Μπορεί η καραντίνα να έφτασε στο τέλος της, όμως στην καθημερινότητα μας ο κορονοϊός υπάρχει ακόμη. Οι άνθρωποι ακόμη έχουν τα αντισηπτικά μέσα στις τσάντες τους και φοβούνται να μπουν σε κλειστούς χώρους, χωρίς να φορούν την μάσκα και τα γάντια τους.
Όλοι, ελπίζουμε μέσα μας να επανέλθουν γρήγορα τα πράγματα στις φυσιολογικές τους ροές, όμως μέχρι τότε, όλοι θα βιώνουμε μια καθημερινότητα που δεν είχαμε συνηθίσει.
Οι επιχειρήσεις, δεν έχουν λίγο καιρό που άνοιξαν και προσπαθούν να μαζέψουν τα “σπασμένα” ενώ ακόμη και τα παιδιά προσχολικής ηλικίας, θα πρέπει για λίγο καιρό να συνηθίσουν να ζουν κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Παιδιά νηπιαγωγείου και βρεφονηπιακού σταθμού, που δεν θα μπορούν να παίξουν, όπως έπαιζαν.
Είχαμε πει και στο παρελθόν ότι οι μεγαλύτεροι ήρωες της καραντίνας ήταν τα παιδιά. Αυτό, διότι ήταν τα μόνα που δεν καταλάβαιναν ακριβώς τι γίνεται και φυσικά η ενέργεια που κατακλύζει την ηλικία τους, έκανε το φαινόμενο του εγκλεισμού ακόμη πιο δύσκολο.
Ακόμη και τώρα που η καραντίνα έφτασε στο τέλος της και τα παιδιά μπορούν να παίζουν στις παιδικές χαρές, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Κάθε φορά που ακουμπούν ένα παιχνίδι, ο γονιός πλένει τα χέρια τους με αντισηπτικό. Δεν μπορούν να παίξουν όπως παλιά, ούτε να αγκαλιάσουν έναν φίλο τους όπως παλιά.
Φυσικά, η παιδική χαρά θα αποτελεί και πάλι παρελθόν, για ένα χρονικό διάστημα, αν ένας φίλος αρρωστήσει ή αν ακόμη χειρότερα το ίδιο το παιδί εκδηλώσει συμπτώματα που θα μπορούσαν να ήταν μια απλή γρίπη της εποχής. Στην Γαλλία, τα νηπιαγωγεία δέχονται παιδιά αλλά τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Μια Γαλλίδα νηπιαγωγός μοιράστηκε με τον υπόλοιπο κόσμο, την νέα καθημερινότητα των νηπιαγωγείων στην Γαλλία. Όπως εξιστορεί η ίδια, ξαφνικά η νηπιαγωγός, από δασκάλα κι ένας άνθρωπος που τα διασκεδάζει, έγινε τροχονόμος που απαγορεύει στα παιδιά διαρκώς πράγματα.
Είναι δύσκολο, όμως συνάμα είναι πολύ αναγκαίο. Την μετάφραση την έκανε ο Χριστός Χρυσοστόμου ο οποίος είναι Σχολικός εκπαιδευτικός Ψυχολόγος και εμείς βρήκαμε το κείμενο από την ομάδα Live streaming στα σχολεία…; και τον Βαγγέλη Αργυρόπουλο. Διαβάστε παρακάτω:
ΓΑΛΛΙΑ – Μια νηπιαγωγός μοιράζεται την εμπειρία της και μας βάζει σε προβληματισμό
1. Σήμερα έπρεπε να αφήσω έναν 4χρονο μαθητή να κλαίει χωρίς να μπορώ να τον παρηγορήσω γιατί δεν έχω κανένα δικαίωμα να βάλω ένα χέρι στον ώμο του για να τον ηρεμήσω.
2. Σήμερα αρνήθηκα να αφήσω έναν μαθητή να πάει στο μπάνιο για 10 λεπτά επειδή έπρεπε πριν το τμήμα καθαρισμού να απολυμάνει το WC.
3. Σήμερα έπρεπε να απαγορεύσω σε παιδιά από 4 έως 7 ετών να αγκαλιάζονται, να παίζουν μπάλα, να κάνουν τσουλήθρα, να παίζουν κρυφτό εα, να μην κάθονται δίπλα-δίπλα, να μην ανταλλάσσουν παιχνίδια, να μην κάνουν ποδήλατα στο διάλειμμα … και ούτω καθεξής
4. Σήμερα πέρασα περισσότερο χρόνο απαγορεύοντας, ρυθμίζοντας την κυκλοφορία, πηγαίνοντας στο μπάνιο και πλένοντας τα χέρια από το να κάνω μαθητεία.
5. Σήμερα, παρά τις προσπάθειές μας, είδα φόβους, απογοητεύσεις και ακόμη και θλίψη στα μάτια τους.
6. Σήμερα έφυγα από το σχολείο για πρώτη φορά με ντροπή για την ημέρα μου, αλλά έχοντας κάνει ό, τι ήταν απαραίτητο.
Cover photo via: imglade.com
© Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την γραπτή άδεια του εκδότη
