* Γράφει η ειδική συνεργάτης Αντιγόνη Συμεωνίδου, Ψυχολόγος Ψυχοθεραπεύτρια, MSc
Το νεογέννητο πλάσμα είναι ένας Δημιουργός. H Δημιουργία είναι μια έννοια που πλαισιώνει μέσα της την Ενεργοποίηση, Κινητοποίηση, Συναισθηματική γέννηση κ Έκφραση που επικοινωνείται. Μια εσωτερική διαδικασία που μετακινεί κ φέρνει ένα αποτέλεσμα.
Το έμβρυο δημιουργεί την μορφή του, δηλαδή μεταμορφώνεται σε άνθρωπο μέσα από την δική του εξέλιξη του, μέσα από την δική του δύναμη δημιουργεί την ύπαρξη του στο προστατευμένο περιβάλλον της μήτρας. Το μητρικό περιβάλλον πλαισιώνεται από Αγάπη κ έτσι δίνεται ο χώρος να βιώσει ο μικρός άνθρωπος τις πιο ουσιαστικές συναισθηματικές καταστάσεις : Σύνδεση κ Ταύτιση. Βιώνοντας την Σύνδεση δημιουργεί την ύπαρξη του κ βιώνοντας την Ταύτιση νιώθει καλά και ασφαλής στην εξέλιξη του.
Ένας μη-παρεμβατικός τοκετός δίνει το έναυσμα για μια πιο χειροπιαστή αίσθηση Δημιουργίας : Τη Γέννηση του.
Στον τοκετό η Δημιουργία είναι το καθαρό ένστικτο εξέλιξης που είναι η εμπιστοσύνη στο Είναι μου να αποχωριστώ το πρώτο συναισθηματικό περιβάλλον κ να αποφασίσω να κάνω την έξοδο μου σε μια καινούργια πραγματικότητα.
Έχουμε ένα μικρό πλάσμα που σε Εναρμόνιση με την μητρική μορφή Ήδη Δημιουργεί. Ήδη μέσα του χτυπάει η Ενεργοποίηση κ η Κινητοποίηση.
Αυτή η τόσο σημαντική διαδικασία χρειάζεται να συνεχίζεται να εξελίσσεται κ αμέσως μετά την γέννηση του. Κάθε μορφή Δημιουργίας για να συνεχίζει να πραγματώνεται χρειάζεται να υπάρχει μέσα της Συναισθηματική Κίνηση.
Με τη γέννηση μας η καλύτερη μορφή συναισθηματικής εξέλιξης είναι η άμεση επαφή μας με την μητρική μορφή, η τοποθέτηση στην αγκαλιά της, ο άμεσος θηλασμός.
Οι στιγμές κ τα πρώτα λεπτά μετά την γέννηση του ανθρώπου είναι η πρώτη “στέγη” του κ για την γυναίκα που γίνεται μητέρα το πρώτο βιωματικό απότύπωμα μια καινούργιας πλευράς της. Μιας πλευράς που έχει αρχίσει να ανθίζει κατά την διάρκεια της κύησης αλλά στα πρώτα λεπτά μετά τον τοκετό της αρχίζει να βγάζει “ρίζες”. Και όλο αυτό πλαισιώνεται από την πατρική μορφή που η υπόσταση της Αγκαλιάζει.
Κάθε μορφή Δημιουργίας χρειάζεται να προστατεύεται, κάθε νεογέννητο να νιώθει ότι εκπληρώνονται οι ανάγκες του κ κάθε επίτοκος να νιώθει σεβασμό κατά την διάρκεια του τοκετού της.
Οι πρώτες στιγμές για το δίδυμο μητέρας-παιδιού Δημιουργούν Εμπιστοσύνη. Η Εμπιστοσύνη είναι η πιο βασική αρχή για όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Είναι μια βιωματική έννοια που παίρνει πολλές μορφές.
Στη νεογέννητη ζωή Δημιουργεί το έναυσμα για την πολυπόθητη εκπλήρωσης της Σύνδεσης και της Προστασίας κ για την μητέρα εμπιστοσύνη στην ύπαρξη της για να γνωρίσει την καινούργια της Πλευρά που είναι πλαισιωμένη από συναισθήματα. Θέλουμε νεογέννητα προσκολλημένα στην μητέρα τους, ήρεμα κ προστατευμένα στην αγκαλιά της.
Μια υπέροχη αρχή αλλά κάθε αρχή χρειάζεται να έχει εξέλιξη και κάθε εξέλιξη να έχει σταθερή βάση. Η νεογέννητη και η βρεφική ζωή είναι η βάση της ψυχικής πυραμίδας του ανθρώπου που οι εμπειρίες καταγράφονται, η αίσθηση δημιουργεί συν-αίσθημα και όλες αυτές οι διεργασίες γίνονται επάνω στην βασικότερη ανάγκη : την ανάγκη της ανθρώπινης σχέσης, της ανάγκη της εκπλήρωσης, της ανάγκη της συναίσθησης.
Ένα χορτασμένο από ασφαλή και υγιή προσκόλληση βρέφος, γίνεται ένα ήρεμο, χαρούμενο νήπιο έτοιμο να ανακαλύψει τον εαυτό του και το περιβάλλον του. Έτοιμο να αναγνωρίσει και να επεξεργαστεί πρωτόγνωρα συναισθήματα, έτοιμο να καλοδεχτεί την άνθιση των γνωστικών διαδικασιών, καλύτερα «εξοπλισμένο» για να διαχειριστεί απογοήτευση και μορφές ματαιώσεων.
