Το καλοκαίρι αφήστε τα παιδιά να βαρεθούν!

Η ανία είναι παράξενο συναίσθημα. Σε προκαλεί να κάνεις κάτι αλλά δεν γνωρίζεις, ούτε τι ακριβώς, ούτε πώς. Νοιώθεις νευρικότητα και λίγο φόβο. Μοιάζει αιώνιο. Σαν να πρόκειται να σου κατασπαράξει όλο τον χρόνο και να καταλήξεις να περάσεις μια άδεια και κενή νοήματος ημέρα. Στο τέλος δεν είχαμε άλλη επιλογή.  Φτιάχναμε Legos, χτίζαμε σπίτια με τραπουλόχαρτα, ζωγραφίζαμε, αναγκαζόμαστε να ξεκινήσουμε ένα βιβλίο για να μην τρελαθούμε κοιτάζοντας το ρολόι, παίζαμε φανταστικές ιστορίες και σε λίγη ώρα η βαρεμάρα είχε διαλυθεί σαν ατμός στον πρωινό ήλιο, καθώς εμείς παραδινόμαστε στην έξαψη του παιχνιδιού ή στην πλοκή ενός μυθιστορήματος.

Με τα χρόνια αναγνωρίζω ότι θα ήμουν ένας διαφορετικός άνθρωπος αν δεν είχα ανακαλύψει τους δρόμους διαφυγής από την ανία. Δεν θα είχα ταξιδέψει, δεν θα είχα επιδιώξει να γνωρίσω διαφορετικούς ανθρώπους δεν θα αναζητούσα το νόημα στα πράγματα. Η ανία με δίδαξε ότι ο μόνος τρόπος να την ξεπεράσεις, είναι να προχωρήσεις μέσα απ αυτή, μπροστά.

Παρακολουθώ τα παιδιά μου να παλεύουν να δραπετεύσουν απο την πλήξη τους με το λιγότερο κόπο. Εκληπαρούν για τηλεόραση, Nintendo, computer games και οτιδήποτε θα τα γλυτώσει άμεσα από την παγίδα της ανίας. «Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να ανακαλύψετε τις δικές δημιουργικές δυνάμεις » τους λέω. “Φτιάξτε κατασκευές με Legos, ψάξτε για βατράχους, πλύντε το σκύλο, χτίστε ένα οχυρό . Αυτά κάναμε όταν ήμαστε στην ηλικία σας».

Φυσικά τα παιδιά αρνούνται και διαμαρτύρονται . Όλα αυτά ακούγονται εντελώς ανούσια και κουραστικά. Χειρότερα κι από την πλήξη. Αλλά η πλήξη είναι αυτό ακριβώς, μια προσωπική πρόσκληση να ανακαλύψουμε τις προσωπικές μας βαθιές ανάγκες και όχι των δασκάλων, των γονέων ή των media.

Δικαίως φοβόμαστε την ανία και τις αρνητικές της συνέπειες. Πολύς χρόνος και χρήμα , καθόλου προσωπικοί στόχοι και πλήξη, φτιάχνουν θανατηφόρο μείγμα. Στην προσπάθεια μας να σώσουμε τα παιδιά μας, τα γράφουμε στα σπορ και στα ατελείωτα μαθήματα πάσης φύσεως. Τους επιτρέπουμε απίστευτες ώρες παρακολούθησης τηλεόρασης και διαδικτυακής κοινωνικότητας.

Θα ήθελα,  ν αφήσω τα παιδιά μου να βαρεθούν, ενώ είναι μικρά και κάτω από την επίβλεψη μου. Να το νοιώσουν στο πετσί τους, σαν σπάνια προωθητική ενέργεια που θα τους πάει μπροστά. Να μετανοιώσουν για τον χρόνο που ξοδεύτηκε στην TV και στις οργανωμένες δραστηριότητες αντί να τον επενδύσουν για να διεκδικήσουν τα δικά τους όνειρα. Γιατί στο τέλος μόνο αυτό έχουμε. Εάν δεν μπορούμε να φανταστούμε το δικό μας σενάριο, δεν μπορούμε να το κάνουμε να υπάρξει στην πραγματικότητα της ζωής μας.

Η ζωή είναι αποτέλεσμα αυτών που έχουμε φανταστεί. Δεν μπορώ να καλλιεργήσω τη φαντασία στα παιδιά μου. Μπορώ όμως να εξασφαλίσω ένα περιβάλλον  όπου η δημιουργικότητα δεν είναι άλλη μια υποχρέωση με την οποία πρέπει να τελειώνουμε, αλλά ένα καλοδεχούμενο αποτέλεσμα της επιτυχημένης αντιμετώπισης της πλήξης.

 Όταν απαντούμε στην πρόκληση της πλήξης συμβαίνει κάτι μαγικό. Γεννιέται πάθος, Αναπτύσσονται ενδιαφέροντα. Το εσωτερικό απόθεμα δημιουργικής ενέργειας ενεργοποιείται – η ίδια ενέργεια που αργότερα μας οδηγεί σε μια ζωή με νόημα και ενδιαφέροντα.

Χωρίς αυτό το εσωτερικό απόθεμα ενέργειας, η ανία μπορεί να σπρώξει τα παιδιά μας σε αυτοκαταστροφικές πράξεις – ναρκωτικά, βία, τυχαίες επιλογές που τους ξοδεύουν τη ζωή και τους πετάνε στο περιθώριο. Και τότε αυτό που μας απομένει είναι να μαζέψουμε τα κομμάτια και να αναρωτιόμαστε τι πήγε λάθος.

Εάν σωπάσουμε και αφουγκραστούμε για λίγο μπορεί ν ακούσουμε το κάλεσμα πίσω από την πλήξη. Με την εξάσκηση μπορεί να αποκτήσουμε την απαραίτητη φαντασία ώστε να υψωθούμε από την κενότητα και να απαντήσουμε.

Είναι δυνατόν η πλήξη να μας οδηγήσει στους καλύτερους εαυτούς μας .

Με αφορμή άρθρο της αμερικανίδας συγγραφέως  Νάνσυ Μπλάκυ, σχετικά με τον μηχανισμό μετασχηματισμού της πλήξης σε δημιουργική έκφραση.

πηγη:https://4family.gr