Το πιο σημαντικό πράγμα που μπορείτε να πείτε σε μία άλλη μαμά!

daddy cool team

Σε μία εξομολόγηση που θα σας ραγίσει την καρδιά, η συγγραφέας και μαμά Denise Stirk, περιγράφει το τραγικό συμβάν που την έκανε να συνειδητοποιήσει ότι όλες οι μαμάδες μοιραζόμαστε μία σπουδαία κοινή αλήθεια. Έναν θεμελιώδη λόγο που όλες οι μαμάδες πρέπει να είμαστε αλληλέγγυες μεταξύ μας, ο οποίος μετουσιώνεται σε μία μόνο φράση…

«Πριν μερικές εβδομάδες, μία από τις πιο αγαπημένες μου φίλες έχασε ξαφνικά και ανεξήγητα την 21 μηνών κόρη της. Η φίλη μου ζει στην άλλη άκρη της χώρας, οπότε το περασμένο Σαββατοκύριακο ταξίδεψα και την επισκέφθηκα. Ομολογουμένως, ήμουν αφάνταστα αγχωμένη για το τι θα έλεγα σε εκείνη και στην άνδρα της. Ποιες λέξεις θα μπορούσαν να τους ανακουφίσουν; Πώς θα απέφευγα να πω τις λάθος κουβέντες; Ήθελα να βρω τις σωστές λέξεις και, σαν συγγραφέας που είμαι, οι λέξεις τυχαίνουν να είναι από τα λίγα μέσα που γνωρίζω καλά για να εκφράζομαι.

Ωστόσο, τις στιγμές εκείνες ένιωθα εντελώς χαμένη. Έχοντας δύο υγιέστατα παιδιά στο σπίτι, ένιωθα ότι δεν μπορούσα να ταυτιστώ με τον πόνο της, οπότε πώς θα μπορούσα να της πω κάτι που θα την έκανε να νιώσει καλύτερα, για ένα συμβάν που πρώτη φορά αντιμετώπιζα στην ζωή μου; Οπλισμένη με φράσεις από τη Βίβλο και έχοντας προετοιμάσει κάποια λίγα λόγια, μπήκα στο σπίτι της και… δεν θα μπορούσα ποτέ να προβλέψω τις πανίσχυρες κουβέντες που ανταλλάξαμε. Κουβέντες που σου αλλάζουν την ζωή. Κουβέντες που, τελικά, προήλθαν από εκείνη και όχι από εμένα.

Από εκείνη. Σε εμένα.

Ακριβώς. Η φίλη μου, η οποία αυτή τη στιγμή αποδεικνύεται ο πιο δυνατός άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ, είπε κάτι την ώρα του θρήνου της που θα κρατώ για πάντα βαθιά στην καρδιά μου. Ήταν μία φράση τόσο απλή, κι όμως άγγιξε μια χορδή μέσα μου. Καθώς περιέγραφε τα συμβάντα που οδήγησαν στον θάνατο της κόρης της, προσπάθησε να μου εξηγήσει τον αφάνταστο πόνο της τις στιγμές που κρατούσε το γλυκό παιδάκι της στην αγκαλιά της, στο νοσοκομείο, τα λεπτά και τις ώρες μετά τον θάνατό του. Περιγράφοντας τον χειρότερο εφιάλτη κάθε γονιού, μου είπε με δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό της: Είσαι μαμά, ξέρεις.

Είσαι μαμά, ξέρεις.

Η φράση αυτή μου έκοψε την ανάσα –με παρέλυσε. Γιατί ήταν ακριβώς εκείνη τη στιγμή, με αυτή τη φράση, που μπόρεσα να ξεκινήσω να καταλαβαίνω το μέγεθος της θλίψης της. Σίγουρα είχα ήδη πονέσει για εκείνη μέχρι τότε –ο θάνατος είναι δύσκολος για τον καθένα. Αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει τον ρόλο μου ως φίλη και ως (επίσης) μαμά. Βλέπετε, όλον αυτόν τον καιρό έψαχνα σε λάθος μέρος για να βρω δυο λόγια ανακούφισης, ενώ θα έπρεπε να είχα απλά σκεφτεί τον πιο θεμελιώδη δεσμό μας: Τη μητρότητα. Και παρόλο που δεν έχω βιώσει τον πόνο του να χάνεις ένα παιδί, γνωρίζω την ευτυχία που ένιωσε έχοντας κρατήσει το παιδί της. Και το να χάσεις κάτι τέτοιο… δεν υπάρχουν λόγια για να το περιγράψουν.

Πέρα ίσως από το «Είμαι μαμά, ξέρω».

Το να χάσεις ένα παιδί είναι ο χειρότερος φόβος κάθε μαμάς –ανεξάρτητα από το ποια είσαι ή τι τύπος μαμάς επιλέγεις να είσαι. Από εκείνη την ημέρα και μετά, έχω κρατήσει την απλή αυτή σκέψη στο μυαλό μου, όταν συγκρίνω τον εαυτό μου με άλλες μαμάδες. Σίγουρα, όλες έχουμε τον δικό μας τρόπο να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας και την οικογένειά μας, αλλά έχουμε ένα κοινό: Οι καρδιές μας είναι ολοκληρωτικά δοσμένες στα παιδιά μας. Και αυτό κάνει κάθε ανταγωνισμό μεταξύ των μαμάδων να δείχνει… γελοίος!

Είσαι μαμά, ξέρεις.

Καθώς, λοιπόν, πήγαινα στο νοσοκομείο για χημειοθεραπεία την δική μου μαμά, η οποία διαγνώστηκε πρόσφατα με καρκίνο του μαστού, είδα μια νέα μαμά στην άκρη της αίθουσας αναμονής, η οποία κρατούσε ένα μικρό αγοράκι. Πρέπει να ήταν γύρω στα 3 (αν και ήταν δύσκολο να καταλάβω γιατί ήταν μικροσκοπικούλης). Φορούσε μία κάπα του Superman και μία νοσοκομειακή μάσκα και καθόταν κουλουριασμένος στην αγκαλιά της μαμάς του. Εκείνη του έλεγε κάτι χαμηλόφωνα. Η καρδιά μου σταμάτησε. Πόνεσα για εκείνη τη μαμά. Και δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα μάτια μου, χωρίς καν να την γνωρίζω. Παρόλο που την είχα κοιτάξει μόλις για μερικά δευτερόλεπτα. Και ενώ δίπλα μου καθόταν η δική μου μαμά που περίμενε να ξεκινήσει την ακτινοβολία της. Αυτό είναι τρελό, σκέφτηκα. Δεν την ξέρω καν αυτή τη γυναίκα.

Αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι είμαι και εγώ μαμά.

Και αργότερα έπαιρνα φαγητό για το σπίτι από ένα εστιατόριο και μία από τις υπαλλήλους μιλούσε στο κινητό, στην τουαλέτα. Προσπαθούσε να βρει babysitter για το παιδί της, για να μπορέσει να ολοκληρώσει την βάρδιά της. Ήταν τρομερά ταραγμένη. Ήταν τρελαμένη. Με έπιασε ταχυκαρδία και άρχισα πάλι να βουρκώνω.

Ξέρω, είμαι μαμά.

Καθώς επέστρεφα στο σπίτι της μητέρας μου, τσακισμένη από τον χαμό του παιδιού της φίλης μου, η μαμά μου προσπαθούσε να με ανακουφίσει. Με ρωτούσε αν είμαι καλά. Εγώ! Εκείνη ήταν που είχε υποβληθεί σε ακτινοβολία, κανονικά εγώ θα έπρεπε να την παρηγορώ. Όμως τότε συνειδητοποίησα γιατί ανησυχούσε τόσο για εμένα.

Ξέρει, είναι μαμά.

Και στο αεροπλάνο, κατά την επιστροφή μου στο σπίτι, μία νέα μαμά περπατούσε πάνω-κάτω τον διάδρομο, καθ’όλη την διάρκεια της πτήσης, με το μωρό της αγκαλιά. Γιατί αν δοκίμαζε να καθίσει, το μωρό της ξεσπούσε σε κλάματα. Έδειχνε εξαντλημένη και αναστατωμένη. Κοιτούσε κάθε λίγο το ρολόι της, αλλά συνέχιζε να περπατά και να φιλά το κεφαλάκι του μωρού της.

Ξέρω, είμαι μαμά.

Βλέπετε, υπάρχει μία κλωστή που μας ενώνει όλες: Τις υπερπροσταυτικές μαμάδες, τις χαλαρές μαμάδες, τις μαμάδες που θηλάζουν και αυτές που δεν θηλάζουν. Τις πλούσιες μαμάδες, τις φτωχές μαμάδες. Τις μαμάδες με άρρωστα παιδιά, τις μαμάδες με υγιή παιδιά. Τις μαμάδες. Είναι η παρανοϊκή, αδιανόητη αγάπη που νιώθουμε για τα παιδιά μας, η οποία κυλά στο αίμα όλων μας.

Και η γνώση αυτή είναι επίπονη κάποιες φορές. Είναι ο λόγος που κάθε συγκινητικό βίντεο μας κάνει να κλαίμε. Είναι ο λόγος που δεν μπορούμε να δούμε τις ειδήσεις. Είναι ο λόγος που κλαίμε κάθε φορά που αφήνουμε τα παιδιά μας την πρώτη μέρα του σχολείου. Είναι ο λόγος που οι τροφικές αλλεργίες μας αγχώνουν. Ο λόγος που η καρδιά μας παγώνει όταν μαθαίνουμε ότι κάποια φίλη έχει πρόβλημα γονιμότητας ή απέβαλλε. Είναι ο λόγος που δεν κοιμόμαστε τα βράδια, μέχρι τα έφηβα παιδιά μας να επιστρέψουν στο σπίτι. Και που η σκέψη ότι σύντομα τα παιδιά αυτά θα φύγουν από κοντά μας μάς κάνει να δακρύζουμε κρυφά. Είναι ο λόγος που ο θάνατος του παιδιού μιας άλλης μητέρας είναι τόσο επίπονος…

Είναι και ο λόγος που θα πρέπει πάντα να στηρίζουμε τις άλλες μαμάδες. Όχι μόνο αυτήν που υποφέρει από τον τρομακτικό πόνο της απώλειας ενός παιδιού, αλλά και αυτήν που περνά τις συνηθισμένες δύσκολες στιγμές ή έχει απλά μία δύσκολη μέρα. Αγκαλιάστε την, κι αν δυσκολεύεστε να βρείτε τις σωστές λέξεις, το μόνο τελικά που αρκεί να της πείτε είναι «Ξέρω, είμαι μαμά».

Αλλά μάλλον αυτό το ξέρετε ήδη. Γιατί είστε μαμά.»

πηγή:mama365