Δεν υπάρχουν προσκολλημένα μωρά

Πρέπει πραγματικά να είμαστε προσεκτικοί με τους όρους που χρησιμοποιούμε όταν αναφερόμαστε στα παιδιά μας.

Ακόμα και αν δεν τους εκφέρουμε δυνατά, οι ετικέτες που βάζουμε στο μυαλό μας για τα παιδιά μας, μπορούν να επηρεάσουν τον τρόπο που αλληλεπιδρούμε μαζί τους και, κατά συνέπεια, το πώς θα βλέπουν τον εαυτό τους μεγαλώνοντας.

Πρόσφατα, μια γυναίκα μου είπε ότι είναι ευτυχής που κρατούσε τα μωρά της όταν ήταν μικρότερα και κοιμόταν μαζί τους και τα θήλαζε κατ’ απαίτηση τους παρόλο που ήταν προσκολλημένα, καθώς επρόκειτο για ένα σύντομο χρονικό διάστημα που παραμένουν μικρά και θέλουν να είναι κοντά στη μαμά όλο το εικοσιτετράωρο. Μια άλλη γυναίκα στη θέση μου θα μπορούσε να χαμογελάσει και να κουνήσει το κεφάλι συγκαταβατικά ή αν διαφωνούσε, θα μπορούσε να γουρλώσει τα μάτια της. Αντ’ αυτού, χαμογέλασα και της είπα ότι τα μωρά της, δεν ήταν προσκολλημένα: Ήταν φυσιολογικά!

Βιολογικά, τα φυσιολογικά μωρά – τα μωρά δηλαδή που είναι αναπτυξιακά στο σωστό δρόμο-, θέλουν να τα κρατούν συνεχώς, θέλουν να τα θηλάζουν κατ’ απαίτηση, θέλουν να κοιμούνται στο δωμάτιο της μαμάς το βράδυ, θέλουν να μάθουν τον κόσμο μέσα από τη σωματική και συναισθηματική ασφάλεια που τους παρέχει η μαμά. Ο όρος προσκολλημένος, χρησιμοποιείται μόνο για τα μωρά που η φυσιολογική ανάπτυξη τους δεν λαμβάνεται υπόψη.

Τα μωρά που δεν φαίνεται να χρειάζονται πολλή προσοχή – αυτά που κοιμούνται κατά τη διάρκεια της νύχτας από μόνα τους, σε άλλο δωμάτιο, από πολύ νεαρή ηλικία, εκείνα που μπορούν να διασκεδάσουν μόνα όλη την ημέρα στο πάρκο, εκείνα που έχουν συνηθίσει στην προγραμματισμένη τροφοδοσία από ένα μπουκάλι- συχνά αναφέρονται ως «καλά μωρά.» Στην πραγματικότητα, αυτά είναι τα μωρά που θα πρέπει να μας ανησυχούν. Δεν αναπτύσσονται στο σωστό δρόμο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε παιδί που υπάγεται στην κατηγορία «καλό παιδί» δεν αναπτύσσει τις ατομικές ανάγκες του, απλά ότι τα μωρά που έχουν «εκπαιδευτεί» να αγνοούν τις βιολογικά φυσιολογικές τους ανάγκες, δεν βρίσκονται σε καλύτερη θέση από τα άλλα. Οι βιολογικές ανάγκες υπάρχουν για κάποιο λόγο – μπορεί πλέον να μην είμαστε κυνηγοί σε μια κοινωνία που θα πρέπει να προστατεύεται από τις επιδρομές των τίγρεων- αλλά τα μωρά μας δεν έχουν σχεδιαστεί με τον τρόπο που έχουν σχεδιαστεί, μόνο για λόγους επιβίωσης.

Ο εγκέφαλος αναπτύσσεται ταχύτερα στην πρώιμη παιδική ηλικία. Ο εγκέφαλος διαμορφώνεται λειτουργεί φυσιολογικά, ανάλογα με το περιβάλλον μέσα στο οποίο το μωρό τοποθετείται, αναπτύσσεται και μαθαίνει. Βεβαίως υπάρχουν κάποιες γενετικές προδιαθέσεις, αλλά το περιβάλλον είναι πολύ μεγάλη επιρροή για το πώς αναπτύσσεται ένα παιδί. Τα μωρά γεννιούνται με την ανάγκη για φυσική και συναισθηματική εγγύτητα στη μαμά, αν η ανάγκη τους για την παρουσία της δεν ικανοποιείται, ο εγκέφαλος τους αλλάζει τον τρόπο που αναπτύσσεται. Δεν είναι ότι αυτές οι ανάγκες παύουν να υφίστανται-αυτό που συμβαίνει είναι ότι το μωρό μαθαίνει να ανταπεξέρχεται χωρίς οι ανάγκες του αυτές να πληρούνται, και οι τρόποι με τους οποίους το μωρό μαθαίνει να ανταπεξέρχεται στήνει τις βάσεις για το πώς θα διαχειρίζεται το άγχος στη ζωή του.

Πείτε ότι ένα μωρό αφήνεται να κλαίει μόνο του για να κοιμηθεί, οπότε δεν θέλει τη μαμά τη νύχτα, και στη συνέχεια του εφαρμόζεται προγραμματισμένη σίτιση, καταλήγει να ψάχνει τη μαμά σύμφωνα με δικό της χρονοδιάγραμμα και όχι το δικό του. Στη συνέχεια αφήνεται να διασκεδάσει μόνο του τον εαυτό του στην κούνια ή το πάρκο ή το κουνιστό κάθισμα, απορροφάται στον κόσμο των παιχνιδιών του και της τηλεόρασης, μη ανακαλύπτοντας τον κόσμο μέσω της μαμάς του-αυτό το μωρό θα μεγαλώσει μαθαίνοντας να είναι αυτάρκης και ανεξάρτητος από πολύ νεαρότερη ηλικία από ό, τι είναι βιολογικά φυσιολογικό. Είναι αυτό καλό;

Όχι αφού τελικά το παιδί θα πρέπει να ενταχθεί σε ένα κοινωνικό περιβάλλον – στο σχολείο με συμμαθητές που θα θέλουν να γίνουν φίλοι, στη δική του οικογένεια που μεγαλώνει και θα τον θέλει να αλληλεπιδρά μαζί τους, στον χώρο εργασίας του, και τελικά στη σύζυγό του και τα παιδιά του. Αυτό το παιδί που διδάσκεται στα πιο κρίσιμα χρόνια της ζωής του να αρνείται τις βιολογικές ανάγκες του και στη συνέχεια να είναι ανεξάρτητο, δεν θα προσαρμοστεί τόσο εύκολα σε ένα περιβάλλον όπου η κοινωνικοποίηση, η ομαδική εργασία, η εταιρική σχέση, η οικειότητα προσδοκόνται. Ο εγκέφαλος του δεν αναπτύχθηκε για αυτά τα είδη των περιβαλλόντων. Ο εγκέφαλός του αναπτύχθηκε μέσω της «εκπαίδευσης βρέφους» να επιβιώνει σε έναν κόσμο κοινωνικά απομονωμένο.

Δεν θα πρέπει να απορεί κανείς γιατί το ποσοστό διαζυγίων είναι τόσο υψηλό, γιατί φαίνεται να αυξάνεται ο εκφοβισμός, γιατί η κατάχρηση ουσιών εξακολουθεί να είναι ένα πρόβλημα, γιατί το άγχος και η κατάθλιψη είναι ένας τόσο διαδεδομένος μηχανισμός αντίδρασης, γιατί υπάρχουν κοινωνικά δεινά. Πολλά από αυτά που βλέπουμε ως προβλήματα στην κοινωνία μας, έχουν αρχικά τις ρίζες τους στον τρόπο που μεγαλώσαμε τα παιδιά μας, στο πώς αγνοήσαμε τις βιολογικά φυσιολογικές ανάγκες των παιδιών μας – τις αναγκαίες για την ανάπτυξή τους- από τη στιγμή που γεννήθηκαν.

Τι να κάνετε όταν το μωρό σας είναι προσκολλημένο; Κατ ‘αρχάς, να σταματήσετε να σκέφτεστε το μωρό σας, ως προσκολλημένο. Το μωρό σας είναι φυσιολογικό! Δεύτερον, να δίνετε κανονικά στο μωρό σας ό, τι χρειάζεται: Εσάς! Κρατήστε το, αγαπήστε το, θηλάστε το, κοιμηθείτε μαζί του. Κάντε ό, τι το φυσιολογικό σας μωρό ζητά από εσάς, διότι το περιβάλλον στο οποίο το μεγαλώνετε, είναι αυτό μέσα στο οποίο θα λειτουργεί για πάντα.

Έτσι, αν οδηγήσετε την ανάπτυξη του εγκεφάλου του μέσα σε ένα περιβάλλον με αγάπη, εμπιστοσύνη, ενσυναίσθηση, χαρά, ανθρωποκεντρικό προσανατολισμό, θα είναι πολύ πιο προετοιμασμένο για μια κοινωνία ανθρωποκεντρική σε σχέση με τα πολλά «καλά μωρά» των οποίων οι κοινωνικές ανάγκες είχαν καταπατηθεί.

Πηγη