Ίσως κάποιοι διαφωνήσουν, και άλλοι να συμφωνήσουν… Το σχολείο πλέον έχει χάσει τον εκπαιδευτικό του ρόλο αρκετά, και αδυνατεί να θέσει όρια και κανόνες στους γονείς, οι οποίοι επεμβαίνουν στο ρόλο των εκπαιδευτικών, στη δουλειά τους.
Γονείς χειροδικούν κατά εκπαιδευτικών. Γονείς απειλούν και βρίζουν εκπαιδευτικούς σε περίπτωση που πιστεύουν πως αδικούν το παιδί τους στη βαθμολογία. Γονείς ζητούν με θράσος και χωρίς ουσιαστικό λόγο την αλλαγή τάξης για το παιδί τους, επειδή δεν… γουστάρουν τον εκπαιδευτικό ή κάποιους συμμαθητές του παιδιού.
Έχει αγριέψει πολύ η κατάσταση στο ελληνικό σχολείο. Και αυτό έχει συμβεί με ευθύνη των εκπαιδευτικών, των συνδικαλιστών αλλά και ηγεσιών του υπουργείου Παιδείας, που εμφανίζονται, κατά καιρούς, θιασώτες του παιδαγωγικού λαϊκισμού. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε από τον δάσκαλο σε σχολείο της Αττικής κ. Ευθύμιο Δημόπουλο. «Το αυταρχικό σχολείο έχει φυσικά καταρρεύσει μεταπολιτευτικά, και φυσικά ορθώς», παραδέχθηκε ο κ. Δημόπουλος στην εξαίρετη ομιλία του στην εκδήλωση της Κίνησης Πολιτών για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα το απόγευμα της Τρίτης, με τη συμμετοχή της υπουργού Νίκης Κεραμέως. «Ωστόσο, έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο. Το σχολείο πλέον δεν μπορεί να θέσει όρια και κανόνες, έχει ξεχειλώσει. Η παιδαγωγική στο σημερινό σχολείο είναι ασπόνδυλη, υποτιμάται η εκγύμναση των παιδιών στην ανάληψη ευθυνών και έτσι καταλήγουμε να φτιάχνουμε εγωκεντρικά παιδιά που δεν κατανοούν τα όρια», πρόσθεσε ο ίδιος.
Η ευθύνη, εύλογα, ανήκει στην πλευρά του σχολείου που πρέπει να θέσει τα όριά του. Όμως, πώς να το κάνει; Με ποια ψυχικά κότσια ο εκπαιδευτικός να τα βάλει με τη θρασύτητα και την αμετροέπεια των γονιών, όταν το ίδιο το σύστημα διαμορφωθέν από τις κυβερνητικές πολιτικές ανέχεται την ήσσονα προσπάθεια και τον ωχαδελφισμό;
Ο αντίλογος λέει πως ο σεβασμός κατακτάται στην πράξη. Σαφώς, αλλά απαιτείται έμπρακτη θεσμική θωράκιση των εκπαιδευτικών και του σχολείου. Οφείλουμε να έχουμε εκπαιδευτικούς που κάνουν τη δουλειά τους με σοβαρότητα. Αυτό απαιτεί στιβαρή παιδαγωγική εξάρτυση των εκπαιδευτικών, οι οποίοι θα έχουν αξιολογηθεί με αυστηρότητα για τη δουλειά τους. Δεν είναι δουλειά του γονιού να αξιολογεί τον εκπαιδευτικό (όπως ελέχθη προεκλογικά), αλλά του υπουργείου. Αλλά να το κάνει έγκυρα. «Κάνω 25 χρόνια αυτή τη δουλειά και κανείς δεν έχει μπει στην τάξη να δει τι διδάσκω», τόνισε ο Ευθύμιος Δημόπουλος, εισπράττοντας ένα πολιτικά κρίσιμο χειροκρότημα.
Όσο για κάποιους γονιούς που θεωρούν τους εκπαιδευτικούς «τσιράκια» τους, ζουν το δράμα του ανθρώπου που προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι είναι ικανός να είναι… γονιός. Μάταια.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΛΑΚΑΣΑΣ
Με πληροφορίες από kathimerini.gr
