Αόρατη Μητέρα…Τι σκέφτεστε με τη φράση αυτή; Τι είναι το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό; Μπορείτε όσες έχετε παιδιά να βρείτε κάποια ταύτιση με τη φράση αυτή;
Εγώ πάντως ταυτίστηκα με το συγκεκριμένο κείμενο. Γιατί εχώ νιώσει πολλές φορές έτσι. Σαν να είμαι Αόρατη Μητέρα
Εμείς οι μαμάδες, αφιερώνουμε όλη μας τη ζωή και όλο μας το είναι στα παιδιά μας. Καθημερινά βάζουμε στην άκρη τον εαυτό μας, τον σύντροφό μας, τις δουλειές μας, για να προσφέρουμε ότι περισσότερο μπορούμε στα παιδιά μας.
Πόσες από εσάς που έχετε παιδιά, καθημερινά τρέχετε για μικρά και μεγάλα θελήματα των παιδιών, για υποχρεώσεις, για να έχουν τα παιδιά φαγητό, καθαρά ρούχα και μια αγκαλιά όποτε τη ζητάνε;
Πράγματα καθημερινά, που για εκείνα είναι δεδομένα, που δεν αναγνωρίζονται. Που δεν θα ακούσουμε ένα “Σε ευχαριστώ μαμά για όσα κάνεις”. Αλλά εμείς τα κάνουμε και ας μην τα βλέπει κανείς. Αόρατα πράγματα αλλά τόσο σημαντικά. Από αόρατες μητέρες, που δεν φαίνονται, αλλά είναι εκεί και κάνουν κάτι σπουδαίο.
Στο παρακάτω κείμενο μία blogger περιγράφει μέσα από το βίωμά της το περιστατικό που της άλλαξε τη ζωή. Πως ένα βιβλίο κατάφερε να την κάνει να δει τη σπουδαιότητα στο να μεγαλώνει τα παιδιά της, ακόμη και αν εκείνη βρίσκεται στη σκιά τους, σαν αόρατη μητέρα.
Διαβάστε παρακάτω:
Όλα άρχισαν να βγάζουν νόημα ξαφνικά. Τα κενά βλέμματα, η έλλειψη ανταπόκρισης, ο τρόπος με τον οποίο ένα από τα παιδιά θα μπει στο δωμάτιο και ενώ μιλάω στο τηλέφωνο , δεν θα δώσει καθόλου σημασία και θα ζητήσει να το πάω στα μαγαζιά.
Και αναρωτιέμαι μέσα μου “Δεν βλέπεις ότι μιλάω στο τηλέφωνο;”
Προφανώς και όχι. Κανείς δεν βλέπει. Πως μιλάω στο τηλέφωνο, πως μαγειρεύω, πως σφουγγαρίζω το πάτωμα, ή οτί στέκομαι με το κεφάλι μου στον τοίχο γεμάτη απόγνωση.
Γιατί κανείς δεν με βλέπει. Είμαι αόρατη. Η αόρατη μαμά. Μερικές μέρες νιώθω πως είμαι μόνο ένα ζευγάρι χέρια, τίποτα περισσότερο! Εκείνες τις μέρες ηχεί στα αυτιά μου: Μπορείς να Μου διορθώσεις αυτό; Μπορείς να μου δέσεις αυτό; Μπορείς να μου ανοίξεις αυτό;
Κάποιες μέρες νιώθω πως δεν είμαι ούτε ένα ζευγάρι χέρια, δεν είμαι καν άνθρωπος. Είμαι ένα ρολόι που με ρωτούν ” Τι ώρα είναι; “. Είμαι ένας δορυφορικός οδηγός για να απαντήσω, “Σε ποιο κανάλι είναι το Disney Channel;”. Είμαι ένας ταξιτζής που μου λένε “Έλα να με πάρεις στις 5:30”.
Κάποιες μέρες είμαι μία κρυστάλλινη σφαίρα; “Πού είναι η άλλη κάλτσα μου;” “Πού είναι το τηλέφωνό μου;”, “Τι έχουμε για δείπνο;”
Ήμουν σίγουρη ότι αυτά ήταν κάποτε τα χέρια που κρατούσαν βιβλία, τα μάτια μου μελετούσαν ιστορία, μουσική και λογοτεχνία – αλλά τώρα, όλα αυτά είχαν εξαφανιστεί μέσα στο φυστικοβούτυρο.
Δεν θα τα ξαναδώ ποτέ!
Ένα βράδυ, δειπνούσαμε με μία παρέα, γιορτάζοντας την επιστροφή μιας φίλης από την Αγγλία. Μόλις είχε επιστρέψει από ένα υπέροχο ταξίδι, και μιλούσε συνεχώς για το ξενοδοχείο στο οποίο έμεινε. Καθόμουν εκεί, κοιτούσα γύρω τους άλλους και όλα ακουγόντουσαν τόσο όμορφα. Ήταν δύσκολο να μην συγκρίνω και να μην λυπάμαι τον εαυτό μου μπροστά σε αυτά που άκουγα.
Ένιωθα αρκετά αξιολύπητη, όταν εκείνη στράφηκε προς το μέρος μου με ένα όμορφο δώρο, και είπε: “Αυτό είναι για σένα”. Ήταν ένα βιβλίο για τους μεγάλους καθεδρικούς ναούς της Ευρώπης. Δεν ήμουν ακριβώς
σίγουρη γιατί μου το έδωσε μέχρι που διάβασα την επιγραφή της: “Με θαυμασμό…για το μεγαλείο αυτού που κάνεις όταν κανείς δεν βλέπει”.
Ήταν ένα βιβλίο, το οποίο ξεκίνησα να διαβάζω τις επόμενες ημέρες – όχι με την ίδια ταχύτητα που θα έκανα πριν τα παιδιά-
και ανακάλυψα τις 4 αλήθειες που μου άλλαξαν τρόπο σκέψης και ζωής:
- Κανείς δεν ξέρει ποιος έχτισε τους μεγάλους καθεδρικούς ναούς – δεν γνωρίζει κανείς τα ονόματά τους
- Αυτοί οι άνθρωποι αφιέρωσαν τη ζωή τους στη δημιουργία των ναών, χωρίς να δουν ολοκληρωμένο το αποτέλεσμα
- Έκαναν τεράστιες θυσίες χωρίς να περιμένουν τα εύσημα
- Το πάθος τους για τους ναούς παρακινήθηκε από την πίστη τους ότι ο Θεός είναι εκεί και τους βλέπει
Ένας θρύλος μέσα στο βιβλίο έλεγε πως ένας πλούσιος άνδρας επισκέφθηκε έναν ναό ενώ ακόμη χτιζόταν. Εκεί παρατήρησε έναν εργάτη να σκαλίζει ένα μικροσκοπικό πουλί στο εσωτερικό μιας ακτίνας στην ταράτσα. Όντας λοιπόν μπερδεμένος ρώτησε τον εργάτη: “Γιατί ξοδεύεις τόσο πολύ χρόνο για να χαράξεις αυτό το πουλί ενώ δεν θα το δει ποτέ κανείς;”
Και ο εργάτης απάντησε: “Επειδή θα το δει ο Θεός”
Έκλεισα το βιβλίο, νιώθοντας επιτέλους ολοκληρωμένη. Ήταν σχεδόν σαν να άκουσα τον Θεό να μου ψιθυρίζει, ‘ Σε βλέπω. Βλέπω τις θυσίες σου, τι
κάνεις κάθε μέρα, ακόμα και όταν κανείς γύρω σου δεν βλέπει”.
Καμία πράξη καλοσύνης που έχω κάνει, καμία παγιέτα που έχω ράψει, κανένα κεκάκι που έχω ψήσει, καμία συνάντηση στη δουλειά, κανένα τρέξιμο δεν είναι πολύ μικρό για μένα. Χτίζω κάτι σπουδαίο που μπορεί τώρα να μην φαίνεται, αλλά στο μέλλον θα αναδειχθεί.
Όταν αντιμετωπίζω τον εαυτό μου ως έναν «ικανό χτίστη» έχω και την σωστή προοπτική για εμένα και τις πράξεις μου. Με βλέπω ως έναν άνθρωπο που δεν θα καταφέρει να δει τελειωμένη τη δουλειά του. Έναν κατασκευαστή το όνομα του οποίου δεν θα γραφτεί ποτέ πάνω στο δημιούργημά του.
Όσο το σκέφτομαι πραγματικά, δεν θα ήθελα ο γιος μου, που θα φέρει τον φίλο του να φάμε μαζί, να πει πως η μητέρα του σηκώθηκε από τις 4 για να ψήσει πίτες, να φτιάξει φαγητό και στρώσει τα καλά τραπεζομάντηλα.
Γιατί δεν τα κάνω όλα αυτά για να πάρω τα εύσημα. Τα κάνω για να μείνει ευχαριστημένοι ο γιος μου και ο φίλος του. Για να πει “έλα σπίτι μου, θα περάσεις υπέροχα”.
Ως μητέρες, χτίζουμε μεγάλους καθεδρικούς ναούς. Δεν μπορούμε να δούμε αν τα κάνουμε όλα σωστά. Απλά μια μέρα, είναι πολύ πιθανό ο κόσμος να θαυμάζει, όχι μόνο αυτά που έχουμε χτίσει, αλλά και την ομορφιά που έχει προστεθεί στο κόσμο από τις θυσίες που κάνει μία Αόρατη Μητέρα.
