Τι πρέπει να κάνουν μόνα τους τα παιδιά μέχρι το Γυμνάσιο;

daddy cool team

«Μην κρίνετε εμένα, αν βλέπετε τα παιδιά μου να τρώνε πατατάκια στο διάλειμμα του σχολείου. Μην κρίνετε εμένα, αν δεν συμμετέχουν στο μάθημα της Γυμναστικής, γιατί ξέχασαν να φορέσουν φόρμα και αθλητικά. Μη με κρίνετε αν δεν έφεραν την εργασία τους γιατί την ξέχασαν πάνω στο γραφείο.» Κάπως έτσι ξεκινά το άρθρο της η κοινωνική λειτουργός με ειδίκευση στη μελέτη των παιδιών Amy Carney, η οποία εξηγεί ότι αν θέλουμε πραγματικά να μεγαλώσουμε υπεύθυνα και ανεξάρτητα παιδιά, η εφηβεία είναι μία καλή στιγμή για να ξεκινήσουμε, αναθέτοντάς τους (επιτέλους) κάποιες προσωπικές ευθύνες.

Συμβουλεύει, λοιπόν, τους γονείς ότι το πέρασμα από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο είναι μια καλή περίοδος για να σταματήσουν να κάνουν οι ίδιοι τα παρακάτω για τα παιδιά τους και να τα «αναγκάσουν» να αρχίσουν να τα κάνουν μόνα τους:

Πρωινό ξύπνημα
«Λέγεται ξυπνητήρι. Μπαίνει στην πρίζα, τοποθετείται πάνω στο κομοδίνο του παιδιού, ρυθμίζεται πανεύκολα και κλείνει με ένα μόνο κουμπί. Ναι, το ξέρουμε, τα παιδιά μας δείχνουν τόσο γλυκά όταν κοιμούνται και μας αρέσει πολύ να τα ξυπνάμε ακόμα εμείς το πρωί. Αν θέλουμε να τα μεγαλώσουμε, όμως, έτσι ώστε να γίνουν λειτουργικοί ενήλικες… πρέπει να σταματήσουμε.»

Πρωινό και κολατσιό

«Είναι δική μας δουλειά, των γονιών δηλαδή, να φροντίζουμε να υπάρχει φαγητό στο σπίτι, καθώς και ό,τι άλλο τρώνε για πρωινό ή παίρνουν ως κολατσιό στο σχολείο. Είναι, επίσης, δική μας ευθύνη τα τρόφιμα που υπάρχουν στην κουζίνα μας να είναι όσο το δυνατόν πιο υγιεινά και κατάλληλα για τα παιδιά. Από εκεί και πέρα, είναι τόσο απλό για τα 12χρονα πλέον αγγελούδια μας, να βάλουν δημητριακά και γάλα σε ένα μπολ ή να ετοιμάσουν ένα τοστ για το σχολείο. Ξέρω, πολλές μαμάδες θα γκρινιάξουν ότι έτσι δείχνουμε αδιάφορες. Κι όμως, έτσι ακριβώς θα μάθουν να φροντίζουν μόνα τους τον εαυτό τους, όταν κάποια στιγμή δεν θα είμαστε εμείς εκεί (οι εργαζόμενες μαμάδες θα συμφωνήσουν), αλλά θα απελευθερώσουν και από εμάς λίγο χρόνο ώστε να κάνουμε κάποια άλλη δουλειά.»

Αιτήσεις και φόρμες συμμετοχής

«Θεωρώ αυτονόητο ότι ο μέσος έφηβος θα πρέπει να μπορεί μόνος του να συμπληρώσει τα στοιχεία του (ονοματεπώνυμο, διεύθυνση, τηλέφωνα κ.λ.π.) σε μία αίτηση ή φόρμα, π.χ. όταν δηλώνει συμμετοχή σε μία ομάδα, σε ένα νέο άθλημα. Στη συνέχεια, βέβαια, θα πρέπει να αφήνει τη «χαρτούρα» σε εσάς, για να την υπογράψετε (και να την τσεκάρετε). Ωστόσο, μην του στερείτε τη δυνατότητα να αρχίσει σιγά-σιγά να μπαίνει στον κόσμο των «μεγάλων» -πολύ σύντομα θα χρειαστεί να συμπληρώνει τέτοιες φόρμες, για διάφορες περιστάσεις. Πώς θα μάθει να το κάνει χωρίς εσάς;»

Ξέχασες; Έχασες!

«Θυμάμαι όσο τα παιδιά μου ήταν πιο μικρά ότι έτρεχα για να τους πάω ζακέτες στο σχολείο, το κολατσιό που μπορεί να ξέχασαν κ.ο.κ. Αφού μπήκαν στο Γυμνάσιο αυτό… μας τελείωσε! Δεν θα γυρίσω πίσω, ενώ έχουμε ήδη ξεκινήσει για το σχολείο, για να πάρει η κόρη μου το κινητό της, με το οποίο έπαιζε όση ώρα εγώ της μιλούσα κατά την διάρκεια του πρωινού. Και δεν πρόκειται για «τιμωρία» στην αφηρημάδα τους, παρά για φυσική επίπτωση. Ταυτόχρονα, μάλιστα, έτσι θα μάθουν και ότι με ένα λάθος δεν έρχεται η καταστροφή του κόσμου.

Πιστέψτε με, πάντως, με τον τρόπο αυτό δεν θα ξεχάσουν (σχεδόν) ποτέ ξανά το παραμικρό…»

Πρόγραμμα και οργάνωση

«Οι σχολικές εργασίες δεν ανατίθενται το προηγούμενο βράδυ. Τα πάρτι δεν κανονίζονται τελευταία στιγμή. Ούτε οι ποδοσφαιρικοί αγώνες. Και οι ταινίες στο σινεμά αρχίζουν μία συγκεκριμένη ώρα, οπότε αν δεν αποφασίσει να αφήσει το video game εγκαίρως… απλά θα την χάσει. Είναι χρήσιμο να έχουμε έναν πίνακα ή ένα ημερολόγιο στο σπίτι με υπενθυμίσεις, post-it κ.λ.π., γιατί αυτό διευκολύνει όλη την οικογένεια να έχει εικόνα ως προς το τι έχει να κάνει ο καθένας κάθε μέρα.

Σε αυτό είναι, φυσικά, και τα παιδιά ευπρόσδεκτα να αφήνουν τις δικές τους υπενθυμίσεις. Μπορείτε, μάλιστα, για να τα βοηθάτε σε αυτό, κάθε Σαββατοκύριακο, να κάνετε όλοι μαζί ένα πλάνο και να συμπληρώνετε το πρόγραμμα της επόμενης εβδομάδας, συζητώντας πώς ο ένας θα εξυπηρετήσει τον άλλον (π.χ. ο μπαμπάς θα σε πάει την Τετάρτη στην προπόνηση, εγώ το Σάββατο στο πάρτι). Από εκεί και πέρα, όμως, είναι υποχρέωση του παιδιού να θυμάται ότι π.χ. σε 3 μέρες πρέπει να επιστρέψει στο σχολείο κάποια εργασία.»

Συμμάζεμα και τακτοποίηση

«Έριξαν τα βρώμικα ρούχα τους στο καλάθι με τα άπλυτα; Τότε αυτά θα πλυθούν, θα απλωθούν και θα σιδερωθούν από την νεραϊδοκαθαρίστρια της οικογένειας. Μετά θα βρίσκονται πάνω στα κρεβάτια τους, ώστε τα παιδιά να τα τοποθετήσουν στη θέση τους. Δεν έριξαν τα βρώμικα ρούχα τους στο καλάθι; Θα παραμείνουν εκεί όπου τα πέταξαν… για πάντα. Και έτσι δεν θα μπορούν να τα ξαναφορέσουν όταν θα θέλουν. Το ίδιο θα πρέπει να ισχύει και για το συμμάζεμα του δωματίου, ή του γραφείου τους, γενικότερα.»

Σχολικά-ακαδημαϊκά ζητήματα

«Αφήστε κάτω τα μολύβια γονείς. Περάσατε 6 ολόκληρα χρόνια στο Δημοτικό, να στέκεστε στο πλευρό των παιδιών σας στα μαθήματά τους, τις εργασίες τους, σε κάθε συνάντηση με τους δασκάλους τους, (στο να κάνετε μερικές φορές εσείς τα μαθήματά τους!). Αρκετά. Δεν λέμε να αδιαφορήσετε και να τα αφήσετε να πάρουν την κάτω βόλτα. Λέμε, όμως, ότι μέχρι τώρα θα πρέπει να έχουν καταλάβει ότι αυτή είναι η δουλειά τους. Ο κόπος θα πρέπει να είναι όλος δικός τους, όπως άλλωστε και η επιβράβευση γι’αυτόν! Και φυσικά θα συνεχίσετε να πηγαίνετε στις συναντήσεις με τους καθηγητές. Όμως, πλέον, δεν θα είστε εσείς που θα λύνετε μαζί τους την όποια αδυναμία μπορεί να έχει το παιδί –πρέπει εκείνο να ζητήσει βοήθεια, να εξηγήσει στον καθηγητή τι δεν καταλαβαίνει ή πού πιστεύει ότι χρειάζεται ενδυνάμωση. Ο δικός σας ρόλος πλέον πρέπει να είναι καθαρά υποστηρικτικός.»

Πηγή: amycarney.com