Η μοναξιά που νιώθει η μαμά της πανδημίας

nikol peters

Η μοναξιά που νιώθει η μαμά της πανδημίας. Η πανδημία είναι μία πολύ δύσκολη κατάσταση. Εξαιτίας της πανδημίας, έχουν ανέβει τα ποσοστά κατάθλιψης και ψυχολογικών προβλημάτων γενικότερα. Η μαμά της πανδημίας δεν είναι μόνο μία. Είναι πολλές και βιώνουν όλες πολύ δύσκολες στιγμές.

Η μαμά της πανδημίας, προσπαθεί να ανταπεξέλθει στον εγκλεισμό τον δικό της αλλά και του παιδιού της. Υπάρχουν μητέρες που έχουν γεννήσει πρόσφατα και έχουν δείξει τα αγγελούδια τους στους παππούδες και στις γιαγιάδες μόνο μέσω φωτογραφιών.

Δείτε ακόμα Το πιο συγκινητικό κείμενο για την επιλόχειο κατάθλιψη

Μητέρες που έγιναν γεννήσαν  πρόσφατα κι ενώ υπό άλλες συνθήκες το σπίτι θα έσφυζε από ζωή, τώρα μένουν μόνες τους εκείνες με το παιδί και τους συντρόφους τους. Υπάρχουν μητέρες που προσπαθούν να βρουν την χρυσή τομή ανάμεσα στην τηλεδιάσκεψη του παιδιού τους και στην τηλεδιάσκεψη για την δουλειά τους.

Μητέρες που προσπαθούν να ηρεμήσουν και να στηρίξουν τα παιδιά τους, όταν παραπονιούνται πως τους λείπουν οι φίλοι τους. Πως τους λείπει το παιχνίδι. Μητέρες που ανησυχούν για το μέλλον των παιδιών τους σε μία χώρα που ο κορονοϊός τα έχει κάνει να μοιάζουν όλα τόσο δυσοίωνα. Σε αυτές τις μητέρες είναι αφιερωμένο το παρακάτω κείμενο: 

Σε βλέπω.
Μαμά της πανδημίας.
Βόλτα γύρω γύρω το τετράγωνο. Στο πάρκο αστυνομία. Καφετέριες κλειστές. Μαγαζιά κλειστά. Ως την γωνία. Πάλι πίσω. Τα συνήθισε τα παπουτσάκια του πια!

Παππούδες στην βιντεοκλήση – δες: τα πρώτα βηματάκια, άκου: είπε μαμά. Μου λείπετε, καλά είμαστε.
Φωτογραφίες μήνα με τον μήνα, το νεογέννητο σε μωράκι το μωράκι σε παιδάκι, καλά είμαστε, μας λείπετε, του χρόνου ίσως.

Σχολεία ανοιχτά – να αλλάζεις τακτικά την μάσκα σου, μην ξεχνάς το αντισηπτικό, όχι, δεν μπορούμε να πάμε στο πάρτι. Σχολεία κλειστά – ναι, καταλαβαίνω, σου λείπουν οι φίλες σου, δεν ξέρω, το καλοκαίρι ίσως, έλα, μην κλαις, λυπάμαι, σ αγαπώ.

Σχολεία ανοιχτά – προσαρμογή χωρίς μαμά. Αν κλάψει μπορεί να το πάρει αγκαλιά η βρεφονηπιοκόμος; Μήπως φοβηθεί τα κρυμμένα πρόσωπα;
Σχολεία ξανά κλειστά. Δεν καταλαβαίνει γιατί.

Δεν φοβάται τα κρυμμένα πρόσωπα. “Ατα!” θριαμβευτικό, “άτα” χτυπώντας γροθιές την εξώπορτα, τον γύρω του τετραγώνου, στην πυλωτή, στο πάρκο – αν δεν είναι η αστυνομία. “Άτα” με μια μάσκα στο μικρό χεράκι που ακουμπάει βιαστικά στο πρόσωπό σου. Φόρεσέ την, πάμε μαμά.

Μάσκες με σουπερ ήρωες και μάσκες με κουλ σχέδια. Δεν λαχανιάζουν όπως παίζουν κυνηγητό; Καφές στο χέρι, δεν θες άλλον καφέ, έχεις σιχαθεί τον καφέ, αλλά κατεβάζεις λίγο την μάσκα όσο τον κρατάς, σαν αντίδωρο μπροστά στο πρόσωπο σχεδόν, κρύβεσαι πίσω απ το χάρτινο ποτήρι “ένα λεπτό την έβαλα να πιω μια γουλιά”.

Βιαστικό σουπερμάρκετ, κοιτάς τα μικρά καροτσάκια, του αρέσει να σπρώχνει καρότσια. Του αρέσει να επιλέγει πορτοκάλια. Στο σπίτι.
Ίσως του χρόνου. Ομάδες στο facebook. Ομαδικές συζητήσεις. Τσατ. Ζουμ.
Κύκλος μαμάδων – κύκλος θηλασμού – κύκλος υποστήριξης.

Αυτό είναι το χωριό σου.
Προβλήματα που φανταζόσουν πως θα έχεις: πόσο εκνευριστικοί αυτοί οι γονείς στις κούνιες. Δεν κάθεται στην ταβέρνα. Τσακώθηκε με το άλλο παιδάκι για την μπάλα του.

Προβλήματα που εύχεσαι να έχεις.
Βόλτα γύρω απ το τετράγωνο. Δεν έχεις που να πας. Δεν έχεις και που να μείνεις, θα φας τους τοίχους, θα φας το παιδί, θα πεις κάτι που θα μετανιώσεις.

Βόλτες, γύρω απ το τετράγωνο.
Πόσο είναι το δικό σας; 7 μηνών, 8, 10, 12, 2 – το περιμένουμε από μέρα σε μέρα Να το χαίρεστε. Τι τραβάνε κι αυτά. Ευτυχώς είναι μικρά ακόμα.
Πόσο είναι το δικό σας; 3 χρονών, 8, 10, 12.

Έχει ξεσπάσματα θυμού. Είχαμε σχεδόν αποθηλάσει. Δεν με ακούει καθόλου. Ίσως του χρόνου. Σε βλέπω. Σας βλέπω, μαμάδες της πανδημίας.
Βλέπω τις αγκαλιές. Βλέπω τις κατασκευές. Βλέπω τις γυμναστικές επιδείξεις μες το σαλόνι, τα “ας χορέψουμε να κάψουμε ενέργεια”.

Βλέπω τα μηνύματά σας, η μια στην άλλη -τσατ, ζουμ, κύκλος. “Είμαι εδώ αν με χρειαστείς”. “Τι ζούμε;”. “Φοβάμαι”. “Αυτό θα είναι το μέλλον του;”.
Σας βλέπω να βράζετε, σας βλέπω να τρέμετε, σας βλέπω να λυγίζετε, να σπάτε σε χίλια κομμάτια.

Σας βλέπω να ανταλλάζετε παιδικά ρούχα, σας βλέπω να μαζεύετε λεφτά, σας βλέπω να δωρίζετε τρόφιμα. Σας βλέπω στην πλατεία, σας βλέπω στην πορεία. Σας βλέπω και στο κρεβάτι. Ένα κουβάρι. Ένα μ@ρό στο στήθος.

“Δεν κοιμάται αν δεν είναι πάνω μου”.
Δεν έχει νιώσει ποτέ καμία τόση μοναξιά ξανά. Εκτός από εμάς. Εμένα κι εσένα κι εσένα κι εσένα κι εσένα.
Εμάς.

Μας βλέπω.
Φωτάκια κάθε νύχτα αναμμένα σ’ ολόκληρη την πόλη, να ξενυχτάνε πάνω από κεφαλάκια, πάνω από εφημερίδες, πάνω από το twitter, πάνω από λογαριασμούς απλήρωτους.

Σε βλέπω, μαμά της πανδημίας.
Και στέκεσαι ακόμα. Ω, πόσο όμορφη είσαι.
Σε βλέπω.
————
Κρινιώ Παππά
Αφηγηματική Ψυχοθεραπεία

Διαβάστε όλα τα άρθρα για την μαμά στο Daddy-Cool.gr 

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την γραπτή άδεια από τον εκδότη. 

Photo cover via: linkedin.com

• καραντίνα
• μαμα