Γράμμα σε μια έφηβη

Απο τη  Φωτεινή Τέντη

Σήμερα, μεγάλωσες. Πιο πολύ από τις άλλες μέρες.
Έτσι νομίζω! Ότι ξαφνικά, πρέπει και επισήμως να αφήσω πίσω το μωρό μου και να υποδεχθώ την έφηβη που μόλις μπήκε στον προθάλαμο του κόσμου των ενηλίκων.

Το κορίτσι μου τελείωσε το δημοτικό!
Το μωρό μου, που πριν έξι χρόνια το πήγαμε κρατώντας το από το χέρι στο σχολείο «με το μεγάλο προαύλιο, τις πολλές σκάλες και τα πολλά βιβλία»!
Τότε, κρατούσες μια ροζ τσάντα με νεράιδες και μας κοιτούσες με αγωνία για τη νέα ζωή που σε περίμενε.
Σήμερα, ακούς για νεράιδες και γελάς! Το ροζ είναι μωρουδίστικο κι εσύ βιάζεσαι να αποδείξεις ότι είσαι μεγάλη, ότι τα ξέρεις όλα, ότι τα μπορείς όλα και δεν χρειάζεσαι κανέναν.
Άλλο αν την ίδια στιγμή γυρνάς και μας κοιτάς και ζητάς με την ίδια αγωνία στο βλέμμα, να σου επιβεβαιώσουμε ότι όλα θα πάνε καλά.

Μας διώχνεις και μας αγκαλιάζεις την ίδια στιγμή, αναποφάσιστη ακόμα για το σε ποιον κόσμο ανήκεις. Στων μεγάλων ή στων μικρών; Δύσκολη εποχή η εφηβεία για γονείς και παιδιά.

Μη νομίζεις, κι εγώ που είμαι μεγάλη, τον ίδιο διχασμό νιώθω.
Από τη μία χαίρομαι και καμαρώνω που σε βλέπω να μεγαλώνεις και να φεύγεις και να γίνεσαι αυτόνομη κι από την άλλη αποζητώ το μωρό μου και θέλω να σε κρατήσω κοντά μου, να σε προστατεύω, να σε φροντίζω και να μην αφήσω «αυτό τον κόσμο τον τρελό» να σε πληγώσει ποτέ.

Όταν γεννήθηκες, υποσχεθήκαμε με τον πατέρα σου ότι θα σε μεγαλώσουμε με αγάπη και αυτοεκτίμηση. Τόση, που όταν έρθει η ώρα να μπορείς να πετάξεις, να φύγεις πατώντας στα δικά σου πόδια και όχι στις πατερίτσες που θα σου δίναμε εμείς.
Μακάρι να το πετύχουμε.
Ολόκληρη η αλήθεια όμως είναι ότι για μένα, εκεί μέσα στα κατάβαθα της ψυχής μου, θα είσαι πάντα το μωρό μου.
Μόνο που δεν θα στο λέω. Θα κάνω αυτό που κάνω πάντα ως τώρα. Θα σφίγγω τα δόντια και θα σε αφήνω να πέφτεις για να ξανασηκωθείς, θα σε αφήνω να φεύγεις κι ας φοβάμαι.
Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, παρά να σου δείχνω εμπιστοσύνη.

Όχι, δεν θα σου λέω ότι για μένα θα είσαι πάντα εκείνη η ροζ κουκλίτσα με τα μαύρα μάτια που κράτησα στην αγκαλιά μου όταν γεννήθηκες, η ελπίδα, η ζωή, ο έρωτας.
Έρωτας από αυτούς που δεν σου τελειώνουν ποτέ, καταλαγιάζει, μα κρατάει ισόβια!

Όταν γεννήθηκες ακουγόταν πολύ ένα τραγούδι με τίτλο “Σ’ ευχαριστώ”.
Είναι από αυτά τα τραγούδια που εσύ τα αποκαλείς «αρχαία»…
Ξεκινούσε κάπως έτσι:
Σ’ ευχαριστώ για όσα μου `χεις χαρίσει
για τις μέρες που μου `δωσες να ζω
για όσα μαζί σου μέχρι τώρα έχω ζήσει…
Το τραγουδούσα με πάθος τότε, το τραγουδάω ακόμα.

Κορίτσι μου, σ’ ευχαριστώ πολύ για όσα μου έχεις χαρίσει, για όλες τις στιγμές που ζήσαμε μαζί.
Για το ότι ξεπέρασαν όλες τις άλλες, για το ότι με μεγάλωσες, με ωρίμασες, με ανάγκασες να τσακίσω τον εγωισμό μου, για αυτά που νιώθω για σένα.
Σ’ αγαπώ τόσο, που ακόμα δεν μπορείς να νιώσεις.

Γι’ αυτό, αυτό το γράμμα δεν θα στο δώσω ακόμα. Ίσως, δεν στο δώσω ποτέ.
Γιατί εσύ δεν το χρειάζεσαι. Αν ποτέ γίνεις μάνα, δεν θα χρειάζεσαι το γράμμα μου για να καταλάβεις τι νιώθω για σένα.
Αν όχι, πάλι δεν θα σου είναι χρήσιμο. Άλλωστε, σου λέω κάθε μέρα πόσο σ’ αγαπώ.
Εσύ, το γράμμα δεν το χρειάζεσαι. Για μένα το ’γραψα! Για να ακουμπήσω σε λόγια, λίγα από αυτά που νιώθω.
Βλέπεις, είναι πολύ μεγάλα και με ξεπερνάνε!