Μια βόλτα έξω από ένα δημοτικό σχολείο την ώρα του διαλλείματος, αποτέλεσε την αφορμή για αυτό το άρθρο. Παρατηρούσα την ανεμελιά τους, άκουγα τα γέλια πίσω από κάθε παιδική φωνούλα, θαύμαζα την αθωότητα τους και ανησύχησα για το μέλλον τους.
Όχι δεν θα γίνω γραφική, να πω για το κράτος μας και για την φτώχεια που μας κατάντησαν να ζούμε. Ναι, φταίνε και αυτοί, γιατί η παιδεία των παιδιών, δεν ήταν και δεν είναι βασικό μέλημα τους. Όμως εμείς; Τι θα κάνουμε για αυτά τα παιδιά εμείς; Τι κάνουμε για τα δικά μας παιδιά εμείς;
Τις σκέψεις μου σταματά μια εικόνα, που με ξεπερνά. Ένα κοριτσάκι σε μια γωνία μόνο του να τρώει λίγο ψωμάκι που του έβαλε η μαμά του και δίπλα ένα αγόρι που μόλις πήρε μια μεγάλη τυρόπιτα από το κυλικείο. Την πλησιάζει, κόβει στην μέση την τυρόπιτα και της την δίνει. Της χαμογελάει και διακριτικά φεύγει από κοντά της. Ήξερε ότι το κοριτσάκι θα ντραπεί να την φάει μπροστά του και έφυγε; Ή μήπως ντράπηκε τους νταήδες φίλους του που μόλις ξεπρόβαλαν από την γωνία; Δεν ξέρω να σας απαντήσω. Ο ρομαντισμός μου και η ανάγκη για ένα καλύτερο μέλλον με κάνει να θέλω να δώσω περισσότερες πιθανότητες στο πρώτο σενάριο.
Οι αξίες που δίνουμε στα παιδιά μας είναι το σημαντικότερο που κάνουμε στην ζωή μας, τελικά. Όλα ξεκινάνε και καταλήγουν στην οικογένεια. Όλα ξεκινάνε και τελειώνουν με το παράδειγμα που δίνουμε εμείς στα παιδιά μας.
Δείτε ακόμη: Ποια είναι η πιο γνώριμη μυρωδιά των παιδικών μας χρόνων;
Δεν μπορείς να τους ζητάς να αγαπάνε και να βοηθάνε όλους τους συμμαθητές τους αν εσύ βρίζεις τον γείτονα γιατί σου πήρε την θέση παρκινγκ, δεν μπορείς να τους ζητάς να είναι ευγενικά και πάντα καλοπροαίρετα όταν εσύ στην πρώτη δυσκολία που σου συμβεί μιλάς άσχημα και νευριάζεις. Δεν μπορείς να απαιτείς να γίνουν καλοί άνθρωποι, αν εσύ ο ίδιος δεν προσπαθήσεις να τους δείξεις πως είναι να είσαι καλός άνθρωπος.
Ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου για ένα παιδί είναι πάντα ο μπαμπάς και η μαμά. Το όνειρο κάθε μικρού αγοριού είναι να γίνει σαν τον μπαμπά του και κάθε μικρού κοριτσιού να γίνει σαν την μαμά της. Να μεγαλώσουν και να φτιάξουν μια οικογένεια σαν την δικιά τους. Ακόμα και αν μεγαλώνοντας διαπιστώσουν τα λάθη των γονιών τους, έχουν εμποτιστεί μέσα τους και ασυναίσθητα ακολουθούν τα πατήματα τους.
Μην τους το χαλάτε. Μην τους αφήσετε να καταλάβουν ότι τελικά ήταν ένα μεγάλο τίποτα το όνειρο τους. Βοηθήστε τους να φτιάξουν το παραμύθι τους, να το γεμίσουν με καλοσύνη και αγάπη. Διδάξτε τους με τις πράξεις σας και όχι με τα λόγια το σωστό και βοηθήστε τα να γίνουν οι μικροί ήρωες του μέλλοντος, του δικού σας και της χώρας μας.
Δείτε ακόμη: «Δεν σκοτώνει κάποιος εν βρασμώ ψυχής το παιδί του»
Ας κάνουμε την ζωή μας, ένα φωτεινό ουράνιο τόξο γεμάτο παιδικές φωνούλες, γελαστές φατσούλες και χρώματα, πολλά χρώματα. Η αισιοδοξία, η χαρά και η ελπίδα μας είναι αυτά τα παιδιά. Ας μην αφήσουμε κανέναν και τίποτα να μας χαλάσει αυτήν την ευκαιρία για ένα καλύτερο μέλλον.
Αφιερωμένο σε όλα τα παιδάκια αυτής της χώρας, αλλά και σε αυτά που φιλοξενούμε. Ας ευχηθούμε να έχουν όλα υγεία και να τα ξεπερνάνε όλα στην ζωή τους τόσα εύκολα, όσο τώρα που είναι παιδιά.
Της Νένας Παπαδοπούλου
