτι. Προσπάθησα να τους κάνω να νοιώσουν και οι δύο πολύ άνετα και ευτυχώς πήγαν όλα καλά. Παρόλα αυτά με αυτή την κοπέλα χώρισαν και δεν μου το είπε ποτέ. Το έμαθα από την μητέρα του κολλητού του φίλου. Μετά από λίγο καιρό έμαθα ότι είχε κάνει διάφορα λάθη κι εκείνος και το κορίτσι μέσα στη σχέση που το θεωρώ φυσιολογικό. Όμως τα λάθη συνεχίστηκαν από τη μεριά του και μετά τη σχέση με αποτέλεσμα πάνω στο θυμό η την απόρριψη από την κοπέλα να την κακολογεί και να λέει ψέματα για να δικαιολογηθεί για τα λάθη του. Και φυσικά όταν ένας άνθρωπος λέει ψέματα, δημιουργεί και θέμα εμπιστοσύνης και στους κολλητούς φίλους του οι οποίοι οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν λίγο ανήσυχοι. Καταλαβαίνω ότι είχε ανάγκη όπως όλοι οι έφηβοι να είναι αποδεκτός από την παρέα του, αλλά έπεφτε από το ένα λάθος στο άλλο.

Όλα αυτά εγώ τα έμαθα μετά από τέσσερις μήνες από το χωρισμό του με την κοπέλα. Προσπαθούσα να είμαι διακριτική εφόσον καταλάβαινα ότι αυτό επιθυμούσε και τον άφηνα έχοντας εμπιστοσύνη απόλυτη. Πάντα ήξερα και του το έλεγα συνέχεια ότι είναι ένα παιδί που από μικρό επιλέγει τους καλής πάστας ανθρώπους για να ξεκινήσει μια φιλία. Και κάπου μέσα μου ένιωθα μια σιγουριά ότι έχω μεγαλώσει το παιδί μου όσο πιο σωστά μπορούσα αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα και τα λάθη μου. Και πάντα ζητούσα συγνώμη από το παιδί μου.

Αυτό που με απασχολεί πολύ δεν είναι το πώς θα χειριστεί τα εμπόδια που υπάρχουν, αλλά το γεγονός ότι δεν μου ανοίχτηκε ποτέ για τα προβλήματά του, ενώ αντίθετα μου έλεγε ότι δεν τον απασχολεί τίποτα και ότι ήταν όλα μια χαρά με την κοπέλα του. Παρόλα αυτά εγώ προσπαθούσα πάντα να του μιλάω για τις δικές μου εμπειρίες ως έφηβη. Όμως εκείνος δεν μιλούσε ποτέ. Επίσης είναι πολύ αδιάφορος για το διάβασμα και το σχολείο του χωρίς να έχει αλλάξει κάτι σημαντικό στη ζωή μας.

Τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω το παιδί μου να μου ανοιχτεί και να μιλήσουμε για όλα τα θέματα που τον απασχολούν; Τι λάθη κάνω και δεν τα βλέπω καθαρά μπορείτε να με βοηθήσετε;

Σας ευχαριστώ πολύ ειλικρινά!

Η απάντηση της Ψυχολόγου Μαρίας Σκαρλάτου

Αγαπητή αναγνώστρια, διάβασα προσεκτικά το ερώτημά σας.

Μου λέτε ότι είστε 47 ετών και έχετε έναn γιo που φροντίσατε να μεγαλώσετε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, προσπαθώντας διαρκώς και χτίσατε μια καλή σχέση μαζί του.

Δείτε ακόμα: Είναι ο γιος μου

Αυτό που καταλαβαίνω από την περιγραφή της κατάστασης είναι ότι αγχώνεστε πολύ κι αναρωτιέστε αν μεγαλώσατε σωστά το γιo σας. Αναφέρετε ότι είναι ένα κλειστό παιδί. Μήπως στην προσπάθειά σας να σας ανοιχτεί τον πιέζετε και αυτός αντιδρά με το να μιλάει όλο και λιγότερο; Ένας λιγομίλητος έφηβος όταν βιώσει πίεση από τους γονείς δεν ανοίγεται αλλά κάνει ακριβώς το αντίθετο.

Προσπαθείτε να του μιλήσετε για τα δικά σας εφηβικά χρόνια έχοντας όλη την καλή διάθεση για να τον βοηθήσετε, όμως η εμπειρία στη ζωή αποκτάται δεν μεταβιβάζεται από το γονέα στον έφηβο. Έχει ανάγκη από χώρο για να κάνει τα δικά του λάθη σε σχέση με φίλους, με σχέσεις, με επιλογές.

Λέτε επίσης ότι θέλετε να σας βλέπει σαν φίλη κι όχι σαν μητέρα. Τα παιδιά μας δεν είναι φίλοι μας. Είμαστε καθοδηγητές τους στο δρόμο της ζωής, όχι φιλαράκια. Αυτό σημαίνει ότι μας αρκεί μια γενική ενημέρωση από τον έφηβο. Όχι αναλυτικές λεπτομέρειες όλων των γεγονότων της ζωής του, που θα αναλύσει με τους φίλους του. Μήπως άθελά σας επαναλαμβάνετε συνεχώς τα ίδια πράγματα; Τις ίδιες κουβέντες, τονίζοντάς του ότι έχει πρόβλημα που δεν σας ανοίγεται; Μήπως φοβάται την κριτική σας και δεν νιώθει άνετα να σας μιλήσει για τα λάθη του, φοβούμενος ότι θα χρεώσετε στον εαυτό σας ότι κάτι δεν κάνατε σωστά σαν μητέρα γι’ αυτό το παιδί σας κάνει λάθη;

Ίσως θα έπρεπε να του αφήσετε χώρο, μπορεί ο γιoς σας να εισπράττει το ενδιαφέρον σας, σαν πίεση. Δεχτείτε ότι δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, ο καθένας έχει το δικό του τρόπο να διαχειρίζεται ότι του συμβαίνει. Ίσως την προσπάθειά σας να τον κάνετε να ανοιχτεί την εισπράττει σαν δυσαρέσκεια για τον ίδιο. Ίσως νιώθει ότι δεν τον αποδέχεστε όπως ακριβώς είναι.

Θα σας συμβούλευα αρχικά να του δώσετε χώρο και χρόνο, χωρίς να του μιλάτε συνεχώς, αφήνοντας τον λίγο να αποφασίσει πότε θα σας μιλήσει. Επίσης μην κατηγορείτε τον εαυτό σας ότι κάτι δεν έκανε σωστά, κάθε γονιός κάνει το καλύτερο που μπορεί για τα παιδιά του στο μέτρο του δυνατού.. Προσπαθήστε να γίνετε πιο χαλαρή απέναντί του και κυρίως να τον προσεγγίσετε χωρίς άγχος!