Tα πρωτάκια…Αναρωτιέμαι ποιός είναι “πιο πολύ” πρωτάκι : το παιδί ή ο γονιός ;

5 Σεπτεμβρίου 2017 | 09:43

Γράφει ο Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος Γιάννης Ξηντάρας

Αναρωτιέμαι ποιός είναι “πιο πολύ” πρωτάκι : το παιδί ή ο γονιός ;

Φυσικά πρωτάκι, πρωτίστως είναι το παιδί! Ηλικιακά, αναπτυξιακά και ψυχολογικά είναι έτοιμο να μπει στην σχολική κοινότητα. Να ξεκινήσει την μαθησιακή διαδικασία. Αυτό σημαίνει ότι είναι στην κατάλληλη ηλικία να προσαρμοστεί και να αντιμετωπίσει την πρόκληση. Αρκεί λοιπόν τα παιδιά να τα εμπιστευτούμε, αρκεί να μην τους φορτώσουμε τις αγωνίες μας, τις αγωνίες και τις προσδοκίες όλου το κόσμου! Αρκεί να μην περιμένουμε από αυτά να μας δώσουν περισσότερα απ’ όσα μπορούν, νωρίτερα από ότι χρειάζεται. Φτάνει να είναι απλώς πρωτάκια (και όχι πρώτα σε όλα…).
Φυσικά και κάποια παιδιά μπορεί να δυσκολευτούν στην προσαρμογή, είτε στο κοινωνικό είτε στο μαθησιακό περιβάλλον του σχολείου. Αυτό όμως δεν σημαίνει απαραίτητα ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Τα παιδιά μπορεί να χρειάζονται τον χρόνο τους (το κάθε παιδί τον δικό του) και είναι πολύ σημαντικό να του το δώσουμε, αντί να το πιέσουμε να τα καταφέρει με κάθε τρόπο (πίεση, φωνές, ιδιαίτερα μαθήματα, ενοχές) και με κάθε κόστος (αίσθημα κατωτερότητας, χαμηλή αυτοεκτίμηση, συναισθήματα θυμού και ενοχών).

Ξαναγυρίζω λοιπόν στους γονείς. Τα καλά μας τα παιδάκια θα είναι μια χαρά πρωτάκια… Αρκεί μερικές φορές (ίσως και τις περισσότερες) να είμαστε μια χαρά πρωτάκια κι εμείς οι γονείς…

Γιατί και οι γονείς πρέπει να προσαρμόζονται σε μία νέα αρχή, σε νέα δεδομένα. Και οι γονείς πρέπει να μάθουν να είναι χαλαροί, να μην έχουν υπερβολικές και πρόωρες προσδοκίες, να μην συγκρίνουν αλλά να αποδέχονται τα παιδιά τους για αυτό που είναι, για αυτό που μπορούν σε κάθε στάδιο της ζωής τους.

Κλείνοντας θέλω να τονίσω ότι πιστεύω πως η σειρά στον άνωθεν προβληματισμό λειτουργεί αντίστροφα. Αν οι γονείς είναι “καλά πρωτάκια” τότε και τα παιδιά τους έχουν τις καλύτερες προδιαγραφές για να τα καταφέρουν μια χαρά.

Προσέξτε: Να τα καταφέρουν μια χαρά: ούτε να αριστεύσουν, ούτε να είναι καλύτεροι όλων, αλλά

να είναι ευτυχισμένα, προσαρμοσμένα, με φίλους και χαρούμενα στο νέο τους περιβάλλον! Αυτό δεν θέλουμε όλοι από τα παιδιά μας;