Μαμά συγνώμη! Συγνώμη για τις φορές που σε πλήγωσα!

11 Απριλίου 2020 | 07:12

Η μαμά μας είναι από τους σημαντικότερους ανθρώπους στη ζωή μας. Το δέσιμο μας, ξεκινά προτού καλά – καλά γίνουμε ολοκληρωμένοι άνθρωποι. Η αγάπη της μάνας, είναι δεδομένη και ανιδιοτελής.

Είναι το στήριγμά μας, είναι αυτή που θα μας κρατήσει σφιχτά το χέρι, ακόμη και όταν όλος ο υπόλοιπος κόσμος μας γυρίσει τη πλάτη. Θα είναι εκεί, να μας συμβουλεύσει στα λάθη μας και να μας προστατεύσει από αυτούς που θέλουν να μας εκμεταλλευτούν και να μας πονέσουν.

Μια μάνα, μαθαίνει να είναι στήριγμα. Μαθαίνει να στερείται το φαγητό της, για να φάει το παιδί της. Να στερείται τη διασκέδαση και την περιποίηση της εξωτερικής της εμφάνισης, για να τα απολαύσει το παιδί της.

Η αλήθεια είναι πως δεν πιστεύω στην ανιδιοτέλεια. Όσο κι αν μας αρέσουν οι καλές πράξεις, τις κάνουμε όχι μόνο για τους άλλους αλλά και για εμάς. Για να πάρουμε την ηθική ικανοποίηση ότι είμαστε κάλοι άνθρωποι. Ότι ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο για να προσφέρουμε, όχι μόνο για να πάρουμε.

Η αγάπη της μάνας όμως είναι ανιδιοτελής. Είναι δεδομένη και τις περισσότερες φορές δεν παίρνει πίσω αυτά που έδωσε. Τα παιδιά λατρεύουν τις μητέρες τους, όμως μαθαίνουν μια ζωή να τις παραγκωνίζουν για άλλους.

Τις παραγκωνίζουν για τους φίλους στην εφηβεία, για τους συντρόφους στα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης, για την δική τους οικογένεια αργότερα. Και η μάνα, μένει στην άκρη χωρίς παράπονο. Μόνο με ένα χαμόγελο και μια περηφάνια, που τα παιδιά της άνοιξαν τα δικά τους φτερά.

Οι μάνες όμως, είναι και άνθρωποι. Άνθρωποι που έχουν ανασφάλειες και πληγώνονται. Πολλές φορές τις πληγώνει όταν ντρεπόμαστε να τις παρουσιάσουμε στους φίλους μας σαν έφηβοι. Τις πληγώνει που δεν ερχόμαστε για διακοπές όταν είμαστε φοιτητές. Τις πληγώνει που δεν τις υπολογίζουμε όσο τις υπολογίζαμε, τώρα που έχουμε την δική μας οικογένεια.

Πολλές φορές δε το δείχνουν, αλλά κάθε φορά που προσπαθούν να σε κάνουν να τους μιλήσεις κι εσύ τις αποπαίρνεις προτιμώντας να μιλήσεις σε κάποια φίλη, εκείνες πληγώνονται. Αν το καλοσκεφτείς, κανένας δε μπορεί να σε βοηθήσει περισσότερο από τη μητέρα σου.

Φυσικά οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να ανοίξουν τα δικά τους φτερά, να δημιουργήσουν τους δικούς τους δεσμούς. Δεν μπορούμε να είμαστε αιώνια προσκολλημένοι στις μητέρες μας. Ούτε αυτές ζητούν το ίδιο.

Προσωπικά, πολλές φορές έχω μιλήσει άσχημα στη μητέρα μου. Την αγνόησα, της έκρυψα πράγματα, ξέσπασα τα νευρά μου πάνω της. Την ίδια στιγμή που έκανα αυτά τα πράγματα με τόση ευκολία σε εκείνη, στις κολλητές μου, συμπεριφερόμουν καλύτερα από ότι θα μου συμπεριφέρονταν αυτές.

Κι αυτό είναι άδικο. Και ξεκίνησα να συνειδητοποιώ πόσο άδικο είναι, όταν ξεκίνησα να μεγαλώνω και να οραματίζομαι και μένα στον ρόλο της μάνας. Μπορεί να μην έχω γίνει ακόμη, όμως ξέρω πως αν υπάρχει κάρμα, η κόρη μου θα είναι δύσκολο παιδί.

Μπορεί να μην ήμουν ζωηρή σαν παιδί, όμως σαν έφηβη ήμουν αρκετά δύσκολη. Δεν ανοιγόμουν εύκολα και πολλές φορές δεν ήξερα που να ξεσπάσω τα νεύρα μου. Και τα ξεσπούσα στη μητέρα μου. Γιατί πολλές φορές οι άνθρωποι που σε αγαπούν και αγαπάς πιο πολύ, παίρνουν τον ρόλο του σάκου του μποξ. Μετανιώνω γι’ αυτό όμως.

Ξέρω, ότι εκείνη μπορεί να μην το θυμάται καν. Ξέρω ότι μπορεί να μην την ένοιαξε ιδιαίτερα, όταν έγινε πολλές φορές ο σάκος του μποξ μου. Έτσι όπως φαντάζομαι τον εαυτό μου σαν μάνα όμως, έμενα θα με πλήγωνε πολύ. Κι έχω μάθει να μη συμπεριφέρομαι στους άλλους όπως δε θα ήθελα να μου συμπεριφερθούν.

Με αυτόν τον…κάπως άγαρμπο τρόπο λοιπόν και με τον φόβο να μην το διαβάσεις ποτέ, θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη. Συγγνώμη που δεν σε υπολόγισα πάντα όπως σου έπρεπε. Συγγνώμη, που δεν σου έκανα παρέα τις στιγμές που αναζητούσες τη παρέα μου, επειδή είχα δικά μου προβλήματα.

Συγγνώμη, που για όσο ήμουν φοιτήτρια, πολλές φορές ξεχνούσα να σε πάρω τηλέφωνο. Ξέρω ότι με έχεις συγχωρήσει προτού εγώ αναγνωρίσω τα λάθη μου. Ξέρω ότι μπορεί στην ηλικία μου να έκανες κι εσύ τα ίδια. Άλλωστε, σύμφωνα με τον κόσμο, μοιάζουμε πολύ.

Παρόλα αυτά, πολλές φορές το να ακούς ή να διαβάζεις μια συγγνώμη είναι πολύ γλυκό, ακόμη κι αν δεν την είχες ανάγκη για να συγχωρέσεις. Πάρτε μια αγκαλιά τη μητέρα σας και δείξτε της πόσο την αγαπάτε. Είναι το λιγότερο που μπορείτε να κάνετε σε σύγκριση με αυτά που έκανε εκείνη για εσάς.