Τα παιδιά, αν πραγματικά θέλουν κάτι, θα μάς ρωτήσουν όχι μία αλλά και 100 φορές αν θα πετύχουν να μας λυγίσουν και να πάρουν αυτό που θέλουν. Η επιμονή τους είναι αξιέπαινη αλλά η υπομονή μας έχει και τα όριά της. Όπως ένα παιδί μπορεί να μάθει να είναι επίμονο και να γκρινιάζει, έτσι μπορεί και να ξεμάθει. Μία τεχνική που χρησιμοποιείται με επιτυχία είναι η εξής:
-> Είναι η στιγμή που θα του έρθει αναλαμπή να ζητήσει παγωτό για πρωινό. Γελάς λίγο και γελάει κι αυτό. Λες ότι το παγωτό δεν είναι για πρωινό αλλά εκείνο, τίποτα, συνεχίζει να ρωτάει. Μπορεί σε κάθε ερώτησή του να του λες και έναν ακόμα λόγο γιατί δεν μπορεί να φάει παγωτό για πρωινό αλλά αυτό δε θα σε βγάλει πουθενά, όσο αλλάζεις την απάντησή σου, τόσο το παιδί καταλαβαίνει ότι η γκρίνια του ‘δουλεύει.’ Τί μπορείς να κάνεις λοιπόν;
Την επόμενη φορά που θα ζητήσει παγωτό για πρωινό, ή για μεσημεριανό ή για βραδινό, ακολούθησε την παρακάτω στρατηγική:
Βήμα 1: Ρώτα το ‘έχεις ακούσει για το ρωτήθηκε/απαντήθηκε;’ (μάλλον θα πει όχι)
Βήμα 2: Πες ‘με ρώτησες αν μπορείς να φας παγωτό για βραδινό’ (θα πει ναι)
Βήμα 3: Ρώτα ‘σου απάντησα;’ (θα πει ναι, αλλά εγώ..)
Βήμα 4: Ρώτα ‘σου φαίνομαι σαν μία μαμά που θα αλλάξει γνώμη αν ρωτάς το ίδιο πράγμα συνέχεια;’ (είναι πιθανό να εγκαταλείψει την προσπάθεια απογοητευμένο και να ασχοληθεί με κάτι άλλο)
Βήμα 5: αν ξαναρωτήσει, απάντα ‘ρωτήθηκε/απαντήθηκε.’ Δύο λεξούλες μόνο. Όταν αυτή η διαδικασία έχει παγιωθεί, αυτό θα είναι η απάντησή σου σε κάθε νέο αίτημα με γκρίνια.
Προσοχή! Το να μένεις σταθερή στην απάντησή σου είναι πολύ σημαντικό. Αν έστω και μία φορά αλλάξεις γνώμη και ενδώσεις, το παιδί θα καταλάβει ότι αυτό μπορεί να γίνει και κάθε άλλη φορά. Εκπαίδευσε όλη την οικογένεια να κάνει το ίδιο, γιαγιά, παππού, θείες, θείους κτλ.
