Τα παιδιά με την ταμπέλα : Εκείνα τα παιδιά που σκέφτονται διαφορετικά.

nikol peters

Οι ταμπέλες δυστυχώς είναι ένα συχνό  φαινόμενο. Δεν είναι λίγες οι φορές  που ακόμη και εμείς οι γονείς βάζουμε ταμπέλες στα ίδια μας τα παιδιά. Το αποτέλεσμα αυτής της πράξης προς τα παιδιά έχει ως αποτέλεσμα τα παιδιά να υιοθετούν τα επίθετα που τους έχουν κολλήσει.

Τι γίνεται όμως με τα διαφορετικά παιδία, τα παιδιά με ειδικές δεξιότητες  Τα παρεξηγημένα. Αυτά με τον διαφορετικό τρόπο σκέψης, αυτά που δεν μπαίνουν σε καλούπια. Αυτά που με την πρώτη ματιά φαίνονται κακομαθημένα, αγενή, παράξενα, άτακτα, υπερκινητικά, ενοχλητικά, αφηρημένα, κλπ, κλπ! Που δημιουργούν θέματα στην τάξη, με τους συμμαθητές, με τους δασκάλους.

Δείτε ακόμα Οχί φίλοι μου! Το παιδί μου δεν έχει κακή συμπεριφορά. Εχει απλά ΔΕΠΥ 

Που οι παλιές, καλές και δοκιμασμένες μέθοδοι διαπαιδαγώγησης και πειθαρχίας δεν τα αγγίζουν. Τα παιδιά που παραπέμπονται σε ειδικούς για αξιολόγηση, οι οποίοι, αφού τα εξετάζουν, τους κολλάνε μια ταμπέλα με το όνομα της δυσλειτουργίας που θεωρούν ότι έχουν, και τα παραπέμπουν σε άλλους ειδικούς για θεραπεία. Οι οποίοι προσπαθούν να τα “επιδιορθώσουν”, λες και είναι χαλασμένα.

Τα παιδιά που μεγαλώνουν σ’ έναν κόσμο που δεν τα σέβεται, δεν τα υποστηρίζει και δεν τα δέχεται. Που τα θεωρεί προβληματικά. Και που θεωρεί ότι για την συμπεριφορά τους φταίνε οι γονείς τους που δεν μπορούν να τα ελέγξουν και δεν τους βάζουν όρια.

Και όμως… οι γονείς αυτοί πραγματικά προσπαθούν για το καλύτερο. Και περνάνε δύσκολα και απογοητεύονται και ντρέπονται με κάθε τηλεφώνημα από το σχολείο, κάθε επικριτικό βλέμμα άλλων γονιών, κάθε έκρηξη θυμού του παιδιού τους.

Και προσποιούνται ότι δεν συμβαίνει τίποτα, όταν προσπαθούν να καλέσουν άλλα παιδιά στο σπίτι και οι γονείς τους βρίσκουν ένα σωρό δικαιολογίες για να το αποφύγουν.

Οι γονείς αυτοί αφήνουν τις δουλειές τους για να πάνε το “προβληματικό” παιδί τους στα ραντεβού για λογοθεραπεία, εργοθεραπεία και κάθε άλλη θεραπεία, για να συναντηθούν με τους δασκάλους όταν προκύψει θέμα στο σχολείο, για να εξηγήσουν τη συμπεριφορά του στους άλλους. Και χωρίς να έχουν κάποια εξειδίκευση ή προηγούμενη γνώση, γίνονται ειδικοί στο τι δουλεύει και τι όχι για το παιδί τους.

Και κάθε φορά που το αφήνουν μόνο του σε δραστηριότητες, παιδικά πάρτι, φιλικά σπίτια, είναι συνεχώς πάνω από το τηλέφωνο και περιμένουν να χτυπήσει και να τους ζητηθεί να πάνε να το πάρουν πιο νωρίς, γιατί κάτι συνέβη.

Και παρόλο που κάνουν τόσα πολλά, απογοητεύονται με κάθε ξέσπασμα του παιδιού. Και το συγκρίνουν με τα άλλα, και αναρωτιούνται τι δεν κάνουν καλά, τι κάνουν οι άλλοι γονείς που δεν κάνουν αυτοί.

Γιατί τα παιδιά με την ταμπέλα δεν διαφέρουν εξωτερικά από τα άλλα, τα “φυσιολογικά” και δεν είναι πάντα εύκολο για τους δασκάλους, τους άλλους γονείς, ακόμα και για την ίδια τους την οικογένεια, να αναγνωρίσουν, να δεχτούν και να σεβαστούν τις δυσκολίες τους.

Από την άλλη όμως, ποιος είναι ο ορισμός του “φυσιολογικού”; Μήπως το να είναι κανείς σαν όλους τους άλλους; Και υπάρχει μόνο ένας τρόπος να είναι κανείς “φυσιολογικός”; Αν σκεφτούμε ότι τα παιδιά με την ταμπέλα αποτελούν το 15-20% του μαθητικού πληθυσμού, οι αριστερόχειρες το 7-10% του γενικού πληθυσμού, οι γαλανομάτες το 17% και οι ξανθοί μόλις το 1,8%, μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε το τι θεωρούμε “φυσιολογικό”;

Τα παιδιά με την ταμπέλα δεν είναι ούτε ελαττωματικά, ούτε άρρωστα. Είναι απλά διαφορετικά. Έχουν έναν διαφορετικό τρόπο να αντιλαμβάνονται τις πληροφορίες, να σκέφτονται και να αντιδρούν. Κάποιοι επιστήμονες μάλιστα λένε, ότι είναι πιο εξελιγμένα σε πολλούς τομείς της ζωής και της ύπαρξης.

Δείτε ακόμα Δε με καταλαβαίνετε πόσο προσπαθώ: Όσα σκέφτεται και νιώθει ένα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες!

Σίγουρα πάντως όταν νοιώθουν αποδεκτά γι’ αυτό που είναι, όταν οι υπόλοιποι δεν τα κρίνουν και δεν προσπαθούν να τα αλλάξουν για να τα προσαρμόσουν στον “φυσιολογικό” κόσμο, όταν σέβονται την μοναδικότητα και τις ανάγκες τους, τότε οι δυσκολίες γίνονται ολοένα και λιγότερες και τα παιδιά με την ταμπέλα ανθίζουν και κάνουν πραγματικά εντυπωσιακά πράγματα.

Μήπως ήρθε λοιπόν η ώρα να πετάξουμε τις ταμπέλες, να θαυμάσουμε τη διαφορετικότητά τους και, υποστηρικτικά, να τολμήσουμε να μάθουμε από αυτά.

Με ένα κλικ εδώ δείτε όλα μας τα άρθρα

• παιδι