Η ζωή μας είναι γεμάτη υποχρεώσεις και ο χρόνος μας κυνηγά. Από την ώρα που θα χτυπήσει το ξυπνητήρι ξεκινάει ένας αγώνας δρόμου, τρέχουμε όλη μέρα να προλάβουμε τα πάντα για τα παιδιά, τη δουλειά, δραστηριότητες των παιδιών, δουλειές του σπιτιού, μαγείρεμα, και άλλα πολλά.
Και κάποια στιγμή έρχεται το βράδυ τους δίνουμε ένα φιλί για καληνύχτα και επιτελούς καθόμαστε στον καναπέ. Ο απολογισμός και αυτής της μέρας βασανιστικός. Χιλιάδες σκέψεις γυρίζουν στο μυαλό “δεν πρόλαβα να παίξω μαζί τους”, “πως περάσαν την μέρα τους;”, “τι ένιωσαν;”.
Ο χρόνος περνάει και γω δεν προλαβαίνω να γνωρίσω τα παιδιά μου να μάθω τι κρύβεται στην ψυχή τους. Να τους δείξω ότι είμαι εκεί για εκείνα, όχι μόνο στις υποχρεώσεις άλλα και στα όμορφα, τα διασκεδαστικά και τα άπλα.
Ο χρόνος κυλάει και εγώ χάνω τη μαγεία που σκορπίζουν τριγύρω τους!
Παρακάτω θα διαβάσετε ένα υπέροχο και άκρως συγκινητικό κείμενο που διαβάσαμε στην προσωπική σελίδα στο facebook της παιδιάτρου Κοσμαρίκου Αλεξάνδρα .
Ένα κείμενο για το πως επιτρέπουμε να μας “καταπίνουν” όλες οι υποχρεώσεις μας, και ξεχνάμε να αφοσιωθούμε ουσιαστικά στα παιδιά μας, έστω και για μισή ώρα.
Διαβάστε παρακάτω:
« Ξύπνα αγάπη μου, πρέπει να πάμε στο σχολείο»
« Μαμά, είδα ένα υπέροχο όνειρο!»
« Α, καλά, θα μου το πεις μετά, φάε το πρωινό σου τώρα»
« Μαμά, όταν γυρίσω από το σχολείο θα με βάψεις σαν την καλή μάγισσα;»
« Εντάξει. Τελείωνε με το χυμό σου όμως»
« Μαμά κοίτα, έτσι όπως με χτένισες μοιάζω με το μικρό πρίγκιπα!»
« Όντως. Είσαι έτοιμη;»
« Μαμά, αυτό το σύννεφο μοιάζει με ένα αμάξι με ρόδες από γκλίτερ»
« Τι όμορφο! Τα έβαλες όλα στην τσάντα;»
« Μαμά, όταν γυρίσω θα πάμε στο πάρκο;»
« Θα δούμε. Άντε, χτύπησε το κουδούνι. Γεια σου αγάπη μου, θα τα πούμε μετά»
Κάποια πρωινά με απεχθάνομαι γιατί είμαι τόσο κρύα και βαρετή. Θα ήθελα να είμαι πιο χαλαρή, αλλά το άγχος να προλάβω όλες τις υποχρεώσεις μου με μετατρέπει σε ένα ζωντανό «πάμε, πάμε, πάμε».. Προσπαθώ με κάθε τρόπο να «απολογηθώ» το απόγευμα, αλλά δεν παύω να διερωτώμαι: άραγε πότε χάθηκε ο τελευταίος κόκκος της μαγικής σκόνης; Αν ψάξω καλά, ίσως κάτι να βρω βαθιά μέσα στις τσέπες μου..
Τα παιδιά γεννιούνται πασπαλισμένα με τη μαγική νεραιδόσκονη, γεννήθηκαν για να πετούν ψηλά και να βλέπουν τον κόσμο με φακούς από ουράνιο τόξο. Εμείς οι ενήλικες με όλα τα «πάμε, γρήγορα, άντε, προχώρα», τα κρατάμε από τους αστραγάλους και τα εμποδίζουμε να πετάξουν.
Πρέπει να είναι πολύ καταπιεστικό για τα παιδιά να συναναστρέφονται με εμάς τους γονείς: όταν χτυπάει το ξυπνητήρι και αρχίζουμε το τρέξιμο, ξεχνάμε όλη τη μαγεία.
photo via Healthy Magazine
