Πως μεταμορφώνει ο πόλεμος τη ζωή ένος παιδιου…Επειδή δεν συμβαίνει εδώ… δεν σημαίνει ότι δεν συμβαίνει.

Χάνουν τους γονείς τους…τους φίλους τους..Δεν έχουν να φάνε…

Θέε μου!

Και μόνο που το σκέφτομαι λυγίζω!

Ας σταθούμε λίγο σε αυτά τα παιδιά…

Που είναι παιδιά που μέχρι και πριν λίγο καιρό παίζαν ανέμελα..Γελούσαν..

Ονειρευόταν πως θα γίνουν μπαλαρίνες…αστρονάυτες…

Όταν άλλα παιδιά ξυπνάνε με χαρούμενα τραγούδια και κελαηδίσματα, τα παιδιά του πολέμου ακούν τις σειρήνες .
Όταν κάποια παιδιά παίζουν στις αυλές και μυρίζουν τα λουλούδια, κάποια άλλα τα μόνα αρώματα της φύσης που οσφραίνονται ,είναι η καμένη γη που αφήνουν πίσω τους οι βομβαρδισμοί.
Όταν κάποια παιδιά κοιτούν το ουράνιο τόξο και τον καταγάλανο ουρανό,κάποια αλλά..
τα μόνα χρώματα που βλέπουν , είναι το κόκκινο και το γκρι.Οι μόνες εκφράσεις,αυτών των παιδιών…Είναι αυτές τις απελπισίας και του φόβου ..
όταν θα έπρεπε να έχουν μόνιμα ζωγραφισμένο στα μουτράκια τους το χαμόγελο της ξεγνοιασιάς και της ευτυχίας