Σήμερα, γιορτάζουν οι μάνες… Εσύ, εγώ, οι μάνες μας και οι γιαγιάδες μας… Αλλά γιορτάζουν κι αυτές που ένα παιδί, το λαχτάρησαν, το πόθησαν, το προσπάθησαν, δεν το πρόλαβαν, το έχασαν, ή ακόμα τους… δάνεισαν (αγύριστα) την ζωή τους….
Χρόνια τους πολλά.
Σήμερα γιορτάζουν και αυτές οι ΜΑΝΕΣ
1) Η Ειρήνη, που πριν 4 μήνες γέννησε ένα πρώιμο αγοράκι 700ων γραμμαρίων. Το μωρό της, έζησε καλωδιωμένο και υποστηριζόμενο τεχνητά για 4 ολόκληρους μήνες και παραδόθηκε πριν λίγες ημέρες στους γονείς του σε αρκετά καλή κατάσταση. Η Ειρήνη, «έχασε» το μωρό της τρεις ημέρες μετά, την ώρα που το θήλαζε… Είχε κρατήσει το γάλα της όλους αυτούς τους μήνες, ελπίζοντας ότι το μωρό της θα ζήσει
2) Η Χανιφέ, που γέννησε την προηγούμενη εβδομάδα, ένα νεκρό τελειόμηνο αγοράκι, που από βραδύς ζούσε… Η Χανιφέ, ήρθε το πρωί της προηγούμενης στο Νοσοκομείο, και προγραμματίστηκε για την επομένη για τοκετό. Το πρωί όμως της ημέρας του τοκετού ήρθε με νεκρό πια το έμβρυο της, λόγω αποκόλλησης του πλακούντα, που συνέβη από βραδύς, λόγω βίαιης σεξουαλικής επαφής (Το «βίαιης» υποτίθεται από τα σημάδια που έφερε σε όλο της το σώμα).
Η Χανιφέ δήλωσε ότι δεν μπορεί μια γυναίκα να αρνηθεί την σεξουαλική επαφή στον σύζυγό της και ζήτησε να της αφήσουν να κρατάει στην αγκαλιά της το νεκρό μωρό μέχρι το βράδυ, πράγμα που της αρνήθηκαν γιατί η Γυναικολογική Κλινική, δεν διαθέτει μονόκλινα δωμάτια. Τελικά η Χανιφέ κατάφερε να κρατήσει για μια μέρα αγκαλιά το νεκρό μωρό της, γιατί οι Ειδικευόμενου γιατροί, της παραχώρησαν για μια μέρα το Εφημερείο τους.
3) Η Λένα, που μετά από 14 χρόνια γάμου χωρίς παιδί και 7 εξωσωματικές, αποφάσισε να υιοθετήσει το παιδάκι που θα γεννούσε η Αϊσέ που είχε ήδη 7 (επτά !) δικά της παιδιά και μια αξιοπρεπή φτώχεια και που δεν ζητούσε να κάνει αγοραπωλησία του μωρού της, αλλά απλά δεν μπορούσε να το αναθρέψει και ήθελε να ζήσει αυτό καλύτερα.
Η Αϊσέ, πηγαίνοντας στο Νοσοκομείο για να γεννήσει το υγιέστατο τελειόμηνο μωρό της, έπεσε θύμα τροχαίου και σκοτώθηκε μαζί με τον σύζυγό της και το μωρό της λίγη ώρα πριν αυτό γεννηθεί. Η Λένα, μαυροφόρεσε, ανέλαβε τα έξοδα των κηδειών και ζήτησε να υιοθετήσει το μικρότερο παιδάκι της Αϊσέ, τον τρίχρονο Ιρφάν, αλλά οι παππούδες του παιδιού αρνήθηκαν. Η Λένα παραιτήθηκε από κάθε προσπάθεια απόκτησης παιδιού.
Δείτε ακόμη Μαμά μου έφυγες και μου άφησες χιλιάδες αναμνήσεις
4) Η Εύα, νοσοκομειακή γιατρός, ένας από τους πιο γλυκούς ανθρώπους που γνώρισα στη ζωή μου, χωρίς παιδιά (σε μια εποχή προ των εξωσωματικών) ειδοποιείται ένα βράδυ (περασμένα μεσάνυχτα) από συναδέρφους της, ότι στο Νοσοκομείο όπου εργαζόταν, μόλις γέννησε δίδυμα κοριτσάκια μια γυναίκα Ρομά με 8 (οκτώ !) άλλα δικά της παιδιά και εκλιπαρεί για να βρει άνθρωπο να δώσει για υιοθεσία, αν όχι και τα δυο, έστω το ένα…
Η Εύα φτάνει αναστατωμένη μαζί με τον άντρα της στο Νοσοκομείο, συμφωνούν στα γρήγορα με την λεχώνα (πατέρας δεν υπάρχει) να υιοθετήσουν και τα δύο και η Εύα ευτυχισμένη γύρω στα ξημερώματα ζητά να τα… αγγίξει… να τα πάρει στην αγκαλιά της. Καθώς κρατά στα χέρια της το ένα, μουρμουρίζει χαμογελώντας: «Πω, πω… τί μαυρούλι που είναι…» και η φυσική του μητέρα, της το παίρνει από τα χέρια και… αρνείται να της δώσει τα παιδιά, λέγοντας: «Δεν θα αγαπήσεις ποτέ τα παιδιά μου… Δεν τα βρίσκεις… όμορφα.
Πάντα για σένα θα είναι δυο… «μαύρα τσιγγανάκια» που δεν ταιριάζουν με σένα… Καλύτερα να ζήσουν με μένα φτωχά, αλλά με μια μάνα, που θα τα αγαπάει και δεν θα είναι προκατειλημμένη με τους Τσιγγάνους»… Παρ’ όλες τις προσπάθειες, δικαιολογίες, προσφορές, και παρακάλια, η Ρομά, δεν δέχτηκε να δώσει τα παιδιά της. Μια εβδομάδα μετά έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση (ήσαν σκηνίτες). Η Εύα και ο άντρας της, δεν απέκτησαν ποτέ παιδί.
Δείτε ακόμη Δεν έχασα ποτέ την ψυχραιμία μου μέχρι που έγινα μαμά!
5) Η Μελίνα γιατρός επίσης, ήταν ήδη στον 3ο μήνα της κύησης, όταν μπήκε η διάγνωση «αδενοκαρκίνωμα μαστού» και της συνεστήθη χειρουργική επέμβαση, χημειοθεραπεία, ακτινοβολίες και προπαντός άμεση διακοπή της κύησης γιατί οι ορμόνες της κύησης επιρρεάζουν δυσμενώς τον καρκίνο του μαστού.
Η Μελίνα, αρνήθηκε να διακόψει την κύηση, χειρουργήθηκε με απλή τοπική αφαίρεση του όγκου (χωρίς ολική μαστεκτομή) κι εκείνο, καθυστερημένα κατά τον 7ο μήνα της κύησης, για να μην βλάψει το κύημα με τα φάρμακα της γενικής αναισθησίας, δεν έκανε καμία χημειοθεραπεία και φυσικά, καθόλου ακτινοβολίες τις οποίες άφησε για μετά τον τοκετό. Γέννησε με καισαρική, ένα υγιέστατο κοριτσάκι (είχε ήδη ένα ακόμη 4χρονο κοριτσάκι), το θήλασε για ένα μήνα και μετά άρχισε τις ακτινοβολίες… οι οποίες βέβαια δεν της πρόσφεραν τίποτε, γιατί είχε ήδη απομακρυσμένες μεταστάσεις και στα οστά… Πέθανε πριν το μωρό της γίνει τριών μηνών. Η ιστορία συνέβη πριν από 16 χρόνια.
Χιλιάδες γυναίκες, προσπαθούν να αποκτήσουν ένα παιδί… Με οποιονδήποτε τρόπο… Με ιατρική ή κοινωνική αρωγή. Κάποιες από αυτές θα… αποτύχουν… Δεν θα γίνουν ποτέ μητέρες. Αυτό δεν σημαίνει όμως, πως… δεν γιορτάζουν σήμερα.
Γιορτάζουν κι αυτές…
Σήμερα, γιορτάζουν οι μάνες… Εσύ, εγώ, οι μάνες μας και οι γιαγιάδες μας… Αλλά γιορτάζουν κι αυτές που ένα παιδί, το λαχτάρησαν, το πόθησαν, το προσπάθησαν, δεν το πρόλαβαν, το έχασαν, ή ακόμα τους… δάνεισαν (αγύριστα) την ζωή τους….
Χρόνια τους πολλά.
Ενα καταπληκτικο κειμενο απο την Αννά Σιλλια
