Όταν είσαι έγκυος, όλοι θέλουν να συμμετάσχουν, σου χαϊδεύουν την κοιλιά, και λένε ό,τι ξέρουν ή ό,τι έχουν ακούσει. Τις ιστορίες τους. Μέσα στον καταιγισμό πληροφοριών πρέπει να ξεσκαρτάρεις τα διαμαντάκια από τις προκαταλήψεις, την συλλογική μαιευτική «σοφία» χρόνων εμπειριών από τις απλές δεισιδαιμονίες. Αλήθεια, τα συμπτώματα εγκυμοσύνης, λένε κάτι για το παιδί που θα γεννηθεί;
Η μητέρα μου, έχει στο αυτί της ένα σάρκινο «δάκρυ», πολύ όμορφο. ‘Όταν την ρώτησα, παιδί ακόμα, τι ήταν, μου είπε ότι ή μητέρα της ζήτησε να φάει κουκουνάρια όταν ήταν έγκυος, δεν τα βρήκε και γι’αυτό δημιουργήθηκε αυτό στο αυτί της. Δεν την πίστεψα, κι ας ήμουν 6 χρόνων.Το θεώρησα ανόητο και με καμία λογική. Δηλαδή αν ήθελε μελιτζάνα, αυτή τη στιγμή θα είχε ένα σχήμα μελιτζάνας να κρέμεται από το αυτί της;
Όταν ήμουν έγκυος, ανακατευόμουν και τους οκτώ μήνες. Μόνο τον έκτο ησύχασα λίγο, ένας θεός ξέρει γιατί! Η σχέση μου με την τουαλέτα ήταν πλέον παρεξηγήσιμη αφού ήταν το μόνιμο μέρος όπου επισκεπτόμουν όπου και εάν βρισκόμουν! Με πληροφόρησαν-με σιγουριά κιόλας- πως γι’ αυτό το λόγο πως το παιδί μου θα γεννιόταν με μαλλιά! Δεν έδωσα και πολύ σημασία, δεν είχα καν συνειδητοποιήσει ότι όντως, τα μωρά γεννιούνται καραφλά. Έβαλα αυτήν την πληροφορία στο κουτάκι του μυαλού μου που αποθηκεύω τα “άχρηστα” όπου είχα φυλάξει και το “αν η κοιλιά μου είναι μυτερή θα είναι αγόρι”, και συγκεντρώθηκα στα σημαντικά πράγματα, όπως το πώς να αποφύγω τον πόνο, πώς να γεννήσω με ηρεμία και φυσικό τρόπο και άλλες τέτοιες μικρολεπτομέρειες που έδειχναν να απασχολούν μόνο εμένα, όσο οι άλλοι μου μιλούσαν για φράουλες, ποντίκια, λαγούς και πετραχήλια.
