Από τη Μυρτώ Κάζη
Θυμάμαι να χτυπάει το ξυπνητήρι και να πετάγομαι από το κρεβάτι. Ξημέρωνε η πιο όμορφη ημέρα της ζωής μου. Τα πάντα ήταν έτοιμα από το προηγούμενο βράδυ και έτσι το πρωί έκανα ένα γρήγορο μπάνιο, άδειασα το μυαλό μου και ετοιμάστηκα για το μαιευτήριο.
Δείτε επίσης «Όταν σε πρωτοείδα» Η εξομολόγηση της μανούλας Αναστασίας Φωκά που θα σας συγκινήσει
Το προηγούμενο βράδυ στην επίσκεψη στη γιατρό μου, είχαμε δει ότι η «μπεμπούλα κλωτσούσε με τα ποδαράκια της την τομή της καισαρικής του Οδυσσέα» και έτσι αφού είχαμε καταφέρει να μπούμε στις 36 εβδομάδες ήμασταν έτοιμοι για μια προγραμματισμένη καισαρική. Άλλωστε είχα γεννήσει λόγω προωρότητας τον Οδυσσέα μου με καισαρική και το διάστημα ήταν τόσο μικρό ανάμεσα στις δύο γέννες που ο τρόπος αυτός ήταν σχεδόν μονόδρομος.
Θυμάμαι ότι αγκάλιασα τον Οδυσσέα και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Οι πρώτες σοβαρές τύψεις είχαν κάνει την εμφάνισή τους στην καρδιά και το μυαλό μου. Θα άφηνα το παιδί μου στο σπίτι για 5 ημέρες για να φέρω στον κόσμο ένα άλλο μωρό. Δεν θα πω ψέματα. Εκείνον τον καιρό, τον Οδυσσέα ήξερα και τον Οδυσσέα αγαπούσα. Όσο κι αν απολάμβανα τις κλωτσιές της Ιριάνας και όσο κι αν δάκρυζα από ευτυχία στα υπερηχογραφήματα, δεν την είχα δει και πίστευα -ήμουν σίγουρη δηλαδή- πως ποτέ δεν θα κατάφερνα να την αγαπήσω όσο τον Οδυσσέα.
Τον έσφιξα στην αγκαλιά μου, του εξήγησα -με όποια λόγια μπορείς να εξηγήσεις σε ένα μωράκι 18 μηνών – πως η μαμά φεύγει και θα γυρίσει σε λίγες μέρες με την αδερφούλα του και μπήκα στο αυτοκίνητο. Θυμάμαι να κλαίω στη διαδρομή. Γιατί είχα άραγε τόσες τύψεις; Αφού η απόφαση για το δεύτερο μωρό ήταν συνειδητή και στο μυαλό μας ήταν ένα «δώρο» προς τον Οδυσσέα, προκειμένου να έχουν για πάντα ο ένας τον άλλο.
Δείτε επίσης Όταν σε πρωτοείδα… η συγκινητική εξομολόγηση της Χριστίνας Κοροβέση
Στο μαιευτήριο, μας περίμενε η μαμά μου. Χαζογιαγιά με όλη την έννοια της λέξης! Είχε φτάσει μια ώρα νωρίτερα από το ραντεβού και περίμενε όλο αγωνία! «Άντε μπες δεν μπορώ να περιμένω, θέλω να δω την μπέμπα» μου έλεγε καθώς με βοηθούσε να αφαιρέσω τα κολιέ από τον λαιμό μου. Μπήκα λοιπόν για τον προεγχειρητικό έλεγχο και στις 12.00 το μεσημέρι βρισκόμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι του χειρουργείου να κρατάω το χέρι της Ειρήνης, της μαίας μου, και να της εξομολογούμαι πως φοβάμαι πως αυτό το μωρό δεν θα το αγαπήσω ποτέ όσο το πρώτο. Ήμουν σχεδόν βέβαιη για αυτό που έλεγα.
«Μπορείς να περιμένεις 10 λεπτά;» μου είπε και μου έκλεισε το μάτι. Για λίγα λεπτά θυμάμαι να μην ακούω τίποτα. Είχα χαθεί στις σκέψεις μου και προσπαθούσα να καταλάβω τι γινόταν στην κοιλιά μου που ήταν καλυμμένη με ένα πράσινο σεντόνι. Ξαφνικά είδα να πλησιάζει στο χειρουργείο μια «θερμοκοιτίδα» ή κάτι που τέλος πάντων έμοιαζε με αυτό. Χιλιάδες μνήμες της προωρότητας εμφανίστηκαν στο μυαλό μου σαν τυφώνας και ένιωσα ότι δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Μου έβαλαν μια μικρή υποστήριξη οξυγόνου και τα επόμενα λεπτά, χωρίς να αισθανθώ τίποτα, είδα την Ιριάνα για πρώτη φορά. Από μακριά. Ήταν 12.20 ακριβώς. Από τα χέρια της γιατρού μου, πέρασε στα χέρια της νεογνολόγου. Την θυμόμουν τη νεογονολόγο αυτή από την Εντατική του Οδυσσέα. «Γιατί είναι τώρα εδώ;», σκέφτηκα μέσα σε έναν αδιανόητο πανικό. Αν μου πάρουν και αυτό το μωρό στην Εντατική θα πεθάνω. Θυμάμαι να μην κοιτάω την Ιριάνα αλλά το πρόσωπο της γιατρού για να δω τι θα πει. Κάθε της κουβέντα θα επηρέαζε το μέλλον μας. «Καλέ, είναι τέλεια η μπέμπα, δώστε τη γρήγορα στη μαμά της» είπε με εκείνο το τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό της που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Δείτε επίσης Όταν σε πρωτοείδα- Η Λένα Γατσή συγκινεί με την εξομολόγησή της για την kορη της
Η Ιριάνα έφτασε στην αγκαλιά μου!
Και ξέρετε κάτι, εκείνο το πρώτο δευτερόλεπτο που είδα το πρόσωπο της κόρης μου, την αγάπησα τόσο βαθιά, τόσο ουσιαστικά, τόσο τρελά, λες και την αγαπούσα χρόνια.
Η γέννηση της Ιριάνας ήταν για εμένα μια λύτρωση. Μια λύτρωση ότι τα μωρά μπορούν να γεννηθούν και σε λίγα δευτερόλεπτα μπορείς να τα έχεις στην αγκαλιά σου. Με την εμπειρία του Οδυσσέα – τον πήρα για πρώτη φορά αγκαλιά μέσα στην Εντατική περίπου 15 ημέρες μετά τη γέννησή του- το μυαλό μου έκανε φρικτές σκέψεις όσο ήμουν έγκυος. Κι όμως. Η Ιριάνα μου, ήρθε για να χαράξει τον δικό της ξεχωριστό δρόμο και να φέρει τη χαρά στο σπίτι μας. Μια γέννηση χωρίς προβλήματα, χωρίς άγχη, μια εμπειρία γεμάτη με αγκαλιές και φιλιά. Θυμάμαι να την κρατάω στο δέρμα μου, ακόμα λερωμένη με τα αίματα και να τη φιλάω σαν τρελή. Θυμάμαι ότι έμοιαζε με μικρό απροστάτευτο γατάκι είχε όμως κάτι επάνω της που μου έδειχνε πως αυτό το μωρό θα γίνει δυναμικό και απαιτητικό. Αναζητούσε το στήθος μου λες και το είχε κάνει άλλες εκατό φορές στη ζωή της και το κλάμα της ακουγόταν αρκετές αίθουσες πιο πέρα.
Δείτε επίσης Όταν σε πρωτοείδα… Η συγκινητική εξομολόγηση της Μυρτώς Κάζη
Ιριάνα μου όταν σε πρωτοείδα, ήξερα πως μαζί σου θα ζήσω στιγμές μοναδικές, γεμάτες χαρά και χαμόγελα! Είσαι η χαρά της ζωής μωρό μου και θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να ξυπνάς και να κοιμάσαι με αυτό το τόσο πονηρό και παιχνιδιάρικο χαμόγελο!
Γιατί όταν είσαι μαμά θέλεις το καλύτερο για τα παιδιά σου, by Δελτα Advance.
