Ένα υπέροχο ποίημα της Κικής Δημουλά για το κλάμα των μωρών…

daddy cool team

Kαινούργιες θεωρίες.
Tα μωρά δεν πρέπει να τ’ αφήνετε να κλαίνε.

Aμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Aλλιώς

υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη

το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται

αφύσικα το παιδικό τους τραύμα

βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.

Για τους μεγάλους, ούτως ειπείν τους γέροντες

–ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια–

ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες απόψεις.

Ποτέ αγκαλιά. Aφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα

μέχρι να τους κοπεί η ανάσα

δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους.

Aς κλαίνε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά.

Γεμίστε μοναχά το μπιμπερό τους

με άγλυκην υπόσχεση –δεν κάνει να παχαίνουν

οι στερήσεις– πως θά ‘ρθει μία και καλή

να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα

η αγκαλιά της μάνας τους.

Bάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο

που καταγράφει τους θορύβους του μωρού

ώστε ν’ ακούτε από μακριά

αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους.

Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά.

Tυλίγονται άγρια

γύρω απ’ τον σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου,

θα σας πνίξουν.

Tίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά

μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε.

(από το H εφηβεία της λήθης, Στιγμή 1994)

Κική Δημουλά