Μαμά στα πρόθυρα νευρικής κρίσης!Αληθινη ιστορια

Η αληθινή ιστορία της μαμάς Κ.

Έχω πιάσει πολλές φόρες τον εαυτό μου, να φτάνει στα όρια νευρικής κρίσης. Να θέλω να κλειστώ στην κρεβατοκάμαρα για έστω μία ώρα και να μην σκέφτομαι. Ζητάω πολλά; Μήπως πλέον δεν μπορώ να τα ζητήσω; Μήπως με αυτά που σκέφτομαι ώρες-ώρες, κάνω εκτός από κακό στον εαυτό μου, κακό και στην υγεία της οικογένειας μου; Γιατί νιώθω έτσι ;

Είμαι μαμά, έχω ένα υπέροχο και καλόβολο παιδί, που τρώει εύκολα, δεν κλαίει πολύ, είναι κοινωνικό και δεν γκρινιάζει ποτέ σχεδόν.. δεν δουλεύω και έχω αναλάβει την φροντίδα του πλήρως… η μαμά μου μακριά.. το ίδιο και η αδερφή μου.. άρα ότι κάνουμε εγώ και ο άντρας μου. Μην μου πείτε για πεθερά, γιατί η καλύτερη του κόσμου να είναι, αν δεν δουλεύεις και δεν έχεις σοβαρό λόγω να αφήσεις το παιδί, δεν την θες και πολύ-πολύ στα πόδια σου.. εγώ ποτέ δεν είχα κάποιο σοβαρό λόγο! Εδώ και 14 σχεδόν μήνες με τον γιό μου είμαστε αυτοκόλλητοι! Δεν τον έχω αφήσει ποτέ και σε κανέναν! Θα πάω για καφέ, ψώνια, κομμωτήριο, super market, γάμους, βαπτίσεις, ακόμη και σε δικηγορικό γραφείο; Θα είναι μαζί μου!

Προσέξτε όμως! ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ! Μερικές φορές σκέφτομαι πως καλά θα ήταν αν ήμουν αλλιώς και τα έβλεπα διαφορετικά τα πράγματα.. γιατί για να πω την αλήθεια, και η μαμά μου να ήταν εδώ και η αδερφή μου, δεν θα τον είχα αφήσει να μου τον προσέξουν.. Δεν είμαι παράλογη.. Τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω, απλά φοβάμαι! Οι σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι τρομακτικές! Νομίζω πως αν αφήσω το παιδί μου σε μια γιαγιά ή θεία ας πούμε, δεν θα μου τον προσέξουν καλά! Και ας έχουν μεγαλώσει από 10 παιδιά, και ας προσπαθούν όλοι να με πείσουν για το αντίθετο! Δεν μπορώ να το κάνω…

Το ξέρω πως δεν είμαι η μόνη που αισθάνομαι έτσι, έχω μιλήσει με διάφορες μανούλες που αισθάνονται και κάνουν ακριβώς το ίδιο.. απλά τώρα τελευταία αρχίζω να αισθάνομαι εξαντλημένη… Κουράζομαι πολύ και κοιμάμαι λίγο μιας και θηλάζω σχεδόν όλη νύχτα…
ο άντρας μου με βοηθάει και με στηρίζει όσο μπορεί, αλλά εγώ δεν το νιώθω! Τώρα που τα γράφω τελικά αρχίζω και αισθάνομαι παράλογη.. είμαι;