Ό,τι είμαι το οφείλω σε σένα μαμά…

nikol peters

Σ’ ευχαριστώ που μ’ έμαθες ν’ αγαπώ χωρίς περιορισμούς. Ακόμη κι αυτούς που δεν το άξιζαν, αλλά σίγουρα το χρειάζονταν. Περισσότερο ίσως απ’ τους υπόλοιπους. Να νοιάζομαι για τους γύρω μου, να εκτιμώ αυτούς που βρίσκονται στη ζωή μου, αλλά και ν’ απομακρύνομαι με αυτοπεποίθηση και το κεφάλι ψηλά, από αυτούς που μου προκαλούν μονάχα δυστυχία.

Σ’ ευχαριστώ που δε μ’ ανάγκασες ποτέ να ακολουθήσω το σωστό για σένα μονοπάτι. Που μ’ άφησες να δημιουργήσω το δικό μου και να το ακολουθήσω με όλο μου το είναι, ακόμη κι αν κάποιοι απ’ τους δρόμους του, οδηγούσαν μονάχα σε αδιέξοδο. Που μ’ άφησες να κάνω λάθη και να βυθιστώ στις συνέπειές τους, μόνο και μόνο για να ’σαι εκεί κατά την άνοδό μου προς την επιφάνεια. Ενθαρρύνοντάς με, με τις γεμάτες δυναμισμό λέξεις σου και τα ευγενικά, οικεία μάτια σου.
Ξέρω πως πόνεσες για να με μάθεις ν’ αγαπάω.

Θυσίασες τα πάντα κι άφησες πίσω σου κάθε είδους εγωισμό. Τίποτα δε σ’ ένοιαζε παρά μόνο η ευτυχία μας. Εμένα και των υπολοίπων. Σ’ ευχαριστώ λοιπόν για την αξιοθαύμαστη υπομονή σου. Γιατί ξέρω πως υπήρξαν στιγμές που σχεδόν δεν άντεξες. Παράπονα, κλάματα, γελοίες απαιτήσεις. Δεν έχει σημασία. Και θέλω να ξέρεις πως μου έδωσες απλόχερα λίγη απ’ αυτή την υπομονή που κουβαλάς. Κι ας μην ξεχνάμε το κουράγιο σου. Μου χάρισες και λίγο απ’ αυτό. Μην ανησυχείς. Τα προσέχω με ό,τι έχω και δεν έχω. Δε θα αφήσω το χρόνο να τα ξεθωριάσει, τη μνήμη μου να τα ξεχάσει και κανένα να με αναγκάσει να τα παραβλέψω. Να τα παραμελήσω.

Σ’ ευχαριστώ και για το ήθος που μου μετέφερες με τα λόγια και τις πράξεις σου. Τις αξίες που μου δίδαξες, την αξιοπρέπεια που σιγουρεύτηκες, πριν από καιρό μάλιστα πως θα με ακολουθούσε σε κάθε μου βήμα προς το μέλλον. Το μέλλον που με περίμενε με ορθάνοιχτες τις πόρτες του να το αγκαλιάσω, να το μετατρέψω σε όλα όσα πάντοτε ονειρευόμουν. Κι αυτό κάνω, να ’σαι σίγουρη. Παρόλο που κάποιες μέρες η ζωή με παίρνει από κάτω, έχω πάντα στο μυαλό μου τη φωνή σου. Να μου λέει πως ό,τι και να γίνει, το μόνο που χρειάζεται για να βρεθώ και πάλι στα πόδια μου, είναι λίγη θέληση κι αποφασιστικότητα.

Ακόμη κι αν το κύμα με χτυπάει από παντού, ανελέητα και χωρίς σταματημό, μ’ έμαθες πως είναι εντάξει να το αφήσω να με παρασύρει για λίγο. Αλλά όχι να με οδηγήσει στον πάτο. Είναι εντάξει να θέλω να ξεφύγω απ’ τη βαβούρα του κόσμου πού και πού, για να βυθιστώ και λίγο στη σιωπή μου. Κι όταν έρθει το τέλος αυτής της σιωπής, να είμαι πανέτοιμη για ό,τι ακολουθεί την ηρεμία και τη γαλήνη της. Γιατί ως γνωστόν, μετά τη σιωπή, έρχεται το χάος. Δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς αυτό. Δε θα είχε καν σημασία για τον άνθρωπο, μια σιωπή χωρίς το χάος.

Αφήνω τη συγγνώμη για το τέλος. Το σχεδόν τέλος. Συγγνώμη μαμά, για όλες τις φορές που σε πλήγωσα. Ίσως και χωρίς να το καταλάβω. Θα το αρνηθείς, το ξέρω. Αλλά να ξέρεις κι εσύ, πως μπορώ να διαβάσω τι σκέφτεσαι και τι αισθάνεσαι, μέσα απ’ τα μάτια σου. Αποκαλύπτουν περισσότερα απ’ όσα επιτρέπεις στον εαυτό σου να πιστεύει. Συγγνώμη αν σ’ έκανα να νιώσεις μόνη, παρόλο που βρισκόμουν ακριβώς δίπλα σου. Που σου λείπω, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα για ν’ απαλύνω τον πόνο σου. Που δεν μπορώ να σ’ αγκαλιάζω καθημερινά και κοιτάζοντάς σε στα μάτια να σου λέω πόσο σημαντική είσαι για μένα.

Σ’ ευχαριστώ λοιπόν που μ’ έμαθες ν’ αγαπάω αληθινά. Να δίνω χωρίς να ζητάω αντάλλαγμα και να παίρνω δείχνοντας πάντα την ευγνωμοσύνη μου. Να εκφράζομαι ελεύθερα, να μοιράζομαι τη γνώμη μου και να κυνηγώ τα θέλω μου. Για μένα και για κανέναν άλλο. Να με αγαπώ ολοκληρωτικά, πριν αφήσω κάποιον άλλο να το κάνει για μένα. Να παίρνω σημαντικές αποφάσεις λίγο με το μυαλό και λίγο με την καρδιά. Γιατί αποφάσεις βασισμένες και στα δύο είναι οι πιο αγνές. Σ’ ευχαριστώ που με υποστηρίζεις καθημερινά, που μ’ αγαπάς και θα συνεχίσεις να μ’ αγαπάς με όλο το είναι σου. Χωρίς δισταγμό, περιορισμούς κι αμφιβολίες.

Σου ανήκουν οι αποτυχίες μου κι οι επιτυχίες μου. Όλα όσα έκανα στο παρελθόν κι όλα όσα θ’ ακολουθήσουν στο μέλλον. Αυτό που είμαι, κι αυτό που ίσως γίνω κατά τη διάρκεια της ζωής μου. Γιατί ξέρεις πως οι άνθρωποι δεν παραμένουν ίδιοι. Αλλάζουν με τα χρόνια, με τον καιρό. Κάποιοι προς το καλύτερο και κάποιοι προς το χειρότερο. Σου ανήκει θέλω να ξέρεις ο καλύτερός μου εαυτός. Πολύ απλά γιατί εσύ τον δημιούργησες. Κι ελπίζω να ‘σαι πάντα περήφανη για τα κατορθώματά του. Να κατανοείς τις αποφάσεις του. Και να είσαι αυστηρή, όταν έρχεσαι αντιμέτωπη με τα λάθη του.

*Αφιερωμένο σε όλες τις μαμάδες του κόσμου. Αφιερωμένο στη μαμά μου, που μου λείπει περισσότερο απ’ όσο μπορώ να εκφράσω με λόγια.

Πηγή: pillowfights.gr