Μια γυναίκα που σκέφτεται να γίνει μητέρα, τρομάζει στην ιδέα ότι δεν θα τα καταφέρει. Σκέφτεται τις ανάγκες ενός παιδιού και φοβάται ότι δεν θα καταφέρει να του τις καλύψει όπως θα έπρεπε. Ποτέ καμία γυναίκα δεν σκέφτεται ότι η αλληλεπίδραση που θα έχει με άλλες μητέρες, θα μπορούσε να την επηρεάσει αρνητικά.
Η αλήθεια είναι όμως, ότι πολλές φορές οι απόψεις άλλων μαμάδων μας επηρεάζουν και μάλιστα πολύ. Μας κάνουν να νιώθουμε τύψεις για τον τρόπο που αποφασίσαμε να γεννήσουμε, να μεγαλώσουμε και να διαπαιδαγωγήσουμε τα παιδιά μας.
Αυτή την εμπειρία αποκόμισε και η J όπου δημοσίευσε ένα κείμενο στο site Lifo κι εμείς διαβάζοντας το, προβληματιστήκαμε. Μίλησε για τις απόψεις που έχουν πολλές μητέρες, οι οποίες άθελά τους κάνουν να νιώθουν άσχημα άλλες γυναίκες που διάλεξαν διαφορετικό δρόμο όσων αφορά την ανατροφή των παιδιών τους.
Διαβάστε παρακάτω:
Αρχικά να πω ότι δε ξέρω αν είμαι ή όχι φεμινίστρια πάντως σίγουρα δε θεωρώ το μπλε “αγoρίστικο” ούτε το ροζ “κoριτσίστικο”. Συμφωνώ με την Emma Watson ότι στις μέρες μας πολύ συχνά όταν προσπαθούμε να υπερασπιστούμε ιδέες του φεμινισμού καταλήγουμε σε man-hating. Ο λόγος που γράφω είναι γιατί πρόσφατα φέραμε στη ζωή (και λέω φέραμε γιατί δε το έκανα μόνη μου, ούτε είναι μόνο δικό μου) ένα κoριτσάκι.
Το να γίνω μάνα δεν ήταν κάτι που ονειρευόμουν από μικρή, ούτε μου χτύπησε κάποιο καμπανάκι. Σε αυτό συνέβαλε αποκλειστικά ο επί 10 χρόνια σύντροφος μου ο οποίος τα τελευταία 5 ήθελε να γίνει πατέρας.
Νομίζω ο λόγος που δεν “το χα” ήταν κυρίως το ότι μεγάλωσα σε μια οικογένεια βασισμένη στα (παλιά, θέλω να πιστεύω) πρότυπα όπου ο πατέρας δούλευε 20 ώρες τη μέρα και η μάνα κρατούσε παιδιά και σπίτι.
Επιστρέφω στη μητρότητα.
Έχω μόλις μπει στο μήνα μου και πάμε σε ένα από αυτά τα καταστήματα βρεφικών όπου μεταξύ άλλων αγόρασα και πιπίλα. Η πωλήτρια: «Ψάχνετε πιπίλα; Τι είναι αγoρακι ή κoριτσακι;»
Το βλέμμα μου πρέπει να ήταν τόσο διαπεραστικό που ο φίλος μου μπήκε στη μέση της χαμογέλασε και φύγαμε. (Φυσικά πήρα ΜΠΛΕ πιπίλα).
Η φίλη: «Θα δώσεις πιπίλα; Η πιπίλα δε κάνει, την κόβουν δύσκολα, δημιουργεί εξάρτηση» (να σημειωθεί ότι μου το είπε μητέρα της οποίας το παιδί 7 χρόνων βάζει ακόμα το δάχτυλο στο στόμα)
Όντας από τους τελευταίους στις παρέες μας που κάναμε παιδί έχουμε πάει πολλές φορές σε μαιευτήρια, σε παιδικά πάρτυ κλπ κλπ. Όταν λοιπόν ανακοίνωσα ότι ήμουν έγκυος στις φίλες, γυναίκες φίλων κλπ ήταν πολύ υποστηρικτικές και όλα καλά.
Να σημειωθεί εδώ πως άλλη φίλη ανακοίνωσε πως έχουν δίδυμα και η ερώτηση που ακούστηκε ήταν: «Με εξωσωματική;». Λες και όσες μητέρες κάνουν εξωσωματική περνάνε λίγα μέχρι να τα καταφέρουν, αν τα καταφέρουν, για να λογοδοτούν και γι αυτό!
Οι πιο συνήθεις ερωτήσεις που κάνουν μητέρες στη νέα μαμά
Μόλις λοιπόν έφτασε η μικρή ήρθα αντιμέτωπη με τον πραγματικό κόσμο των μαμάδων τον οποίο δεν είχα ψάξει και πολύ.
-Γεννήσαμε! -Φυσιολογικά; (Ηλίθια ερώτηση ΝΟ.1 – δηλαδή έχει σημασία το πως και όχι το ότι φέραμε έναν μικρό άνθρωπο στο κόσμο)
-Πόσα κιλά πήρες στην εγκυμοσύνη; (Ηλίθια ερώτηση ΝΟ.2 – όσα σήκωνε η ζυγαριά μου! Γιατί να πρέπει να αγχωθώ και γι αυτό;)
-Τα χείλη σου είναι πρησμένα έκανες επισκληρίδιο; (Ηλίθια ερώτηση ΝΟ.3 – ΝΑΙ έκανα και θα ξανάκανα και θα την έπαιρνα και σπίτι μου να κάνω αν μπορούσα που είναι το κακό;
Δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι την ίδια αντοχή στον πόνο και δεν θέλουμε να το ζήσουμε τύπου old school) Πως γίνεται το πρώτο πράγμα που σου έρχεται να ρωτήσεις να είναι η επισκληρίδιος ή η καισαρική και όχι το αν είμαι καλά, αν πήγαν όλα καλά, αν ο μπαμπάς είναι καλά ή λιποθύμησε;
Γιατί οι μητέρες έχουν εμμονή με το πως γέννησες; Προσωπικά γέννησα φυσιολογικά και ειλικρινά δε νιώθω ότι έκανα και τίποτα σπουδαίο σε σύγκριση με τις γυναίκες που γέννησαν με καισαρική και προσπαθούσαν να αναρρώσουν αλλά και να κρατήσουν το παιδί τους στα χεριά χωρίς να τις πονάει η τομή.
-Κοιμάστε τα βράδια; -Ναι η μικρή κοιμάται 8 ώρες σερί.
-Δε θηλάζεις; (Ηλίθια ερώτηση ΝΟ. Έχω χάσει το μέτρημα – δηλαδή αν το παιδί σου κοιμάται σημαίνει ότι δε θηλάζεις;) Θήλασα εξαρχής συνδυαστικά και σταμάτησα στον 4ο γιατί ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΑΛΛΟ!
Γιατί είναι σημαντικότερο το αν θηλάζεις από το ότι το παιδί σου κοιμάται και είναι ήρεμο και ξυπνά με το πιο αστείο φαφούτικο χαμόγελο του κόσμου;
Ο θηλασμός θεωρώ είναι κάτι πολύ προσωπικό, με τις ευκολίες και τις δυσκολίες του. Και νομίζω πως κανένα μαμαδογκρούπ ή γκρουπ υποστήριξης θηλασμού δεν μπορεί να αντικαταστήσει την αληθινή στήριξη του συζύγου σου ή του στενότερου οικογενειακού σου περιβάλλοντος.
Όταν τα μαμαδογκρουπ σε επηρεάζουν
Το inbox μου γέμισε με συμβουλές και αναρτήσεις από μαμαδογκρουπ. Όχι δε μπήκα σε κανένα αλλά διάβαζα ότι μου στέλνανε μητέρες και πραγματικά..κρίμα. Κρίμα όχι γι αυτές που τα γράφουν αλλά για αυτές που τα διαβάζουν και δε μπορούν.
Δε μπορούν να θηλάσουν γιατί δεν έχουν μαστό, γιατί δεν έχουν γάλα. ΝΑΙ μπορείς να μην έχεις γάλα αν είσαι αγχωμένη. Γιατί πρέπει να γυρίσεις στη δουλειά σου την επόμενη μέρα ειδάλλως οι πελάτες σου θα πάνε στον επόμενο και θα μείνεις χωρίς εισόδημα. Γιατί μάντεψε… Αν είσαι ελεύθερη επαγγελματίας παίρνεις μόνο 600 ευρώ επίδομα χωρίς καμία πληρωμένη άδεια.
Κρίμα γιατί βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος. Αντί να χαιρόμαστε που η επιστήμη έχει καταφέρει σήμερα να δημιουργήσει γάλα που να καλύπτει σε θρεπτικά συστατικά την διατροφή ενός βρέφους και να μοιάζει κατά πολύ με το μητρικό. (Δεν το λέω εγώ η παιδίατρος μας. Και όχι δε μου πρότεινε να δώσω ξένο αλλά αναγκάστηκα να δώσω συνδυαστικά με το θηλασμό γιατί δεν ήταν αρκετό και γιατί δούλευα)
«Η μικρή κλαίει θέλει τη μαμά της». ΌΧΙ η μικρή κλαίει γιατί έχει κολικούς και η μικρή είναι μόνο 2 μηνών. Δε μπορεί να θέλει μόνο τη μαμά της. Αλλιώς τα γκέι ζευγάρια δε θα πρεπε να κάνουν ποτέ παιδί. Η μικρή θέλει τη μαμά και το μπαμπά της.
Θέλει όταν ξυπνά το πρωί να την αλλάζει και να τη ταΐζει ο μπαμπάς για να ξεκουραστεί η μαμά. Θέλει να μείνει με τη γιαγιά για 2 ώρες για να βγει ο μπαμπάς και η μαμά οι δυο τους ραντεβού. Για να μοιραστούν όλα τα όμορφα συναισθήματα και τις φοβίες που μπορεί να τους προκαλεί ο ερχομός της.
Ευτυχώς τίποτα από αυτά δεν με επηρέασε
Θα μπορούσα να γράφω για ώρες – εξάλλου κοιμάται το μωρo. Γιατί με λύπη διαπίστωσα ότι οι γυναίκες τελικά χωρίζονται σε αυτές που γέννησαν φυσιολογικά ή με καισαρική. Σε αυτές που θήλασαν ή έδωσαν σκόνη. Σε αυτές που πήραν πολλά κιλά και σε αυτές που πήραν λίγα.
Επίσης κατάλαβα πως είναι γυναίκες αυτές που κάνουν άλλες γυναίκες να νιώθουν ‘’κάπως’’ επειδή δεν γέννησαν όπως όλες ή δεν θήλασαν όπως θα πρεπε.
Ευτυχώς ποτέ και τίποτα από όλα αυτά τα άβολα ερωτήματα δε με προβλημάτισε γιατί ο φίλος μου πάντα κατάφερνε να τα γελοιοποιεί και να με κάνει να γελάω. Γιατί έχω μια μαμά η οποία με μεγάλωσε ώστε να γίνω κάτι εντελώς διαφορετικό από εκείνη. Αλλά κυρίως γιατί έβλεπα πως αυτές οι μαμάδες είχαν ξεχάσει πως είναι γυναίκες γιατί απλά έγιναν μαμάδες.
Φιλικά. J
Υ.Γ: Δεν είναι όλες έτσι έχω και νορμάλ φίλες.
© Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την γραπτή άδεια του εκδότη
