Πώς θα υποχρεώνεις μαθητές 6-7 ετών να στέκονται μπροστά από μία οθόνη – Κείμενο δασκάλου που θα συζητηθεί

nikol peters

Πώς θα υποχρεώνεις μαθητές 6-7 ετών να στέκονται μπροστά από μία οθόνη;  Μία απορία που την έχουν οι γονείς αλλά και οι εκπαιδευτικοί, αφού από την Δευτέρα 16 Νοεμβρίου, μαθητές Δημοτικών και Νηπιαγωγείων ξεκίνησαν κι αυτοί, μάθημα εξ’ αποστάσεως.

Το Υπουργείο θέλοντας να κατευνάσει τα κρούσματα του κορονοϊού αποφάσισε να κλείσει τα Δημοτικά και τα Νηπιαγωγεία. Και οι γονείς έχουν μείνει να αγωνιούν, κατά πόσο αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα, θα βοηθήσει τα παιδιά να κατανοήσουν την διδασκαλία. Κατά πόσο θα τους κάνει καλό.

Δείτε ακόμα Η αγάπη των παιδιών δεν μπήκε σε καραντίνα – Εκπαιδευτικός περιγράφει την κατάσταση στις τάξεις

Φαίνεται πως δεν είναι μόνο οι γονείς που έχουν τις αμφιβολίες και τις αντιρρήσεις τους. Ο δάσκαλος Μάριος Μάζαρης που δεν είναι λίγες οι φορές που έχει μοιραστεί μαζί μας τις απόψεις του και τις στιγμές που βιώνει στην τάξη, μετά την έξαρση του κορονοϊού, έγραψε ένα κείμενο που μίλησε στις καρδιές μας.

Διατυπώνει με πολύ απλά λόγια τις διαφωνίες του σχετικά τις αποφάσεις τις κυβέρνησης. Τις διαφωνίες και τους προβληματισμούς του. Ένα κείμενο που θα συζητηθεί αρκετά και αξίζει να διαβάσετε. Διαβάστε παρακάτω: 

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΕ ΣΕΡΦΑΡΕΙ :

-γιατί δεν έχουν όλα τα σπίτια σύνδεση. Γιατί θα έπρεπε σε μια τέτοια περίοδο κρίσης να ήταν ΔΩΡΕΑΝ το διαδίκτυο σε κάθε σπίτι που έχει μαθητές και μαθήτριες 👫.

-γιατί δεν έχουν όλα τα παιδιά συσκευές να συνδεθούν. Γιατί από τον περασμένο Μάρτιο δεν έχει σταλεί ούτε μισό βύσμα στο σχολείο μου με τους 450 μαθητές και μαθήτριες.

-γιατί δε γίνεται να συνδεθούν 2 και 3 αδέρφια σε ένα σπίτι. Σε 2 ή 3 διαφορετικές αίθουσες, με διαφορετικούς δασκάλους στο ίδιο τρίωρο που ανακοίνωσε το υπουργείο ⏰.

-γιατί δεν είναι ούτε δημιουργικό, ούτε ωφέλιμο να υποχρεώσεις μαθητές και μαθήτριες 5-6-7 ετών να σταθούν σε μια οθόνη υπολογιστή για 3 ώρες τη μέρα 🧑‍💻.

-γιατί όπως είπε ένα κòρίτσι μου «Στον υπολογιστή μέσα είστε ο ίδιος;» σωστά σκεπτόμενη πως ο δάσκαλος που γνωρίζει με σάρκα και οστά δε γίνεται ψηφίδες από τη μια μέρα στην άλλη.

-γιατί ένα αγόρι με ρώτησε πώς θα κάνουμε ανάγνωση, ορθογραφία, πώς θα γράφουμε στον υπολογιστή αφού δεν ξέρουμε να γράφουμε. Και πώς μπορεί ένα πρόγραμμα να απευθύνεται σε μαθητές νηπιαγωγείου, Α’ ή Β’ δημοτικού, χωρίς να κατανοεί ότι διαφέρει από ένα παιδί Ε’ ή Στ’ τάξης; 📝.

-γιατί χανόμαστε στη μετάφραση. Στις οδηγίες, στις εγκυκλίους που η μία αναιρεί την άλλη. Στο έλα σχολείο, μείνε σπίτι, φόρα μάσκα, βγάλε μάσκα, κράτα αποστάσεις, κράτα ψυχραιμία, κράτα μικρό καλάθι και μεγάλες αντοχές. Και κράτα τους μαθητές σου ψύχραιμους ότι ξέρουμε τι κάνουμε και γιατί.

-γιατί ακόμα και μέσα σε τόση σκοτεινιά τα μικρά παιδιά έμαθαν να διαβάζουν και να γράφουν. Όσα προλάβαμε έστω. Να περπατούν, να ζωγραφίζουν και να προσέχουν, όσο εμείς ξεχνάμε ή συζητάμε τα αυτονόητα.

-γιατί κάθε σχολείο κάνει τα δικά του. Κάθε σύλλογος άλλες αποφάσεις. Γιατί το υπουργείο αυτό θέλησε να προκαλέσει στέλνοντας ασαφείς οδηγίες και εγκυκλίους χωρίς πρακτική εφαρμογή. Μια κατάσταση όπου κάθε σχολείο βγάζει τα δικά του κάστανα από τη φωτιά 🔥.

-γιατί δεν έγινε καμία προσπάθεια από το υπουργείο το διάστημα που μεσολάβησε από την προηγούμενη καραντίνα να στήσει βάσεις. Να επιμορφώσει εκπαιδευτικούς, να στείλει υπολογιστές, να δείξει ότι νοιάζεται.

-γιατί δεν έπεισε κανέναν γιατί δεν μπορούμε να είμαστε από κοντά όλοι μαζί σε μια τάξη, όταν τα κρούσματα στα σχολεία έφταναν σε ποσοστό 0,01 του συνολικού αριθμού μαθητών κι αφού παίρναμε όσο ήταν εφικτό όλες τις προφυλάξεις.

-γιατί κάθε σπίτι παλεύει με τις δυσκολίες, τα προβλήματα. Κι όμως για δυο μήνες είχα 19 παιδιά πρώτης δημοτικού που έτρεχαν κατά πάνω μου κάθε πρωί κι ανυπομονούσαν να περάσουμε ΜΑΖΙ τη μέρα ☀️.

-γιατί χρόνο με τον χρόνο νιώθω ξένος σε ένα επάγγελμα που με θέλει να μετρώ αριθμούς και όχι συναισθήματα. Γιατί είμαι πολύ μελό για να είμαι δάσκαλος σε ένα σύμπαν που θέλει τα παιδιά να μη μιλούν. Να καταπίνουν γνώσεις, χωρίς σκέψη κριτική, χωρίς αντίρρηση, χωρίς δημιουργία.

-γιατί κανείς πια δεν αντιδρά, κανείς δε μας στηρίζει. Οι δάσκαλοι νιώθουμε αβοήθητοι και μόνοι. Χωρίς στήριξη ούτε από το ίδιο το σχολείο μας πολλές φορές κι ούτε καν ικανοί να σερφάρουμε, αλλά να κολυμπήσουμε στα κύματα, δίχως να πνιγούμε. 🌊

-γιατί το δημοτικό σχολείο έχει γίνει ένας αριθμός σελίδων ύλης, φωτοτυπιών, βιβλίων και διαγωνισμάτων. Που στις δύσκολες στιγμές τα κάνουν μούσκεμα και γι’ αυτό έχουμε μερίδιο ευθύνης όλοι στην εκπαιδευτική κοινότητα.

Ύστερα από δυο μήνες που κάναμε ό,τι περισσότερο μπορούσαμε, που μετρούσαμε μέρα – μέρα τις νίκες και τις αγωνίες μας, τα δημοτικά σχολεία έκλεισαν, χωρίς να είναι δεδομένη η ημερομηνία που θα ανοίξουν πάλι.

Κι έτσι, για άλλη μια φορά, ο κάθε δάσκαλος, η κάθε δασκάλα θα γίνει ΜΟΝΑΔΑ, όχι σχολική, αλλά προσωπική, να διαφυλάξει τη ζωή και να αποδείξει στον εαυτό του, στον εαυτό της ό,τι ο καθένας μπορεί να αποδείξει❤️.

Μάριος Μάζαρης

*Η φετινή χρονιά είναι μια απογοήτευση διαρκείας για το ίδιο το σύστημα που καταπίνει την ευθύνη υπουργών, γραφείων, διευθυντών και καταλήγει σε μια σφραγίδα, σ’ έναν πολτό γραφειοκρατίας και όχι ανθρωπιάς. Ευτυχώς, τα παιδιά παραμένουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ που ξέρουν να κολυμπούν στα δύσκολα.

Photo cover via: kathimerini.gr

Διαβάστε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο στο Daddy-Cool.gr 

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την γραπτή άδεια από τον εκδότη. 

• καραντίνα
• κλειστα σχολεια
• κορονοϊός