Το σπαρακτικό μήνυμα μητέρας για τον παιδικό καρκίνο.
Ο παιδικός καρκίνος δυστυχώς συνεχίζει να βασανίζει μέχρι και σήμερα χιλιάδες παιδιά. Χιλιάδες παιδιά στον κόσμο ταλαιπωρούνται με χημειοθεραπείες στην πιο τρυφερή τους ηλικία. Χιλιάδες παιδιά στον κόσμο δυστυχώς χάνουν την ζωή τους.
Ακούμε και διαβάζουμε για τον παιδικό καρκίνο αλλά δεν τον έχουμε ζήσει εκ των έσω. Ευτυχώς. Όμως αν θέλουμε να δείξουμε την ουσιαστική μας αλληλεγγύη στον άλλον, πρέπει να μπούμε στα παπούτσια του άλλου, όσο δύσκολο ή επώδυνο κι αν είναι.
Δείτε ακόμα «Έτσι μοιάζει ο παιδικός καρκίνος»: Η φωτογραφία που έγινε viral και λυγίζει γόνατα!
Βρήκαμε στο Love What Matters, ένα κείμενο που γράφτηκε από μία μητέρα που το παιδί της ήρθε αντιμέτωπο με τον παιδικό καρκίνο και συγκεκριμένα με την λευχαιμία από την τρυφερή ηλικία των 2 ετών. Ένα συγκινητικό γράμμα που αξίζει να διαβάσετε:
«Έχετε ποτέ νιώσει μία υπέρτατη χαρά ή μία τραυματική εμπειρία που να έχει αλλάξει τη ζωή σας; Η δική μας ξεκίνησε πριν από περίπου 3,5 χρόνια. Μία ημέρα που κατοικοεδρεύει από τότε στο μυαλό μου, γιατί τότε άλλαξε όλη μας η ζωή.
Ήταν 12 Νοεμβρίου και μόλις είχα πάρει τα παιδιά και ξεκίνησα να συναντήσω τον αδελφό μου με τη γυναίκα του στην εκκλησία. Είχαν χάσει πριν από λίγο καιρό το δικό τους παιδάκι, καθώς η νύφη μου απέβαλε.
Δείτε ακόμα Ένα αγòρι μου είπε να μην φοράω μπλουζάκια που δείχνουν τις ουλές μου από καρκίνο γιατί τρομάζει – Το συγκινητικό γράμμα μητέρας
Πήγαμε στο σπίτι τους, μείναμε για πόση ώρα και μετά πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Ο μικρός μου άρχισε να κάνει εμετούς στο πίσω κάθισμα. Λόγω της εποχής, θεώρησα ότι ήταν κάποια ίωση. Αφού πήρα τον άντρα μου τηλέφωνο, αποφασίσαμε να τον πάμε σε ένα νοσοκομείο για εξετάσεις.
Άφησα την κòρη μου στους γονείς μου, καθάρισα το παιδί και φύγαμε για τον γιατρό. Θυμάμαι να φτάνουμε στα επείγοντα εγώ και ο μικρός. Ήμουν σχεδόν βέβαιη ότι είχε ίωση, αλλά μία εξέταση θα μας έλυνε κάθε απορία.
Περιμέναμε, μέχρι που ο γιατρός μας φώναξε για να μας ανακοινώσει το αποτέλεσμα. Το παιδί δεν έδειχνε καθόλου καλά. Εξετάσεις επί εξετάσεων και τα μάτια του 2χρονου παιδιού μου να με παρακαλούν να μην τον τρυπήσουν για μία ακόμη φορά.
«Μόλις μας συστήθηκε η ιατρική ομάδα, κατάλαβα»
Θα έπρεπε να μεταφερθούμε σε παιδιατρική κλινική. Ήρθε ασθενοφόρο και μας πήρε, ενώ εγώ σε κατάσταση υστερίας τηλεφωνούσα στον σύζυγό μου, λέγοντάς του ότι κάτι δεν πάει καλά. Θυμάμαι να ακούω ότι χρειαζόταν μεταγγίσεις για να σωθεί η ζωή του.
Το επόμενο πρωί μία ομάδα γιατρών ήρθε στο δωμάτιό μας. Μάς συστήθηκαν ως ογκολογική ομάδα και εκείνη τη στιγμή κατάλαβα τι θα μου έλεγαν. «Πιστεύουμε ότι ο μικρός έχει καρκίνο και είμαστε σίγουροι πως πρόκειται για λευχαιμία». Ένιωσα να καταρρέω και οι μέρες που ακολούθησαν ήταν πολύ δύσκολες.
Η διάγνωση ήταν οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία. Ο ογκολόγος και η ομάδα του μας ενημέρωσαν για τις φάσεις της θεραπείας. Δεν θυμάμαι και πολλά από εκείνη τη στιγμή. Το μυαλό μου είχε σαλτάρει από τις τόσες πληροφορίες που δέχθηκα.
Δείτε ακόμα Η συγκινητική αντίδραση παιδιού με καρκίνο όταν 70.000 φίλαθλοι το χαιρέτησαν (βίντεο)
Αυτό που συγκράτησα ήταν ότι για τρία χρόνια θα χρειαζόταν να δώσει σκληρή μάχη. Πώς θα μπορούσε να κάνει το μωρό μου τρία χρόνια χημειοθεραπείες; Απελπίστηκα.
Την επόμενη μέρα μπήκαμε για τις πρώτες δόσεις χημειοθεραπείας. Η θεραπεία για παιδάκια που παλεύουν με τον καρκίνο είναι βάρβαρη. Μας είχαν πει για τους κινδύνους και τις παρενέργειες της κάθε χημειοθεραπείας που θα έπρεπε να γίνουν.
Παλεύαμε κι εμείς μαζί με το παιδί μας και παρακολουθούσαμε αβοήθητοι. Το 2 χρονών παιδί μας έχανε την παιδική του ηλικία και όσα έπρεπε να χαρεί είχαν αντικατασταθεί από άγνωστα πρόσωπα, ιατρικά ραντεβού, κρεβάτια νοσοκομείου και αδυναμία στο να κάνει το παραμικρό υπό τον φόβο μόλυνσης.
«Έπρεπε να συνηθίσουμε τη νέα πραγματικότητα»
Ο πρώτος χρόνος ήταν πολύ δύσκολος. Έπρεπε να συνηθίσουμε μία νέα πραγματικότητα… Να ελέγχουμε αν έχει πυρετό κάθε λίγο και λιγάκι, δεκάδες χάπια στο σπίτι, χημειοθεραπείες στην κλινική. Κατά τη διάρκεια του πρώτου μήνα, ο μικρός δεν μπορούσε να περπατήσει από τη χημειοθεραπεία και την πολλά στεροειδή που έπρεπε να πάρει.
Ήταν επώδυνο για μας να βλέπουμε ένα άλλοτε υπερκινητικό παιδί να μην αντέχει να σηκώσει το βάρος του.Στο τέλος του πρώτου μήνα θεραπείας, μας είπαν ότι βελτιώθηκε. Πετάξαμε στα σύννεφα. Αυτό όμως δεν σήμαινε ότι θα σταματούσαν οι θεραπείες. Απλά είχαν αρχίσει να υποχωρούν τα ίχνη του καρκίνου.
Βλέπαμε το παιδί να παλεύει και είδαμε πράγματα που δεν θα θέλαμε να τα ζήσει κανένας γονιός. Βλέπαμε τα μαλλάκια του να πέφτουν πάνω στο μαξιλάρι του νοσοκομείου, να ουρλιάζει από τον πόνο επειδή οι πληγές στο στόμα του ήταν τόσο άσχημες που μάτωνε όταν άνοιγε τα χειλάκια του.
«Να μην το ζήσει κανείς γονιός»
Περάσαμε τόσα πολλά αυτόν τον καιρό. Κι έτσι κάπως πέρασαν τα τρία χρόνια. Σήμερα το παιδί είναι 5,5 ετών και έχει περάσει τόσα που αναρωτιόμαστε γιατί. Γιατί ένα παιδί να ζήσει σε τόσο μικρή ηλικία τι είναι ο καρκίνος.
Αυτή δεν είναι μία παιδική ηλικία που φανταζόμουν για το παιδί μου και την οικογένειά μου, όμως έμαθα μέσα από αυτό το περίεργο ταξίδι να είμαι ευγνώμων. Είναι δύσκολο να νιώθεις έτσι, όταν το παιδί σου έχει τραβήξει όλα αυτά.
Πιστέψτε με, ότι παρά τις τόσες μάχες, έκανα τα πάντα για να πείσω τον εαυτό μου ότι το παιδί ήταν εκεί. Θύμιζα στον εαυτό μου, όσο άδικο κι αν ήταν, ότι κάποιοι γονείς το πέρασαν πριν από μένα και έφυγαν χωρίς το παιδί στα χέρια τους. Η αλήθεια είναι ότι όλο αυτό το ταξίδι δεν είναι δίκαιο και κανείς δεν θα πρέπει να το περάσει.»
Διαβάστε όλες τις ιστορίες στο Daddy-Cool.gr
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την γραπτή άδεια από τον εκδότη.
All photos via: Love What Matters
