Ένα μωρό ΔΕΝ μεγαλώνει με το πάτημα εντός κουμπιού…

daddy cool team

Πλησιάζοντας προς το τέλος της εγκυμοσύνης, εκτός από την συγκίνηση, νιώθω και πολύ έντονα το συναίσθημα του φόβου. Θα μου πεις δεν είναι το πρώτο σου παιδί

Ναι ναι, οκ είναι όντως διαφορετικά τα πράγματα στο δεύτερο, αλλά το να γίνεις μαμά, μετά από 9 χρόνια, όσο και να σας φαίνεται περίεργο, είναι λες και το ζεις ξανά για πρώτη φορά, γνωρίζοντας πως είναι και έχοντας πρόσθετους φόβους….

Θα το αγαπήσω το ίδιο όπως την κόρη μου, που με έκανε να νιώσω τόσο πρωτόγνωρα συναισθήματα και να τα ζήσω όλα για 1η φορά; Θα μπορώ να κάνω μαζί του ότι έκανα και με την Ηρώ που είχα περισσότερο χρόνο όρεξη και κουράγιο; Θα θέλω να ξανακυλιέμαι στα πατώματα μαζί του; Ή θα είναι το ριγμένο της υπόθεσης;

Και ύστερα θυμάμαι τα πρώτα βράδια που ήρθε η κόρη μου στο σπίτι και είχε κολικούς, τότε που  έκλαιγε συνεχώς και δεν ήξερα τι να κάνω… Πόσο άγχος ένιωθα, την κρατούσα αγκαλιά μου και παρακαλούσα να γίνει ένα μαγικό να σταματήσει να πονάει, να σταματήσει να κλαίει…

Αυτά και άλλα πολλά θυμόμουν χθες το βράδυ, άνοιξα τον υπολογιστή και άρχισα να ψάχνω σε forum (μας εχεί καταστρέψει το ίντερνετ χιχιχι) και ιστοσελίδες για την φροντίδα του νεογέννητου. Μέσα στα πολλά μου έβγαλε ένα βιντεάκι στο youtube που πραγματικά με συγκίνησε και με επανάφερε στη πραγματικότητα!

Το θέμα του είναι : Μπορεί ένα μωρό να σταματήσει να κλαίει με το πάτημα ενός κουμπιού;

Μπορεί  με το πάτημα ενός κουμπιού  το μωρό να ταϊστεί, να αλλαχθεί, να μπανιαριστεί, να κοιμηθεί αυτόματα; Σίγουρα όλοι κάποια στιγμή έχουμε κάνει αυτή την ευχή…. Όλοι όμως ξέρουμε ότι δεν υπάρχει τέτοιο κουμπί. Όλοι ξέρουμε ότι το μεγάλωμα ενός μωρού απαιτεί χρόνο, αφοσίωση, επιμονή, υπομονή και πάνω απ’ όλα πολλή αγάπη.

Ποια θα ήταν όμως η στάση του κόσμου αν πραγματικά υπήρχε αυτό το «κουμπί»;

Αυτή την… «ευχή» που όλοι μας κάποια στιγμή, στα κρυφά ή στα φανερά. έχουμε κάνει, θέλησε να κάνει πράξη η Chicco, μέσα από μια αληθινή, βιωματική και διαδραστική εμπειρία στο κέντρο της Αθήνας.

Έτσι, σε μια πραγματική στάση στη μέση της Πανεπιστημίου, μια συνηθισμένη ημέρα, ανυποψίαστοι άνθρωποι και περαστικοί ακούν και βλέπουν ξαφνικά ένα μωρό… να κλαίει!
Όλη η ενέργεια βιντεοσκοπείται χωρίς να το γνωρίζουν.

Δείτε το παρακάτω

Το βιντεάκι με έκανε να κλάψω και να συνειδητοποιήσω πως φυσικά και θα αγαπώ και τη δεύτερη μπουμπού μου το ίδιο δυνατά! Φυσικά και θ’ ασχοληθώ μαζί της και θα παίζω! Και όταν χρειαστεί θα ξενυχτήσω κοντά της όταν θα πονάει, όταν θα θέλει απλά να κοιμηθεί στην αγκαλιά της μαμάς. Όπως το ίδιο θα συνεχίσω να κάνω και με την Ηρώ.

Τα παιδιά είναι δώρο Θεού και θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που μας δόθηκε η ευλογιά  να γινόμαστε μητέρες! Σκέφτομαι ότι άλλες γυναίκες προσπαθούν και παλεύουν χρόνια για να αποκτήσουν. Δεν είναι άδικο λοιπόν να έχω τέτοιες ανασφάλειες;

Θα επαναλάβω… Φυσικά και θα τ’ αγαπώ και τα δύο το ίδιο και θα προσπαθήσω (όσο περνάει από το χέρι μου) να μην τους στερήσω τίποτα, ιδίως την αγάπη μου, γιατί η αγάπη δε θα μοιραστεί τελικά, απλώς θα διπλασιαστεί

Φιλιά πολλά, καλές γιορτές να έχουμε και μην ξεχνάτε… Τα παιδιά ΔΕΝ μεγαλώνουν #MeToPatimaEnosKoumpiou . Βρείτε το κουμπί τους μέσα από την απεριόριστη αγάπη !