Το να είσαι μητέρα είναι ίσως η δυσκολότερη και πιο απαιτητική δουλειά που καλείται να κάνει μία γυναίκα. Από τη στιγμή που θα φέρεις στον κόσμο τα παιδιά σου, δίνεσαι ολοκληρωτικά σε αυτά και στο μεγάλωμά τους, ξεχνώντας πολλές φορές ακόμη και τον εαυτό σου.
Φυσικά και είναι το πιο όμορφο συναίσθημα στον κόσμο, και φυσικά τα παιδιά είναι ευτυχία και ευλογία, αλλά δεν μπορούμε να παραλείωουμε όλες αυτές τις δύσκολες στιγμές που νιώθεις κουρασμένη, απελπισμένη, χωρίς ύπνο και χωρίς καθόλου ελεύθερο χρόνο για σένα.
Και μέσα σε όλα αυτά τα συναισθήματα που σε πλημμυρίζουν ακολουθούν και οι τύψεις. Τύψεις που φώναξες στο παιδί ενώ δεν έφταιγε επειδή εσύ δεν άντεξες άλλο από την πίεση, τύψεις για το αν μεγαλώνεις σωστά τα παιδιά, τύψεις για το ότι νιώθεις ότι τελειώνουν οι δυνάμεις σου.
Μέσα σε όλα αυτά τα συναισθηματικά σκαμπανεβάμσατα που αντιμετωπίζεις, υπάρχουν κάποια πράγματα, κάποιες αλήθειες, που είναι κοινές σε όλες τις μαμάδες. Και η παρακάτω μαμά μέσα από την ιστορία της, και έχοντας 2 παιδιά, μας περιγράφει αυτές τις αλήθειες που κάθε μαμά θα έρθει αντιμέτωπη κάποια στιγμή στη ζωή της, όταν έχει δύο -ή και περισσότερα-παιδιά.
Πάμε να δούμε παρακάτω το κείμενό της και είμαστε σίγουροι, πως όπως και εμείς, έτσι και εσείς θα ταυτιστείτε με έναν δικό σας μοναδικό τρόπο!
Η Βικτώρια έγινε δυο. Το μικρό μωράκι μου δεν είναι πια μωράκι. Είναι ολόκληρο παιδάκι πια, τρέχει, πηδάει, χορεύει, τραγουδάει, μιλάει αδιανόητα καλά για την ηλικία της (η Ισαβέλλα στην ηλικία της έλεγε μόνο δισύλλαβες λέξεις – η Βικτώρια κοντεύει να μας απαγγείλει Σαίξπηρ) και προσπαθεί από μόνη της να βγάλει την πάνα.
Όμως η Βικτώρια δεν είναι η μόνη που μεγάλωσε: μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια, εγώ μεγάλωσα, ωρίμασα και εξελίχτηκα πολύ. Τα δύο πρώτα χρόνια με το δεύτερο παιδί μου (με έμφαση στον πρώτο χρόνο) τα πέρασα hardcore, χωρίς να πολυκαταλαβαίνω τι γίνεται, σαν να έχω μεθύσει από ένα κοκτέιλ κούρασης, αϋπνίας, μαύρων σκέψεων, τύψεων. Τώρα όμως έφτασε η στιγμή που μπορώ να μιλήσω για αυτό τον καιρό, με την ελπίδα πως κάπου εκεί έξω με διαβάζει κάποια παιγμένη μαμά δύο παιδιών και θα αισθανθεί λιγότερο μόνη. Σε εσένα, λοιπόν, υπόσχομαι: όταν το δεύτερο μωράκι σου θα σβήνει τα δύο κεράκια του, εσύ θα είσαι στο πλάι του ωριμότερη, δυνατότερη, σοφότερη και οι μαύρες σκέψεις θα έχουν φύγει πια μακριά.
Δύσκολη αλήθεια #1: Δεν ενθουσιάστηκες εξαρχής με το δεύτερο όσο με το πρώτο
Έρχονται όλοι στο μαιευτήριο να σε δουν (ποιοι «όλοι» δηλαδή, ούτε οι μισοί από αυτούς που είχαν έρθει στο πρώτο) και σε ρωτάνε την ερώτηση του εκατομμυρίου: «το αγαπάς όσο το πρώτο;». Και εσύ δεν ξέρεις τι να απαντήσεις, γιατί ναι, φυσικά και το αγαπάς, παιδί σου είναι, το κουβαλούσες 9 μήνες, αλλά, αν πρέπει να είσαι ειλικρινής, δεν αισθάνεσαι το ίδιο σοκ και δέος όπως με το πρώτο, ούτε πετάς στους 7 ουρανούς όπως την πρώτη φορά. Τι να εξηγείς όμως τώρα, οπότε απλά λες «ναι, βέβαια» για να ξεφορτωθείς τον συνομιλητή σου και την αμηχανία της στιγμής.
Μάντεψε: Το παράδοξο θα ήταν να αισθανόσουν με το δεύτερο ακριβώς όπως με το πρώτο. Το πρώτο παιδί σου είναι εκείνο που σε έκανε μητέρα, το πρώτο παιδί σου είναι αυτό που έχεις ήδη περάσει μαζί του δύο, τρία ή πέντε ονειρεμένα, φανταστικά αυτοκόλλητα χρόνια. Με το δεύτερο, πάλι, έχεις περάσει ένα εικοσιτετράωρο όπου εκείνο δεν ξέρει ούτε που είναι η μύτη του και εσύ δυσκολεύεσαι ακόμα και να καθίσεις από τα ράμματα ή τις αιμορροΐδες. Οπότε λιγάκι άδικη η σύγκριση, ε;
Δύσκολη αλήθεια #2: Ο πρώτος χρόνος είναι hardcore
Το μεγάλο παιδί σε τραβάει γιατί σε διεκδικεί. Το μωρό ουρλιάζει γιατί θέλει πάλι γάλα. Το σπίτι θέλει μια βασική συντήρηση για να μη σας φάνε τα σκουλήκια. Ο άντρας σου θέλει να γίνεις όπως ήσουν. Στη δουλειά περιμένουν να είσαι ήρεμη, συνεπής, παραγωγική. Αν έχεις και την ατυχία να μην κοιμάται καθόλου καλά το μωρό σου, θα περάσεις τον πρώτο χρόνο κάνοντας κατά καιρούς τις πιο μίζερες σκέψεις, τις οποίες, μάλιστα, δεν μπορείς να τις μοιραστείς και με κανέναν, γιατί πολύ απλά είναι εντελώς ταμπού για μια μάνα να σκέφτεται πράγματα όπως «καλά δεν ήμασταν μόνο με ένα;» ή «μήπως δεν έπρεπε να είχα κάνει ποτέ παιδιά γενικώς;» ή «γιατί δεν νιώθω πλήρης με τον ρόλο της μητρότητας όπως θα έπρεπε;» ή το ακόμη πιο κορυφαίο, «άραγε αν εξαφανιστώ θα καταφέρουν να μεγαλώσουν μόνο με τον μπαμπά τους;».
Είναι η πρώτη φορά που καταγράφω αυτές τις σκέψεις – βασικά είναι η πρώτη φορά που παραδέχομαι πώς τις είχα. Και είμαι σίγουρη πως διαβάζοντας τις κάποιες μαμάδες (πιο ξεκούραστες; Πιο υπομονετικές; πιο ψυχικά δυνατές από εμένα;) θα με κρίνουν. Αλλά δεν με νοιάζει, διότι εγώ ψάχνω αυτή τη μια που αισθανθήκαμε τα ίδια, να της πω, «κάνε υπομονή, θα περάσει»
Δύσκολη αλήθεια #3: Θα έρθουν στιγμές που θα μισείς τον άντρα σου
Ενδέχεται να χωρίσεις κιόλας.
Στατιστικά, τα περισσότερα παντρεμένα ζευγάρια χωρίζουν μέσα στα πρώτα χρόνια μετά τον ερχομό των παιδιών. Διότι αυτό το πράγμα που λέγεται «παιδί» – και ειδικά αυτό το πράγμα που λέγεται «δύο παιδιά» είναι για το ζευγάρι και τις ισορροπίες του κάτι σαν φυσική καταστροφή. Φαντάσου σαν να είστε εσύ και ο καλός σου εκδρομή με ένα cabrio μια υπέροχη μέρα με λιακάδα και ξαφνικά, από το πουθενά, να γίνει κατολίσθηση και να πέφτουν επάνω στο κεφάλι σας εκατοντάδες πέτρες. Τι φαντάζεσαι πως θα συμβεί, ότι θα μείνετε ψύχραιμοι; Ενωμένοι;
Αγαπημένοι; Το πιθανότερο είναι πως ο οδηγός θα χάσει τον έλεγχο του οχήματος, ο συνοδηγός θα τσιρίζει και το κάμπριο τελικά θα πέσει στον γκρεμό. Ή, θα σταματήσει λίγο πριν. Αν αντέξεις, πάντως, και περιμένεις να περάσει ο εφιάλτης, θα έρθει η μέρα που θα μπορέσετε να βγείτε από τα συντρίμμια και ίσως – λέω, ίσως – να το πιάσετε από εκεί που το είχατε αφήσει.
Δύσκολη αλήθεια #4: Ο μόνος που μπορεί να σε καταλάβει είναι μια άλλη μάνα με δυο παιδιά
Με την single φίλη σου έχεις πλέον απόσταση Γης – Πλούτωνα. Με την παντρεμένη, χωρίς παιδιά φίλη σου έχεις μια σχέση άτυπης αμφίδρομης ζήλιας – η καθεμία θα ήθελε πάρα πολύ να βρίσκεται στη θέση της άλλης, αλλά δεν το παραδέχεται. Με την φίλη σου με το ένα παιδί είστε θεωρητικά στο ίδιο πλοίο, όμως εσύ κάθε φορά που την συναντάς σκέφτεσαι «ένα ίσον κανένα», αλλά δεν τολμάς να το ξεστομίσεις γιατί θυμάσαι πόσο πολύ σε εκνεύριζε αυτή η φράση όταν είχες μόνο ένα παιδί – είχες και εσύ να λύσεις τότε τις δικές σου αγωνίες και προβλήματα διόλου ευκαταφρόνητα.
Ο μόνος όμως που μπορεί να σε συναισθανθεί πραγματικά, είναι η μαμά στο σουπερμάρκετ που την τραβάει το νήπιο όσο εκείνη σέρνει το καρότσι με το μωρό που κλαίει. Ένα βλέμμα αρκούσε για να πούμε όλα. Διασταυρωνόμασταν στις παιδικές χαρές, τους παιδότοπους και τις καφετέριες και ήταν σαν να λέγαμε «το ξέρω πώς καταρρέεις κι εσύ, ΚΟΥΡΑΓΙΟ».
Δύσκολη αλήθεια #5: Στα πρώτα γενέθλιά του νιώθεις ανακούφιση
Πλέον το αγαπάς υπερβολικά πολύ, γιατί άλλωστε έχεις ζήσει έναν ολόκληρο χρόνο μαζί του, έναν χρόνο που το μεγάλωσες, το γνώρισες, το προστάτεψες (κυρίως από το μεγάλο αδερφάκι του…). Είσαι ο Μικρός Πρίγκιπας και εκείνο είναι το Τριαντάφυλλό σου. Αλλά το συναίσθημα που κυριαρχεί μέσα σου όταν ξημερώνουν τα πρώτα γενέθλιά του δεν είναι η άνευ όρων αγάπη σου για εκείνο, αλλά ένα αίσθημα ανακούφισης και υπερηφάνειας για εσένα, που κατάφερες και βγήκες ζωντανή από την πανωλεθρία που λέγεται «ο πρώτος χρόνος με το δεύτερο μωρό».
Δύσκολη αλήθεια #6: Φοβάσαι πως στο τσακ γλίτωσες το ψυχιατρείο
Δεν ξέρω πώς είσαι αν έχεις δυο παιδιά και κοιμάσαι, ξέρω πώς είσαι αν έχεις δύο παιδιά και δεν κοιμάσαι επί δυο χρόνια: τρελή. Μια κουρασμένη, λυπημένη, πληγωμένη, νευρική, υστερική, που τη μια στιγμή χαϊδεύει ευτυχισμένη το μωράκι της και κάνει αστεία με το νήπιο της και την άλλη κλαίει κλειδωμένη με αναφιλητά στο μπάνιο.
Τα σκεφτόμουν όλα αυτά χθες, που η Βικτώρια είχε γενέθλια, όταν το βράδυ, αφού τις κοίμισα, απολάμβανα το μπάνιο μου χωρίς κλάματα (ούτε δικά τους, ούτε δικά μου). Γιατι αυτή η μέρα έρχεται, στο υπόσχομαι. Έρχεται η μέρα που δεν θυμάσαι καν πότε έκλαψες τελευταία φορά. Έρχεται η μέρα που η ζυγαριά θα κλείνει λιγότερο προς το «θέλω να τα βροντήξω όλα και να φύγω» και περισσότερο προς το «είμαι αληθινά ευτυχισμένη». Και έρχεται η μέρα που θα μπορέσεις να δεις το δεύτερο παιδάκι σου καθαρά, γι’ αυτό που πραγματικά είναι: ό,τι καλύτερο σου έχει συμβεί, μαζί με το αδερφάκι του.
ΕΛΙΑΝΑ ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΥ
