Τι συμβαίνει κάθε πρωί στο μυαλό μιας μαμάς; (εμείς πάντως ταυτιστήκαμε!!)
Τι ώρα είναι; Τι μέρα είναι; Πω πω αυτό το κρεβάτι είναι τόσο μαλακό. Γιατί να μη μπορώ να μείνω ξαπλωμένη εδώ όλη μέρα; Αυτές θα ήταν οι τέλειες διακοπές. Ποιος νοιάζεται για Κυκλάδες, εγώ θέλω μόνο το κρεβάτι μου. Το κρεβάτι μου, με Nova και ένα προφιτερόλ. Και μια πίτσα. Με φρέσκα μανιτάρια. Μμμ. Πατατάκια. Και καμιά κρύα μπύρα. Ποτέ δεν θα αδυνατίσω. Μήπως να κάνω κανέναν κοιλιακό… Ναι, όπως έκανα και χθες. Μάλλον να κάνω ένα προφιτερόλ. Αντί για γυμναστική κάθε μέρα, θα μπορούσα να κάνω ένα προφιτερόλ κάθε μέρα.
Γιατί τσακώνονται αυτά πάλι; Για έναν μαρκαδόρο; Από ένα ολόκληρο δωμάτιο γεμάτο παιχνίδια που έχω χρυσοπληρώσει, αυτά τσακώνονται για έναν μαρκαδόρο; Τώρα που είπα παιχνίδια, μήπως να τους έπλενα τα λούτρινα; Δεν θα έχουν γεμίσει σκόνη τόσο καιρό; Φαντάσου πίσω από τον κύριο αρκούδο να υπάρχει μια ολόκληρη πόλη από ακάρεα, σκόνη και μικρόβια! Μια κανονική πόλη με δρόμους και λεωφορεία και εκλεγμένο αξιωματούχο το πιο ύπουλο μικρόβιο!
Πρέπει να είμαι λίγο πιο συνεπής με αυτά τα θέματα. Γιατί δεν μπορώ να είμαι μία φυσιολογική, υπεύθυνη μαμά, όπως αυτές στα περιοδικά; Δεν έχω φτιάξει ούτε μία χειροτεχνία, ούτε μια κατασκευή για το μωρό μου.
Τι έχω να κάνω σήμερα; Να πάρω πίσω όσους με πήραν χθες και δεν πρόλαβα να μιλήσω, να απαντήσω στα email, να στείλω μια κάρτα στην θεία μου στην Κύπρο… Πω πω θα με περνάνε για αγενή. Πρέπει να οργανωθώ. Πρέπει να οργανώσω ένα ολόκληρο σπίτι.
Αυτό το δωμάτιο είναι άνω-κάτω. Είδα στην Τατιάνα ότι η κρεβατοκάμαρα είναι ο καθρέφτης του γάμου σου. Εύχομαι να μην είναι αλήθεια… Πρέπει να τακτοποιήσω. Αν μη τι άλλο να βάλω κανένα πλυντήριο. Έχουν γεμίσει τα καλάθια με άπλυτα, δεν χωράνε πουθενά πια. Πρώτα, βέβαια, πρέπει να βάλω κανένα σίδερο, να μαζευτεί κανένα ρούχο στα συρτάρια. Έχω βαρεθεί να βλέπω τη μικρή να φορά τα ρούχα του μεγάλου. Αλλά δεν θέλω να πετάω ρούχα, μωρέ.
Μήπως έπρεπε να κάνουμε άλλο ένα παιδί; Δεν νιώθω να έχω «κλείσει» ακόμα. Νιώθω εξαντλημένη και «τρελαμένη» αλλά όχι ότι δεν θα έκανα κι άλλο… Θα χρειαζόμασταν βέβαια μεγαλύτερο αυτοκίνητο… Εγώ τζιπ και πολυμορφικά δεν οδηγώ!
Πρέπει να φάνε κανένα φρούτο σήμερα. Φράουλες. Κρίμα που δεν βρήκα να πάρω βιολογικές. Αυτές είναι σαν φούσκες. Πιο πολύ φυτοφάρμακο τρώνε τα παιδιά σήμερα παρά φρούτο. Φυτοφάρμακο σε σχήμα φρούτου. Πρέπει να τις πλύνω πολύ καλά πρώτα!
Ωχ, έχω και το ψυγείο να καθαρίσω. Και την κατάψυξη! Δεν πρόκειται να τα φάμε ποτέ όλα αυτά που έχει μέσα. Κρίμα να πετάμε τόσα φαγητά.
Τι να μαγειρέψω σήμερα; Κοτόπουλο φάγαμε χθες, όσπρια δεν θέλει κανείς. Κρέας μην τρώμε και κάθε μέρα, θα πάθουμε τίποτα στο τέλος. Μακαρόνια; Πάλι; Ρύζι; Ρύζι με τι..; Δεν ξέρω. Μήπως να τους φτιάξω καμιά πίτσα που είναι γρήγορη; Ναι μωρέ, πίτσα. Έχω ψοφήσει στο μαγείρεμα…
Μακάρι να ήμουν λίγο σαν την νύφη μου. Είναι τόσο οργανωμένη. Το σπίτι μου είναι σαν στάβλος μπροστά στο δικό της. Σήμερα είναι και μέρα ξεσκονίσματος. Χθες βράδυ μου φάνηκε πως είδα μια μπάλα σκόνης -σαν αυτές τις μπάλες από άχυρο που βλέπεις να κυλάνε στην έρημο σε κάτι ταινίες Western- να κυλά στο καθιστικό. Αλλά να πάω να πάρω ξύδι πρώτα. Μην καθαρίζω συνέχεια με τα χημικά, δεν είναι καλό για το μωρό.
Εγώ θα φταίω αν πάθει κανένα αναπνευστικό. Εγώ και τα παλιοαπορρυπαντικά με το Άρωμα Φρεσκάδας. Τι πάει να πει «άρωμα φρεσκάδας»; Κανονικά το άρωμα φρεσκάδας δεν θα έπρεπε να είναι άοσμο; Απλά αυτή μυρωδιά σε κάνει να νιώθεις ότι καθάρισες, βρε παιδί μου… Έπρεπε να το λένε «Άρωμα Προσπάθησα».
Πρέπει να πάω να πάρω και καμιά πιπίλα. Είναι λες και εξαφανίζονται. Μπορεί να έρχονται ξωτικά το βράδυ και να τις κλέβουν για τα μωρά τους –τι να πω; Τώρα που είπα ξωτικά, να μην ξεχάσω να τα γράψω στην κατασκήνωση σήμερα. Ελπίζω να μην έληξε η προθεσμία.
Φέτος ξέφυγαν οι τιμές στις κατασκηνώσεις, πάντως… Θα φτάσουμε να βγούμε στο πεζοδρόμιο στο τέλος, με όλα αυτά τα έξοδα. Ταινία θα μας κάνουν!
Και πρέπει να τα πάω και για εμβόλια. Μακάρι να ερχόταν στο σπίτι ο παιδίατρος. Τότε, βέβαια, θα αναγκαζόμουν να καθαρίσω. Μπορεί απλά να ψέκαζα λίγο «Άρωμα Προσπάθησα»! Χα!
Λοιπόν, αν δεν σηκωθώ τώρα θα αργήσουμε. Έχω να βάλω και βενζίνη. Είμαι με λαμπάκι. Γιατί το αφήνω πάντα για την τελευταία στιγμή; Βιαζόμουν να έρθω να μαγειρέψω.
Θέλουν πρωινό. Πώς και δεν έχει ακουστεί ακόμα το μωρό; Καλά είναι; Ελπίζω να είναι καλά. Ξύπνησε χθες το βράδυ; Ούτε που θυμάμαι. Φαντάσου να μπω στο δωμάτιο και… α, να’τος! Κλαίει τώρα. Μακάρι να κοιμόταν λίγο ακόμα.
*Το κείμενο είναι της συγγραφέως Bunmi Laditan, η οποία έχει γράψει το βιβλίο Το ειλικρινές νήπιο: Ένας παιδικός οδηγός για γονείς, όπως δημοσιεύεται στη Huffington Post.
Για να μην χανετε αναρτηση μας πατηστε ΕΔΩ και ελάτε στην πιο ομορφη παρέα!
